Kiedy trafiłam tam w pewien ciepły listopadowy dzień, zastałam kapliczkę otwartą na oścież. Wnętrze zdobi kilka oryginalnych fresków. Po prawej stronie od wejścia znajduje się kropielnica i tylko centralny punkt niewielkiego ołtarza zastąpiony został makietą – nie wiem, czy to rozwiązanie czasowe, bo jest w renowacji, czy też stały element.

Kiedy już sfotografowałam każdy detal, odwróciłam się do wyjścia i kolejny raz moja dusza zakwiliła z wrażenia. Dokładnie na wprost rozciągała się panorama florenckich dachów z kopułą Brunelleschiego niczym wisienką na eleganckim torcie. To wszystko razem wydawało się bardziej przelukrowaną scenerią filmu niż namacalną rzeczywistością.

Po drugiej stronie szutrowej drogi przycupnął skromnie wiejski dom z przyległościami. Pomyślałam, że to takie niezwykłe, wręcz zabawne, że kury dziobią sobie w ziemi ot tak, zupełnie nieświadome splendoru, jaki je otacza. W dole rozciąga się Florencja, na lewo wystają z zieleni dachy Settignano, a na prawo imponujący średniowieczny zamek – Castello di Vincigliata, którego gościem dawno temu była nawet brytyjska królowa Wiktoria.

Podobno latem, czy też w porze bardziej turystycznej, przechodzi tędy całkiem sporo wędrowców, ale ja w czasie mojej jesiennej wędrówki nikogo nie spotkałam. Ani tu, ani w Settignano, ani w Maiano, nawet w turystycznym Fiesole nie było tym razem turystów.