Da giovani è tutto meraviglioso, da grandi tutto sbiadisce...* - mówi jeden z bohaterów Parthenope, najnowszego filmu Paolo Sorrentino. 

Spodobała mi się ta kwestia, choć... zupełnie się pod tym stwierdzeniem nie podpisuję. Być może to kwestia indywidualna i akurat w moim przypadku jest zdecydowanie na odwrót. Nie twierdzę, że młode oczy nie dostrzegały jaskrawości, a dusza nie znała intensywności przeżyć, jednak z wiekiem to wszystko zamiast osłabnąć, zdecydowanie przybrało na sile. Nic nie jest sbiadito... 

Nie wyblakły marzenia, nie straciła intensywności pasja życia, wzrok jeszcze bardziej niż wcześniej wyostrzył się na detale, słuch na każdy dźwięk. Wyostrzyło się to, co uskrzydla, ale też niestety to, co te skrzydła podcina, wyostrzył się lęk, znów nabrały intensywności niepewność, "niewiara" w siebie. 

Na film Parthenope czekałam z utęsknieniem, od miesięcy. Niestety dla mnie wyprawa do kina z wielu względów jest karkołomnym przedsięwzięciem, więc musiałam uzbroić się w cierpliwość i poczekać aż film jednego z moich ulubionych reżyserów będzie dostępny w sieci. I tak, kiedy wczoraj przy samotnym obiedzie otworzyłam netfliksa, zaraz na pierwszej stronie wyskoczyła świeżo dodana nowość! 

Filmy Sorrentino to dla mnie zawsze wielka uczta, choć przyznaję, że nie była to miłość od od pierwszego wejrzenia. Musiałam dorosnąć, dojrzeć, wyostrzyć zmysły. Nie każdemu odpowiada sposób przekazu neapolitańskiego reżysera, z nim jest trochę jak z samym Neapolem - albo się to miasto uwielbia albo nienawidzi. 

Według mnie Sorrentino jest poetą wśród reżyserów i kto lubi czytać poezję, doceni w pełni jego filmowe obrazy - i słowo "obrazy" nie jest tu metaforą. Mam wrażenie, że każdy jeden kadr to uczta dla oka, a dodatkowo te kadry splecione są słowami niejednoznacznymi i niezwykłą muzyką.  

Mówiąc krótko - Parthenope to chyba najbardziej poetycka ze wszystkich "poezji" Sorrentino. I oczywiście - jak wcześniej przypuszczałam - chęć, by powrócić do Neapolu znów rozpaliła się we mnie gorącym płomieniem.