Lucca była jednym z pierwszych, wśród dużych miast, które odwiedziłam w czasie toskańskich wakacji. To było 15 lat temu, odległe czasy, odległa galaktyka. Potem zawitałam do tego miasta jeszcze dwa razy. Ostatni w kwietniu 2017 roku, tamten dzień był szczególny... Dlaczego? O tym, między innymi, jest ta opowieść. 

W sobotni wieczór pożegnałam przyjaciół i ledwie umościłam sobie legowisko na kanapie, zadzwonił Mario. 

- Zdecydowaliśmy, że do Lukki jedziemy jutro. W tygodniu ma lać bez opamiętania, a jutro słońce. 

- Jutro...? 

Pracuję sześć dni w tygodniu. Sześć dni w tygodniu o 5.00 dzwoni mój budzik, choć zwykle wstaję jeszcze przed nim, mniej więcej o 4.30. Niedziela, a dokładnie niedzielny poranek, to jedyny moment, kiedy nie muszę gonić z zegarkiem - to czas na długie picie kawy w łóżku, na pisanie, czytanie, oglądanie głupot, korespondencję, NIEmówienie, na dłuższą jogę, na śniadanie, na obmyślanie fikuśności kulinarnych, etc...

- Jutro, jutro! Dla ciebie chyba lepiej, bo nie musisz odwoływać lekcji? - Mario wydawał się zadowolony z takiego obrotu sprawy. 

- No tak... Ale... 

I tu wyłożyłam to, co powyżej. 

Pogoda rzeczywiście zapowiadała się jak malowana. 

Z jednej strony potrzebowałam bardzo odpoczynku, bo mój tydzień pęka w szwach od ilości lekcji, a z drugiej mam w sobie wiecznie tę, czasami nieznośną, potrzebę bycia "gdzieś", wojażowania, odkrywania, bombardowania głowy nowymi bodźcami. 

Po włosku mówimy: essere fra due fuochi, co w dosłownym tłumaczeniu znaczy być pomiędzy dwoma ogniami i ja pomiędzy "due fuochi" byłam właśnie w sobotni wieczór. I tu bym chciała i tego szkoda, jak ten biedny osiołek.

- Jeśli chcesz, możemy wyjechać póżniej - zaproponował nagle Mario, widząc moje wahanie. 

Kochany Mario!  

Ostatecznie w niedzielę tuż przed dziesiątą pod dom podjechał Franco. Wskoczyłam do auta, a ponad kilometr dalej dosiadł się Mario i tak oto, równo z wybiciem południa, po siedmiu latach znów przekroczyłam jedną z bram Lukki.    

Oczywiście, kiedy już w sobotni wieczór podjęłam decyzję, że jadę, zaraz zaczęłam poszukiwać inspiracji i tego, co chciałabym zobaczyć i o czym potem opowiedzieć. 

Nie lubię powielać dobrze znanych historii. Wydawałoby się, że w dzisiejszych czasach wszyscy wszystko o wszystkim już napisali, jednak jeśli dobrze się poszuka, można jeszcze znaleźć to, co mniej popularne, takie małe sekrety i sekreciki, to też przywilej wynikający ze znajomości języka, za którą idzie dostęp do wielu ciekawych źródeł. 

Kiedy już nasyciłam się większą częścią wrażeń z moich notatek oraz spacerem w stylu "wolny elektron", poczułam się głodna. Dotarłam akurat na plac San Giusto i zaraz znalazłam słowną analogię - Bar San Giusto - a zatem "momento giusto per fare una pausa, bere un po' di prosecco e mangiare un bel panino*". (Bar San Giusto, a zatem słuszny moment, żeby zrobić pauzę, napić się prosecco i zjeść kanapkę).

Spodobał Ci się tekst?

• Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
• Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
• Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.