Molisańska podróż solo z wyspiarskim akcentem - Termoli
piątek, września 06, 2024
Dojechałam na stację Termoli kilka minut po 13.00. Sprzed wejścia odebrał mnie właściciel czy też opiekun apartamentu. Zadzwonił do mnie, kiedy jeszcze byłam w drodze i sam zaoferował podwiezienie. Urodę jegomościa skwituję tylko lapidarnym - jakie miasto, tacy mieszkańcy. Urodą nie odstawało od reszty molisańskiej kompozycji również moje lokum, o czym przekonałam się już chwilę później.
"Dimora" - śliczne, świeżutkie mieszkanko w samym centrum borgo antico, usytuowane było pomiędzy duomo i punktem widokowym, trudno byłoby o lepsze położenie! Dimora - cała dla mnie!
Termoli jest największym miasteczkiem na wybrzeżu molisańskim. Stare borgo rybackie otoczone murami wznosi się na uniesionym cyplu. Poza dawnymi murami ciągną się pełne życia uliczki z głównym Corso Nazionale. Poniżej natomiast rozciągają się szerokie złote plaże zarówno te pełne parasoli, jak i zupełnie wolne. U stóp miasteczka przycupnął niczym zamyślony starzec starodawny trabocco. Wiele mu podobnych znajdziemy na wybrzeżu Abruzzo.
Jednym z ważniejszych punktów Termoli jest port. To stąd każdego roku 3 sierpnia wypływa morska procesja San Basso, a pod koniec tego samego miesiąca odbywa się tu rybna festa przyciągająca tłumy turystów. Z tego też portu wypływają promy na Archipelag Wysp Tremiti. Port i nabrzeże były miejscem, do którego skierowałam pierwsze kroki. Na początek chciałam zobaczyć, gdzie mam się stawić następnego ranka by wypłynąć w rejs, ale też potrzebowałam odetchnąć nieformalną atmosferą rybackiego serca miasta.
Rondo tuż obok portu ozdobione jest paranzą. Paranza to dwie łodzie rybackie jedna obok drugiej. Paro - w tych stronach znaczy para. Można powiedzieć, że paranza jest emblematem Termoli. Popularne od połowy XIX wieku łodzie mierzyły od 7 do 16 metrów, a na dziobie miały wymalowane oczy. Dziś dedykowane im jest właśnie portowe rondo.
Obecnie terminem paranza określa się też małe rybki i wszelkie muszelki, z których przygotowuje się między innymi słynną frittura di Paranza.
Tuż obok ronda znajduje się charakterystyczny Mercato Ittico - kolejny emblemat miasta. Jest to, zdaje się, jedyny tego typu targ w całej Italii, w którym w wybrane dni odbywa się aukcja rybna (l'asta del pesce). Wszystko zaczyna się około 22.00, kiedy rybacy po całym dniu, czy czasem nawet dwóch dniach wracają z połowów. Dawniej oczywiście miejsce miało więcej klimatu - rybacy swoje ceny ryb wykrzykiwali, dziś natomiast cały system jest już zelektronizowany.
W poniedziałkowe, wrześniowe popołudnie przeszłam chyba każdą najmniejszą, czy też najwęższa uliczką Borgo Antico. "Najwęższą" w przypadku Termoli ma znaczenie dosłowne. To w tym mieście znajduje się Vicolo Stretto A Rejecelle, które nazywane jest najwęższa uliczką Italii. Wcześniej za taką uważano jedną z uliczek Ripatransone, ale okazuje się że termoleskie vicolo jest o dwa centymetry węższe.
Nazwa A Rejecelle powstała pod koniec XVIII wieku i wzięła się od francuskiego słowa Rue (ulica). Sama uliczka istnieje od początków starego Borgo, ma niespełna 8 metrów długości i 41 centymetrów szerokości, choć podobno w najwęższym miejscu jedynie 38.
Dwoma głównymi zabytkami Borgo Antico są na pewno Katedra i Castello Svevo.
Catedrale Santa Maria della Purificazione jest pięknym typowo romańskim kościołem z czasów, kiedy Termoli przeżywało swój największy rozkwit. Wybudowana została na miejscu, w którym dawniej znajdowała się świątynia pogańska poświęcona Kastorowi i Polluksowi - synom Zeusa. W krypcie do tej pory zachowały się ślady z pogańskich czasów, ponadto tutaj też znajdują się sarkofag San Basso - najważniejszego świętego miasta oraz tablica z 1239 roku, która przykrywała urnę z kośćmi świętego Tymoteusza.
Na drugim boku tego samego placu, dosłownie tuż obok stoi kościół świętej Anny, dawniej poświęcony San Rocco. Został przemianowany w czasach, kiedy kobiety przychodziły tu na klęczkach modlić się o szczęśliwy poród.
Włóczyłam się uliczkami Termoli aż do kolacji. Miasteczko po sennym popołudniu powoli zaczęło się zaludniać. Nie wchodziłam do wnętrza castello, gdyż nie wydało mi się miejscem aż tak inspirującym. Typowa średniowieczna warownia, która dzisiejszą nazwę zawdzięcza z pewnością Federico II di Svevia, pod panowaniem którego zamek został odnowiony. Zamiast oglądania zachowanych wnętrz wolałam fotografować detale, bo przecież to właśnie detale składają się na zachwycającą całość.
Nikon zatrzymał w kadrze krzesełka czekające na pogawędki, pary zakochanych w czułych objęciach, odrapane drzwi, kwiaty, schody, muzyków grających na gitarach, moje danie - cavatelli con fagioli e cozze, witryny, pamiątki, słońce i słowa. O słowach i o słońcu będzie na samym końcu.
Z tamtego wieczoru zapamiętam przede wszystkim swobodę moich kroków i frywolność ciepłego wiatru. Ach! Jeszcze dźwięki gitary i słońce żegnające się ogniście, zapowiadające nadejście kolejnego wyjątkowego dnia.
Kilka lat temu wypromowany był mem "Il Molise non esiste" - co znaczy Molise nie istnieje. Rzeczywiście jest to najmniej znany region Włoch, ale zapewniam Was, że Il Molise ESISTE i to jak!
Nie sposób pisać o Termoli upychając wszystko w jednym artykule, a tu przecież już prom szykuje się do wypłynięcia... CDN...
ESISTE to znaczy ISTNIEJE
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
0 komentarze