Molisańska podróż solo z wyspiarskim akcentem - Wyspy Tremiti
sobota, września 07, 2024
Z "Notesu Artysty", 3 września 2024, popołudnie, molo w porcie
Zostały jeszcze dwie godziny, nim prom odbije od brzegu San Nicola...
- Ciao! Widziałam cię dziś rano - powiedziała barmanka w barze Conchiglia.
- Tak, poszłam aż do tej maleńkiej "caletty". Kiedy tam dotarłam, to ostatecznie machnęłam ręką na obiad.
- Coś ty? Żartujesz? Znalazłaś calettę?
- Tak.
- Ale wiedziałaś już wcześniej, że tam jest?
- A skąd! Nie miałam pojęcia. Ale widzisz - tu ruchem ramion wskazałam na ciążący mi plecak - ja lubię się włóczyć i eksplorować, chyba mam nosa do niepopularnych i nieznanych zakątków.
- I to właśnie miejsce jest zupełnie poza ruchem turystycznym. Byłaś sama?
- Nie, było kilka osób, dosłownie garstka.
- Brava! - dziewczyna nie mogła się nadziwić moim spontanicznym znalezieniem "skarbu" - wyobraź sobie, że nawet ci, których ja tam wysyłam tłumacząc drogę, zazwyczaj nie dają rady jej znaleźć.
- Rozumiesz zatem, że wolałam zostać tam, niż przyjść na obiad.
- Dobrze zrobiłaś! - przyklasnęła, a ja poczułam się jeszcze szczęśliwsza niż wcześniej.
- Dasz mi kieliszek prosecco?
- Jasne, ale muszę w plastikowym kubku, bo...
- Tak, tak, już wiem.
Zamieniłyśmy jeszcze kilka słów, po czym wzięłam mój kubek z prosecco i ruszyłam w kierunku mola.
- O rany! A ja ci nawet nie zapłaciłam! - zatrzymałam się w progu.
- Figurati! Daleko tu nie pójdziesz - zaśmiała się - a jakby coś, to bym cię goniła.
Pożegnałam się z przemiłą barmanką, wzięłam moje aparitivo i chwilę później rozłożyłam się na betonowym molo z widokiem na portową zatoczkę i San Domino.
Prom z Termoli wyruszył o 9.00 i o 10.00 z minutami przybił do brzegu San Nicola - jednej z pięciu wysp mikroskopijnego archipelagu.
Odwiedzenie Tremiti miało być wisienką na torcie mojego samotnego tripu. Na starcie byłam nieco zawiedziona, bo okazało się, że kupiłam bilet na duży prom, niemal statek, w którym podróżowanie odbywało się wewnątrz, co znaczyło, że nie mogłam podziwiać swobodnie widoków łapiąc morski wiatr we włosy tak, jak to było w podróży na Capraię czy Procidę.
To był jednak tylko jeden malutki zawód, a potem wylało się na mnie całe morze szczęścia i radości.
Archipelag Tremiti jest jedynym włoskim archipelagiem Adriatyku. Z racji nieprawdopodobnej urody wyspy nazywane są Perłami Adriatyku - Perle dell'Adriatico. Cały archipelag składa się z pięciu wysp, z czego tylko dwie są zamieszkałe. Największa San Domino, zasłynęła przede wszystkim dzięki Lucio Dalla, który szczególnie sobie to miejsce ukochał. Do tej pory jego willa przyciąga turystów. Poza willą włoskiego artysty są tam głównie wakacyjne kwatery i największa plaża. Jest to miejsce dla tych, którzy przede wszystkim chcą podziwiać naturę, która jest tutaj oczywiście zachwycająca.
O wiele ciekawsza jednak pod względem historycznym, artystycznym i kulturowym jest mniejsza San Nicola i z tego też względu to właśnie ją wybrałam na cel mojej wyprawy. Mówi się, że wyspa ta jest muzeum pod gołym niebem.
Pewnie też dlatego to na tej wyspie znajduje się centrum gminy - najprawdziwszy ratusz wśród dosłownie kilku domków. Archipelag tworzy bowiem własną gminę, która należy do regionu Puglia, prowincji Foggia i zamieszkuje go niespełna 500 osób.
Pozostałe wyspy to Capraia, Cretaccio i oddalona od pozostałych Pianosa.
Przy barze w porcie, w barze, który kusi reklamą, jakoby był jedynym barem na wyspie z tarasem zawieszonym bezpośrednio nad morzem, rozciągnięte na sznurku, powiewają granatowe galoty. Ten kawałek znoszonej, swojskiej garderoby w kompozycji z resztą otoczenia przydaje temu miejscu autentyczności. Gacie na sznurku łopoczące w tanecznym rytmie, flirtujące z wiatrem, doskonale zsynchronizowane z ruchem fal są jak niemy aktor niezwykłej sceny.
Zaraz po zejściu z promu i krótkiej wizycie w barze ruszyłam w górę na eksplorację wyspy, przystając dosłownie co kilka kroków, bo choć obecnie większość zabudowań oblepionych jest rusztowaniami, to i tak widok im wyżej tym bardziej był zachwycający.
Przeszłam uważnie przez fortecę, przez abbazię, przez grób Diomedesa chłonąc historię, legendy, oddychając pełną piersią, podziwiając mozaiki, krucyfiksy, archeologiczne pozostałości i nieskażoną niczym naturę.
Głównym zabytkiem wyspy jest forteca - opactwo Santa Maria a Mare, która nazywana jest często morskim Montecassino, w jej wnętrzach znajdują się takie skarby jak XI-wieczne mozaiki czy XIII-wieczny krucyfiks. Wyspa w dawnych czasach zamieszkana była przez mnichów, odwiedzana przez przyszłych papieży i najeżdżana przez piratów.
Idąc dalej napotyka się na kolejne zadziwiające pamiątki z przeszłości. Kilkaset metrów za opactwem znajduje się legendarny grób Diomedesa oraz pozostałości rzymskiego "domus".
W dawnych czasach Wyspy Tremiti nazywane były "Insulae Diomedeae" od imienia greckiego herosa Diomedesa, któremu przypisuje się powstanie wysp i którego grób - jak mówi legenda - znajduje się właśnie tutaj. Opłakujących go towarzyszy Wenus miała zamienić w ptaki morskie - "diomedee", które wydają dźwięk podobny do płaczu dziecka i zamieszkują do dziś archipelag.
Wyspa San Nicola ma podobno 1600 metrów długości, a na jej końcu znajdują się jeszcze trzy niezwykłe miejsca, dla których warto przywędrować aż tutaj. Niestety na kartach historii Wysp Tremiti zapisały się również bardzo smutne wydarzenia. Te miejsca wydały mi się niemal symbolicznym porządkiem, nieprzypadkową sekwencją doświadczeń.
Pierwszym ze wspomnianych miejsc jest mauzoleum libijskie.
Na początku zeszłego stulecia deportowano tu ponad 1000 Libijczyków, którzy sprzeciwiali się włoskiej kolonizacji. Wśród więźniów były również kobiety i dzieci. Nikt z deportowanych nie przeżył, wszyscy zmarli pokonani tajemniczą chorobą.
Natomiast kilka kroków dalej znajduje się mikroskopijny - jak na mikroskopijną wyspę przystało, katolicki cmentarz. Najstarsze groby mają około 200 lat. Niektóre słowa wypisane na płytach chwytają za serce. Wszystko tu tak naprawdę chwyta za serce. Na tak niewielkim skrawku ziemi otoczonym wodami w karaibskim kolorze, tak wiele zdarzeń, tak dużo dramatów...
Warto też wiedzieć, że do smutnych kart historii jeden rozdział dopisał Mussolini, który zesłał tu mężczyzn homoseksualnych. Nawet jeśli homoseksualizm nie był w tamtym czasie "karalny", to jednak w oczach Benito - o zgrozo! - kłócił się z wizerunkiem "prawdziwego mężczyzny".
Wyszłam poza cmentarz i już miałam skierować swoje kroki na ścieżkę, którą przywędrowałam, ale w ostatniej chwili zaintrygowało mnie wąziutkie przejście za cmentarnym murem. Postanowiłam sprawdzić czy to ciekawy trop, czy ścieżka gdzieś prowadzi.
Nieco zaniedbane przejście z pozrywanymi linami, które miały być wątpliwym zabezpieczeniem, chroniącym przed sturlaniem się w przepaść, przerodziło się w trekkingowy szlak. W pierwszej chwili pomyślałam, że może to kontynuacja szlaku, którym przyszłam i po prostu zatoczę klasyczną pętlę, nawet jeśli żaden znak o tym nie informował. Szybko się jednak okazało, że szlak zaczął dosyć gwałtownie opadać w dół. Zawahałam się przez moment, bo przecież nikt nie wiedział gdzie dokładnie jestem, a gdybym się sturlała to ślad zaginąłby po mnie jak po Diomedesie.
Zwolniłam kroku patrząc uważnie pod nogi i chwytając się gałązek, zeszłam kilka kolejnych metrów w dół, aż w końcu wychyliłam się delikatnie i nagle moim oczom ukazała się "caletta" - mikroskopijna quasi-plaża i obmywające ją wody w rajsko turkusowym kolorze.
- O matko! - aż westchnęłam na głos z zachwytu.
Przez chwilę załkałam w duszy za straconym obiadem, ale jednocześnie pobłogosławiłam się za jabłko w plecaku. W tamtym momencie mogłam bowiem wybrać - albo obiad albo plaża. Wrócenie na obiad do portu i potem przytarabanienie się tutaj, byłoby znów odpoczynkiem z zegarkiem w ręku, a tego na pewno nie chciałam. Machnęłam ręką na jedzenie i chwilę potem wyciągnęłam się w krystalicznej, turkusowej wodzie i tak zostałam przez następne dwie godziny.
Byłam w raju. Nikt nic ode mnie nie chciał. Nikt nie zawracał mi głowy. Byłam sama ze sobą i dla siebie... Było to jak katharsis w kontekście odwiedzonych miejsc z dramatyczną historią w tle, ale przede wszystkim oczyszczeniem po całym kłębowisku moich osobistych trosk.
Przed zejściem do portu zatrzymałam się w barze na placu. Plac to może szumnie powiedziane...
Starsza pani - właścicielka przybytku poinformowała mnie od progu, że od kilku dni są na wyspie bez wody i niczego z lodem mi nie poda, a w ogóle to cokolwiek poda, to będzie w jednorazowym kubku, bo nawet nie mają jak umyć naczyń. Wyraziłam moje współczucie dla zaistniałej sytuacji i zapewniłam, że lód nie jest mi potrzebny, wystarczy tylko kieliszek prosecco.
Barmanka ostatecznie podała mi wino w szklanym kieliszku, twierdząc, że inaczej nie przystoi.
Usiadłam z głową pełną wrażeń przy plastikowym stoliku i wyciągnęłam pocztówki. Dzięki inspiracji moich dzieci i mojego Czytelnika postanowiłam wrócić do starego zwyczaju.
Molo w porcie, San Nicola, 3 września, z "Notesu Artysty":
Dziewczynka w tęczowym kostiumie goni za mewą, która ma złamane skrzydło. Nazywa się Viola - dziewczynka, a nie mewa oczywiście. Wiem to, bo nieco starszy od dziewczynki chłopiec dogania ją i musztruje - Viola! Zostaw ją w spokoju!
Mewa truchtając ucieka w bok.
Pogoda się psuje. Miałam nadzieję zobaczyć zachód słońca na morzu, ale chyba nic z tego. Horyzont zniknął za ołowianą kurtyną. Jaki to był piękny dzień...
CDN...
Ps. O zachodach, a nawet bardziej o wschodach słońca jeszcze będzie kilka słów. Tymczasem dla chętnych obrazki. Dziś późna już lektura - najpewniej do poduszki, bo są w życiu rzeczy ważne i ważniejsze.
Dobrej nocy.
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
2 komentarze
Te zdjęcia są wybitne. To gotowe obrazy. Podziwiam. Kasia praska
OdpowiedzUsuńMiałaś niesamowite szczęście z tą "calettą" też bym zrezygnowała z obiadu mając przed sobą perspektywę pięknej plaży i czystej wody. Trochę szkoda tego rejsu pod pokładem ale nie ma tego złego..😉
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie Karolina