Bacco Artigiano, czyli miłe spotkania i zdjęcia w pośpiechu
niedziela, października 01, 2023
Celebracja Bacco Artigiano zaczęła się już kilka dni temu w villi Poggio Reale w Rufina. To stamtąd pochodzi zacne wino Chianti, które każdego roku w uroczystym pochodzie zostaje przywiezione do Duomo, gdzie najpierw jest pobłogosławione, a następnie ofiarowane władzom miasta. Cała impreza zakończy się dziś w Rufina, również w Poggio Reale, gdzie można będzie podziwiać historyczne inscenizacje, przemarsz florenckiego orszaku oraz poczuć namiastkę emocji Calcio Storico - w widowiskowym meczu zmierzą się "dawne sławy".
Jeśli chcielibyście dowiedzieć się dlaczego właśnie wino z Rufina jest ofiarowane Florencji i o samym miasteczku chcielibyście dowiedzieć się więcej, zapraszam Was do lektury: Nowe Sekrety Florencji i okolic. Na zachętę zacytuję ten oto fragment:
Podczas pracy nad książką postanowiłam wrócić w te strony kolejny raz: przejechać bocznymi drogami, odwiedzić Muzeum Wina i Winorośli, posmakować słynnego Chianti di Rufina, pooddychać tym miejscem, zapisać na świeżo wrażenia w notesie, tak by moja opowieść była jeszcze bardziej wiarygodna.
W świecie winiarskim dopiero około stu lat temu Rufina stała się synonimem słowa „wino”, jednak dla miejscowych już od dawnych wieków, od czasów etruskich, winiarstwo jest częścią tożsamości.
Pewnie tylko nieliczni wiedzą, że w 1716 r. Kosma III Medyceusz ogłosił pierwszy na świecie spis regionów winiarskich i w tymże spisie pojawiła się oczywiście Rufina. W połowie XIX w. trunek z regionu wziął udział w wielu konkursach – również tych międzynarodowych.
Fakt, że to właśnie tutaj powstało Museo della Vite e del Vino, wydaje się na tle tego wszystkiego czymś oczywistym. Na jego potrzeby zaadaptowano część imponującej posiadłości Poggioreale. Wyższy poziom przeznaczono na bibliotekę, której tematyka jest w całości poświęcona toskańskiemu winu – głównie temu z doliny Sieve. Oprócz biblioteki znajdziemy tu oczywiście enotekę, w której można posmakować słynnego trunku.
Bacco Artigiano nie było jednak głównym powodem, dla którego zawitałam wczoraj do Florencji. Wstyd się przyznać, ale koniec końców kadry łapane były w pośpiechu pół godziny przed odjazdem pociągu. Całe popołudnie minęło bowiem na gawędach, śmiechach, opowieściach, w których smak wina i likieru mieszał się z piękną muzyką, buczeniem silnika ferrari, wygrażaniem sfrustrowanego szefa kelnerów i zatrzęsieniem inspiracji i pomysłów jak pracować na piękne wspomnienia.
Popołudnie w niezwykle gorącej (nie tylko ze względu na sierpniowy koniec września) i serdecznej atmosferze, które będzie kolejnym miłym wspomnieniem i które znów skłoniło do refleksji, jakich na blogu było już wiele - wszystko przez ten Dom z Kamienia.
Nie raz dopadają mnie doły związane z moją działalnością. Ileż razy żaliłam się, że to codzienne pisanie, fotografowanie to inwestycja mojego czasu, skazana na stracenie. I rzeczywiście w kwestii materialnej tak jest, natomiast nie ulega wątpliwości, że w pewnej kwestii Dom z Kamienia przyniósł mi bogactwo do pozazdroszczenia. Tym bogactwem są LUDZIE.
Czasem sama sobie zazdroszczę tego, jak wielu niezwykłych ludzi stanęło na mojej drodze, jak wiele osób "do mnie" wraca, podtrzymuje kontakt, pamięta o mnie, chce się spotkać, porozmawiać.
To jest coś, co nie ma ceny, coś czego kupić się nie da za żadne pieniądze. Kiedy pociąg sunął wczoraj przez zieloną dolinę Mugello miałam na twarzy błogi uśmiech, czułam jak wypełnia mnie bezgraniczna wdzięczność i już cieszyłam się na spotkania, które szykuje dla mnie toskański październik. Jest duża szansa, że w najbliższych tygodniach takich moich roztkliwień będzie więcej.
Wracając do Bacco...
Przez to nasze gawędzenie prawie umknął nam cały spektakl. Podczas gdy my w strategicznej pozycji czekaliśmy na piazza della Signoria, wszystko rozgrywało się przed Duomo. Tak to jest jak się nie czyta ze zrozumieniem, tylko bazuje na wspomnieniach.
W każdym razie coś w tym kadrze zostało i tym też dzielę się z Wami, a sama uciekam cieszyć się ostatnią choć trochę leniwą niedzielą, bo już od przyszłego roku jak wir wciągnie mnie kasztanowo towarzyski szał.
Na koniec przypominajka o dzisiejszej premierze. Już dziś wieczorem druga część naszego spaceru po Urbino. Będzie pięknie, ciekawie i smacznie, a do tego podzielę się z Wami kilkoma informacjami praktycznymi.
Tymczasem dla przypomnienia jeszcze raz pierwsza część:
Pięknej niedzieli i BUONGIORNO OTTOBRE!
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
1 komentarze
Jak zwykle u Ciebie Kasiu jest bardzo piękna relacja i zdjęcia. A ja czekam z niecierpliwością na drugą część wspomnień z Urbino. Spokojnej, słonecznej pierwszej niedzieli październikowej:).
OdpowiedzUsuń