Wino i deszcz
niedziela, października 20, 2024
Deszcz lał niemiłosiernie. Drogą wśród winnic, którą wspinaliśmy się do naszej ulubionej winnicy, płynęła bura, gliniasta rzeka. Odwiedzenie Zerbiny, było najlepszym antidotum na tak podłą aurę i nie mam tu na myśli końcowego "efektu wina", a całokształt miejsca i spędzonego tam czasu, aurę, którą roztacza właściciel, magię jego filozofii, fantazję i to wszystko czego za każdym razem się uczymy.
- Kasia, przecież fotografowałaś moje wina już nie wiem ile razy! - zaśmiał się Enrico.
- Nigdy nie jest dosyć - odpowiedziałam i złapałam kilka kolejnych kadrów.
O Fattorii ZERBINA pisałam już kilka razy, między innymi TUTAJ. Jeśli szukacie wyjątkowego miejsca, aby posmakować win, które ostatnio goszczą na coraz bardziej zacnych stołach, zawitajcie do Marzeno koło Faenzy. Wizyta w tym miejscu kradnie serce i duszę, myślę że moi Goście podpisaliby się pod tymi słowami obiema rękami. Trudno w to uwierzyć, ale za każdym razem dowiadujemy się czegoś innego. Za każdym razem ta wizyta niby taka sama, a jednak zupełnie inna i niezapomniana. Cieszę się, że wczoraj po południu nie miałam innych zobowiązań i po raz pierwszy mogłam nie wchodzić w rolę irytującego poganiacza.
- Tym co pić musimy, jest woda - powiedział Enrico - wino nie jest nam niezbędne do życia, wino jest tylko czystą przyjemnością. A zatem niech ta przyjemność będzie naprawdę dobrej jakości.
Nad tym moim sielskim popołudniem zawisła tylko jedna czarna chmura - oczywiście poza tymi, od których niebo już się ołowiem uginało. Od Bolońskiego Dziecka przychodziły coraz bardziej niepokojące wieści okraszone nagraniami z okna. Sytuacja w stolicy Emilii Romanii robiła się z minuty na minutę coraz trudniejsza. Wiedziałam, że sąsiedzi z kamienicy o to moje Dziecko zadbają, ale jednak świadomość, że ja jestem daleko była przytłaczająca. Torba z najpotrzebniejszymi rzeczami na wszelki wypadek została spakowana, to co można było z podłogi przełożyć na łóżko - przełożone. Pozostało tylko czekanie na rozwój wypadków. Pocieszałam się myślą, że dom znajduje się na tym wyższym brzegu rzeki i teoretycznie woda nie powinna tam dojść, ale bałam się tego, co będzie spływało ze wzgórz i z jaką siłą.
- Nie zamykaj drzwi od wewnątrz - przykazałam po raz enty - w oknach są kraty i jeśli jakimś cudem zaśniesz, a konieczna będzie ewakuacja, nie będą mogli się do ciebie dostać!
Na szczęście ewakuacja nie była konieczna, około 23.00 woda zaczęła opadać zostawiając tylko błotne pobojowisko bez większych trwałych szkód. Studenckie lokum pozostało suche, a ja jestem tylko wdzięczna sąsiadom za poczucie wspólnoty i troskę wobec mojego Dziecka.
Zdaje się, że dzisiejsza sagra stoi pod wielkim znakiem zapytania. Nad całym półwyspem przetacza się prawdziwy kataklizm deszczowy. Może choć jej krztynę uda się ocalić, żeby moi Goście mieli przynajmniej namiastkę kasztanowych uciech. Zdaje się, że mamy kolejny rok, który przejdzie do historii...
Dobrej niedzieli!
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
1 komentarze
Woda to niesamowicie dziki żywioł a przez to, że coraz bardziej próbujemy ją ujarzmić staje się jeszcze bardziej niż dawniej nieprzewidywalna. Jest to żywioł, który zawsze najbardziej mnie przeraża. Cieszę się, że u Tomka obyło się bez zalania i innych problemów które niedawno tak bardzo dotknęły Polskę. Pozdrawiam serdecznie Karolina.
OdpowiedzUsuń