Pochwała Prato - pierwsza część zachwytów
niedziela, stycznia 08, 2023
Prato powinno się na mnie obrazić! Obrazić tak na amen! Ogromnym nietaktem z mojej strony było to niezwykłe miasto - a właściwie jego centrum - przez tyle czasu pomijać. Jako rekompensata za "straty moralne" teraz będzie pierwszy z postów pochwalnych ku czci Prato.
Wycieczkę do najbliższego sąsiada Florencji zaplanowałam w okresie około świątecznym. Tym razem do wizyty podeszłam bardzo serio i przygotowałam się jak należy. Za moje wcześniejsze zaniedbanie głowę zaczęłam posypywać popiołem zanim jeszcze zaparkowaliśmy samochód, a potem to już było tylko klęczenie na grochu i wyciąganie rączek w błagalnym geście z prośbą o wybaczenie. Między mną a Prato zaiskrzyło od pierwszej chwili. Dokładnie tak samo było z Livorno i Rimini. Mam w sobie słabość do miast niepopularnych, uznanych często za brzydkie, nieważne, odradzane. Do Prato już planuję kolejny powrót.
Oczywiście opowieść muszę zacząć od Duomo i niech najlepszą rekomendacją będą słowa Mikołaja, który określił ten kościół jako jeden z najpiękniejszych jakie widział we Włoszech, a w ilości uchwyconych kadrów chyba przebił swoją Matkę.
Romańsko gotycka katedra stoi w samym centrum miasta przy Piazza del Duomo. Jej biało zielona marmurowa fasada, która powstała na przełomie XIV i XV wieku mogłaby być emblematem prateńskiej architektury. Wielką jej ozdobą jest pulpit, przy którym pracowali Michelozzo i Donatello - oczywiście ten, który dziś widzimy jest kopią, oryginał znajduje się w Muzeum Opera del Duomo. Nad głównym wejściem możemy podziwiać "lunettę" autorstwa Andrea della Robbia.
Najstarszym elementem katedry jest dzwonnica. Campanile powstało pomiędzy XIII i XIV wiekiem.
Wnętrze duomo to najprawdziwszy skarbiec. Przy jego dekoracji pracowali tacy artyści jak: Filippo Lippi, Paolo Uccello, Agnolo Daddi, Mino da Fiesole i bracia z Maiano. Oczywiście największy zachwyt budzi cykl fresków. W głównej kaplicy znajdują się piętnastowieczne malowidła Filippo Lippi przedstawiające sceny z życia Santo Stefano, któremu poświęcona jest katedra i który jest jednocześnie patronem miasta. Część malowideł obrazuje natomiast historie Jana Chrzciciela, który - jak wiadomo - patronuje sąsiedniej Florencji.
Ja zachwycałam się freskami Filippino Lippi, w Mikołaju natomiast większy podziw wzbudziły malowidła Paolo Uccello. Wszystkie były niesamowite i naprawdę polecam kupienie biletu, by przy oświetleniu móc przyjrzeć im się z bliska. Wstęp do samej katedry jest bezpłatny. Bilet natomiast pozwala zwiedzić Muzeum Opera del Duomo i zbliżyć się do opisanych wyżej fresków.
Zjawiskowa zwiewność szat, subtelność gestów, szlachetność rysów, interesująca tonacja barw. Tuż obok brutalność scen i toporność niektórych twarzy. Bogactwo artystyczne, które pobudza fantazję i porusza do głębi.
Świątynia pod wezwaniem Santo Stefano istniała w tym miejscu już X wieku. Nazywano ją Pieve di Borgo al Cornio. Borgo al Cornio jest najstarszym fragmentem miasta, była to najprawdopodobniej osada Longobardów. Największe zmiany w jej przebudowie zaszły w XIII i XIV wieku, a w następnym stuleciu świątynia została ozdobiona przez największych artystów tamtej epoki.
W Duomo di Prato znajduje się też cenna relikwia, z którą wiąże się niezwykła legenda. Sacra Cintola - czyli Pasek Madonny, to jedyna relikwia jaka pozostała po Maryi. Według dawnych pism - apokryfów, apostoł Tomasz zobaczył na własne oczy Wniebowzięcie Maryi. Po jego błaganiach, aniołowie zrzucili mu na pamiątkę szarfę, którą była przepasana.
Kiedy Tomasz dotarł do Wieczernika natychmiast opowiedział o całym zdarzeniu pozostałym apostołom - ci jednak za nic nie chcieli mu wierzyć. Postanowiono zatem sprawdzić grób Maryi.
Kiedy odchylono kamień, okazało się, że Tomasz miał rację - w grobie nie znaleziono ciała. Aby przypieczętować wiarygodność swojego świadectwa, pokazał pozostałym apostołom pasek. Po takich dowodach nie pozostało im nic innego jak uznać wniebowzięcie Maryi.
Dlaczego dziś "święty pasek" znajduje się właśnie w Duomo w Prato?
Tomasz apostoł miał przekazać relikwię swojemu następcy, ten kolejnemu i tak dalej przez kolejne wieki. W XII stuleciu kupiec Michele z Prato był w pielgrzymce do Jerozolimy i tam za swoje uwielbienie dla Maryi dostał od pewnego kapłana dar - właśnie Sacra Cintola.
Michele przez całe życie strzegł swojego skarbu i dopiero na łożu śmierci miał przekazać relikwię świątyni w Prato.
Oczywiście miejscowa ludność szybko zaczęła przypisywać "cintoli" cudowne działanie...
cdn...
PIELGRZYMKA to po włosku PELLEGRINAGGIO (wym. pellegrinadżdżio)
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
0 komentarze