Livorno – Borgo dei Cappuccini i inne przyjemności

W momencie gdy nasz statek szczęśliwie po spokojnym tym razem rejsie przybijał znów do portu w Livorno, zadzwoniłam do Marco – właściciela mojej ulubionej livorneńskiej trattorii. Kiedy stanęłyśmy przed nią wieczór wcześniej, wydawała się być zamknięta na głucho. Szyld był tak zdezelowany, że ledwo można było odczytać jej nazwę, a informacją o godzinach otwarcia nikt sobie najwyraźniej głowy nie zawracał. Google obstawało jednak przy tym, że lokal nadal działa i w piątek jest otwarty do 22.30.  

– Tylko nie bądźcie późno! – przykazał Marco szorstkim, jak zawsze, tonem. 

Jak na złość statek mozolił się z parkowaniem ćwicząc moją cierpliwość tak, że te obiecane 15 minut minęły, zanim jeszcze zeszłyśmy z pokładu. 

– Biegniemy! – przykazałam – wydawało się blisko, ale to jednak kawałek drogi. 

– Przecież port jest pięć minut stąd! – zrugał nas Marco na wejściu, kiedy zdyszane wpadłyśmy z całym naszym trekkingowym oporządzeniem. 

– Chyba 15! – odpowiedziałam niezrażona siląc się na pyskaty ton, bo po tylu moich odwiedzinach w tym miejscu, znam już dobrze styl właściciela i jego szorstki sposób bycia nijak mnie nie zraża. 

– Byłyście na Caprai? – zapytał wykrzywiając usta, żeby pokazać swoje zniesmaczenie. 

– Tak! 

– Przecież tam nic nie ma! Co to w ogóle za wyspa? Żadna wyspa! Elba to jest wyspa, a Capraia??? Bleh… Nawet nie ma jednej porządnej plaży – Marco koncertowo grał swoją rolę, a my miałyśmy przedni ubaw, stając w obronie naszej, małej dzikiej wysepki!

– No właśnie to, że „nic” tam nie ma jest piękne, a plaża nam jest niepotrzebna. 

– Allora bimbe co wam podać? – Tu Marco zaczął recytować menu z szybkością Scatmana. On nie uznaje menu na piśmie, a jeśli ktoś nie zna włoskiego, to… to tak naprawdę nie wiem co.

Przerwałyśmy szybko jego wywód – po pierwsze, żeby nie zabierać czasu, po drugie – już biegnąc zdyszane wiedziałyśmy dokładnie, co chcemy zjeść.

– Dla mnie pasta z ragù di mare – powiedziała Lucia. 

– A dla mnie spaghetti alle vongole. Z nami jest mało kłopotu. Zjadamy i uciekamy. Dziękuję, że poczekałeś.

Marco uspokoił nas, że bez przesady z tym szybko i że nie musimy się spieszyć, tylko zjeść, napić się i zrelaksować jak należy. W międzyczasie pożegnał poncem przedostatnich gości i zaraz wrócił do nas zainteresowany tą naszą Capraią, która ostatecznie wcale nie była mu tak niemiłą…

– Livornesi sono brutti, ma più brutti sono capraiesi e sai chi è ancora più brutto dei capraiesi?  

– Non ne ho idea!

– Livornesi che sono diventati capraiesi! * 

Marco opowiadał o ślubie znajomego, który odbył się właśnie na Caprai, o Livorno, o livorneńczykach, a ja czułam, że pamięć na moim dyńkowym dysku powoli się zapełnia. Tak właśnie piszą się książki, same się piszą, w głowie… Piszą je w nas ludzie, których spotykamy i ja te spotkania uwielbiam. Przystanek w trattorii u Marco, był na pewno jednym z milszych momentów tej ekspresowo krótkiej podróży. 

– Chcecie coś na deser, kawę? 

– A mamy czas? Nie chcę cię zatrzymywać. 

Chwilę potem przed Lucią wylądowała  miseczka truskawek z bitą śmietaną. Ja podziękowałam i za słodkość i za kawę, bo już wcześniej ustaliłyśmy, że po kolacji zatrzymamy się na ponce w jednym z tętniących życiem barów.

– Grazie Marco – podziękowałam zarzucając znów plecak na ramiona – musisz wiedzieć, że odwiedziny w twoim lokalu to dla mnie obowiązkowy punkt każdej podróży do Livorno. 

– Grazie a voi, bimbe – mężczyzna rozpromienił się po swojemu na moje słowa i gestem dłoni posłał nam na dobranoc kilka całusów.

*Livorneńczycy są okropni, ale mieszkańcy Caprai jeszcze gorsi, a wiesz kto jest najgorszy? – Nie mam pojęcia! – Livorneńczycy, którzy wyprowadzili się na Capraię.