Lucca - jeden zimowy dzień - akt IV ostatni - słynny portrecista
niedziela, marca 03, 2024
Na koniec opowieści o mojej ostatniej niedzieli w Lukce zostawiłam zaproszenie na wystawę, której paradoksalnie nie udało mi się obejrzeć. Nie przewidziałam, że zainteresowanie nią będzie tak ogromne i zwyczajnie nie zarezerwowałam wcześniej biletu. Ponieważ jednak wystawa ma trwać do końca września, a mój czas w niedzielę i tak był mocno ograniczony, dlatego odłożyłam jej podziwianie na inny, być może letni dzień.
Wystawa nosi tytuł Antonio Canova e il Neoclassicismo a Lucca. Jednym z autorów, których dzieła zostały tam wystawione jest urodzony w Lukce Pompeo Batoni - uważany przez jednego z prekursorów neoklasycyzmu.
Przyznaję, że nigdy o tym artyście nie słyszałam, więc radość to wielka znów się czegoś nauczyć i choć dla mnie nazwisko było zupełnie nowe, to jednak - co ciekawe - jedno z jego dzieł zna chyba każda religijna osoba.
Choć Lucca była miastem jego urodzenia, to jednak artysta bardzo szybko - w 1727 roku - przeprowadził się do Rzymu, gdzie doskonalił swój kunszt malarski. Niedługo potem zyskał sławę jako najdoskonalszy portrecista - do tego stopnia, że portretowani chcieli być przez niego najbardziej wpływowi ludzie tamtej epoki.
Batoni namalował około dwadzieścia portretów władców, a także uwiecznił na swoich płótnach trzech papieży.
Jego twórczość przypadła na czas mody na Gran Tour. Do Włoch przybywali Anglicy i Irlandczycy, a na trasie ich wielkiej zagranicznej podróży nie mogło oczywiście zabraknąć pobytu w Rzymie. Przywiezienie z tej podróży portretu autorstwa Batoniego było najzacniejszym souvenirem, jakim podróżnicy po powrocie do kraju mogli pochwalić się na salonach.
 |
| zdjęcie z internetu |
Nawet jeśli nazwisko Pompeo Batoni pewnie nie tylko dla mnie jest odkryciem, to jednak podejrzewam, że większość osób rozpozna obrazek umieszony wyżej - Sacro Cuore di Gesù, który dziś jest jednym z najczęściej wizerunków Jezusa. Jego oryginał namalowany został dla kościoła - Chiesa del Gesù i do dziś tam też się znajduje.
O Canovie nie wspomniałam ani słowem i być może ktoś gotów pomysleć, że to niedopuszczalne, ale tę opowieść zostawię na odpowiedni moment - to znaczy, kiedy już obejrzę wystawę na własne oczy. Zapowiedzą niech będą słowa Vittorio Sgarbi, który, jest jej kuratorem:
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
0 komentarze