Mama i Świta w zaklętych florenckich rewirach
czwartek, maja 09, 2024
Czekałam przy kasie, aż kelner oceni ile wypiliśmy wina, żeby podać kasjerce dane do rachunku, a w międzyczasie dyskretnie przyglądałam się osobom siedzącym przy stolikach. Sabatino to bardzo interesujące miejsce. Przychodzą tu głównie miejscowi, a ci są dla mnie ciągłą inspiracją i zdecydowanie ciekawszym obiektem do obserwacji niż turystyczny gąszcz, nieco "monochromatyczny" w wyrazie, który wypełnia centralne place i popularne ulice. Przy jednym stoliku dwóch leciwych emerytów uśmiechało się do mnie serdecznie, przy innym kobieta z tandetną spinką ućkaną "perłami" dolewała odrobinę wina do wody, w przedsionku i dalej na zewnątrz kłębił się tłum wygłodniałych, czekających cierpliwie na wolny stolik.
Sabatino to legenda, wiadomo! Marzyłam, żeby zabrać tam Mamę i Świtę i to marzenie się wczoraj spełniło. Oczywiście cerata na stole, toporne talerze, proste dania i menu wypisane na maszynie do pisania nie każdego chwycą za serce, ale akurat moi Ukochani takie miejsca cenią sobie szczególnie i tak oto obiad mieliśmy wyborny i swojski.
Wyjazd do Florencji jest zawsze punktem obowiązkowym. Po tylu latach sporo już Świta widziała, ale jeszcze więcej wciąż pozostaje do zgłębienia. Tym razem poza ucztą w Sabatino wybór padł na Palazzo Vecchio. Miło było dla odmiany pospacerować po naszpikowanych historią szlachetnych wnętrzach z najbliższymi.
Poza tym nie licząc przystanku przed Duomo dla tradycyjnego zdjęcia i na Signorii, żeby zwiedzić Palazzo, szybko oddaliliśmy się od głównych placów, bo ilość turystów zaczyna w ostatnich tygodniach przechodzić ludzkie i nieludzkie pojęcie. Zamiast dreptać turystycznym trotuarem, spacerowaliśmy po San Frediano, wzdłuż Arno, a po obiedzie przysiedliśmy w kolejnym przyjemnym miejscu - Circolo Rondinella, które jest jednocześnie siedzibą drużyny Bianchi z Calcio Storico. O ile Sabatino pachnie swojskością, a tyle Rondinella tapla się w niej po uszy!
Można tu przysiąść w spokoju przy aperitivo w cenach jak dla mniej zamożnych emerytów, pogapić się w Arno, schronić w cieniu platanów, a nawet w porze obiadu zjeść coś pysznego w cenach, o jakie pewnie wielu Florencji nawet nie podejrzewa. Dowód na zdjęciach.
Piszę to trochę wbrew sobie, bo w głębi serca wolałabym aby Rondinella nie straciła swojej swojskości, żeby jednak nie dotarły tu turystyczne tłumy...
San Frediano to jest zdecydowanie moje miejsce we Florencji, a bycie tam z Mamą i Świtą, nasze śmiechy-chachy, to była jeszcze większa przyjemność.
Nasz wspólny, wiosenny czas powoli dobiega końca. Zostały już tylko dwa dni, które mam nadzieję zapełnią się kolejnymi pięknymi wrażeniami.
Przy okazji pozwólcie, że przypomnę moje Sekrety Florencji oraz Nowe Sekrety Florencji i okolic, w których znajdziecie wiele więcej takich "zaklętych rewirów".
Pięknego dnia!
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
2 komentarze
Szczęściara! Pozdrawiam. Hanka
OdpowiedzUsuńChętnie zjadłabym w Sabatino- jestem pewna, że i moje serce by skradło ponieważ uwielbiam poznawać miejsca mniej turystyczne gdzie można zobaczyć prawdziwe życie a nie turystyczną propagandę ;). Ze swojego pobytu w Rzymie bardzo miło wspominam zapuszczenie się w małe uliczki gdzie pranie schło rozwieszone na sznurkach w oknach a wieczorem miejscowi spotykali się na lampkę wina i rozmowy. Do Florencji nie dotarłam ale na pewno kiedyś mi się to uda. Pozdrawiam serdecznie Karolina.
OdpowiedzUsuń