Via degli Dei – etapy w wielkim skrócie i co jest niezbędne

Via degli Dei można podzielić sobie dowolnie, choć oficjalnie dzieli się drogę na pięć lub sześć etapów. Oczywiście są tacy, którzy skracają ją do czterech albo rozciągają do siedmiu – wszystko zależy od potrzeb, oczekiwań i możliwości. My postanowiłyśmy pokonać tę trasę w sześć dni, żeby mieć wystarczająco dużo czasu do celebrowania naszego cammino. 

Pierwszy etap – zaplanowałyśmy jako najdłuższy dystans, biorąc pod uwagę, że na początku nie ma się skumulowanego zmęczenia i jest się świeżym jak skowronek. 33 kilometry od Bolonii do Brento było według mnie najnudniejszym i najmniej widowiskowym etapem. Ze względu na alert pogodowy, o jakim pięć razy przypomniała nam pani w punkcie startowym, musiałyśmy iść dłuższą trasą, a wędrowanie asfaltem po industrialnych przedmieściach nie było niczym nadzwyczajnym. Piękne było samo wyjście z Bolonii – pierwsze kilometry pod portykami i dotarcie na San Luca, natomiast następne kilometry były już męczącą dłużyzną. Zrobiło się naprawdę ładnie od Palazzo de’ Rossi, kiedy zaczęłyśmy wspinać się na bolońskie wzgórza. 

Drugi etap zaczęłyśmy od wspinaczki na Monte Adone, u stóp którego miałyśmy pierwszy nocleg i był to piękny początek tego etapu. Jego wypada w miasteczku Monzuno, gdzie można się posilić i napoić czym dusza zapragnie, my zrobiłyśmy to przy kamiennym stoliku po zakupach w lokalnym minimarkecie, a potem przysiadłyśmy w barze na kawę i zasłużone „cicchettino” (wzmacniający kieliszeczek). 

Drugi etap uważany jest za najcięższy i rzeczywiście pod górę wspięłyśmy się ponad 1000 metrów. Koniec ten trasy wypada w Madonna dei Fornelli. Tam miałyśmy nocleg w legendarnym miejscu, gdzie w pakiecie była również bajana kolacja. Sam nocleg nie jest godny polecenia, ale już bajanie zdecydowanie tak. 

Trzeci etap jest bardzo ciekawy – przechodzi się przez granicę Emilii Romanii i Toskanii i krajobraz powoli się zmienia. Wielką atrakcją tego etapu są najwyższy szczyt Via degli Dei „Banditacce”, fragment zachowanej drogi rzymskiej – Flaminia Militare – która ma ponad 2000 lat oraz cmentarz niemiecki na Passo della Futa. Opowiadałam o tym miejscu w Nieznane Toskania i Romania. 

Trzeci nocleg zaplanowałyśmy na kempingu il Segrente na Monte di Fo’, który z serca polecam – wygodnie i ciepło, a na miejscu bardzo miła trattoria.

Czwarty etap jest w moim prywatnym rankingu najpiękniejszy i najbardziej emocjonujący. Jeśli chodzi o widoki nie ma sobie rywali, do tego, jeśli wybierze się wariant trudny, można posmakować odrobinę adrenaliny! 

Ten etap kończy się zejściem do Mugello. Po przystanku na kanapkę w Sant’Agata, dotarłyśmy do San Piero a Sieve, gdzie zatrzymałyśmy się na nocleg. 

Piąty etap jest również prześliczny, bo  oczy mami typowo toskański krajobraz, do tego mija się zamek Medyceuszy i klasztor na Monte Senario. Ten etap zakończyłyśmy w B&B, w lesie otaczającym sanktuarium. 

Szósty etap to wisienka na torcie. Wędruje się pięknymi, ciągnącymi się bez końca łąkami, a oczy wypełniają się łzami, kiedy po raz pierwszy widzi się czerwony dywan florenckich dachów z najpiękniejszą kopułą świata. Część trasy biegnie etruską drogą, przechodzi przez Fiesole i w końcu prowadzi do centrum miasta, gdzie na końcu dostaje się ostatnią pieczątkę w Palazzo Vecchio i skromny dyplom ukończeni trasy. 

Opisałam wszystko w telegraficznym skrócie – mam nadzieję, że mi to wybaczycie i że cierpliwie poczekacie na książkę, w której zdradzę wszystkie detale, wskazówki, podzielę się adresami, poradami i podpowiem jak taką wyprawę zorganizować, żeby naprawdę była piękną przygodą.