O niewielkim parku i wielkim odkryciu - Villa il Ventaglio i rewelacje z Duomo
sobota, listopada 26, 2022
Uwielbiam przemierzać florenckie ulice poza turystycznym ruchem. Uwielbiam obserwować to zwykłe życie florentyńczyków. Tu starsza pani z psem, tam matka odbiera dziecko ze szkoły, dalej grupa nastolatków w koszulkach z krótkimi rękawkami - ach ta młodość! Chłopak na rowerze, dziewczyna przed straganem z książkami paląca papierosa, ojciec i syn w zaciętej kłótni, robotnicy jedzący kanapki przed barem, liście na chodniku... Taka prosta, codzienna zwyczajność, w tym niezwyczajnym mieście.
I na tym uboczu, gdzie już stopy turystów nie błądzą, wije się parkowa aleja jak podwójne, skołtunione "S". Oto park przy willi Ventaglio.
Może to nic aż tak wielkiego, żadne "aj waj" w porównaniu do ogrodu Torrigiani czy Giardino delle Rose, ale mnie za serce chwyciło i na pewno powrócę tam wiosną, by nauczyć się nowych kolorów tego miejsca.
Nieznany turystom Parco della Villa il Ventaglio to około pięć hektarów terenu, który rozciąga się na panoramicznym zboczu wzgórza Forbici. Zaprojektowany został w połowie XIX wieku przez Giuseppe Poggi - tego samego, który jest autorem wielu innych projektów - przede wszystkim tych, które były częścią szerszego planu przebudowy miasta, kiedy to Florencja na kilka lat stała się włoską stolicą. To Giuseppe Poggi zaprojektował znany wszystkim Piazzale Michelangelo, znajdujące się niżej rampy i całą pokręconą zakrętami Viale dei Colli. I jeśli dziś przyjrzymy się dokładnie schematowi parkowej alejki i zarysowi słynnej ulicy - zobaczymy jak wielkie jest między nimi podobieństwo. Istotnie projekt parku był próbą, czy też przygotowaniem do większego urbanistycznego projektu. Był miniaturą zmian na Oltrarno, które zaszły kilka lat później.
Park powstał na życzenie ówczesnego właściciela willi hrabiego Giuseppe Archinto, który zapragnął mieć ładniejszy dojazd do swojej willi. Zamiast stromej uliczki Forbici chciał mieć łagodną aleję z pięknym widokiem.
Rzeczywiście widok stąd jest piękny - z jednej strony Monte Falterona, z drugiej Florencja z trzema wieżami w oddali: Palazzo Vecchio, Badia i Bargello. Do tego romantyczny duch dawnego ogrodu w angielskim stylu z rozległą łąką, ze stawem, z lipami, z wiązami, z kasztanowcami, z czarnymi sosnami i z południowymi wiązowcami, z krzewami róż, z laurem wiecznie zielonym... I przede wszystkim cisza i spokój. Nieprawdopodobny spokój.
Tak niewiele trzeba, by oddalić się od turystycznego tygla. Tak niewiele, by poznać Florencję niezwyczajną. Będę do znudzenia podkreślać, że to wspaniałe miasto ma jeszcze wiele nieturystycznych miejsc, wystarczy tylko chcieć je odkryć.
Sama willa niestety zdaje się popadać w ruinę. Na żelaznej bramie wisi kłódka, a odrapane okiennice są jak ze smutkiem zamknięte oczy. Nawet jeśli sama willa na tle innych, otaczających Florencję nie jest wielkim arcydziełem, to jednak miło byłoby doczekać chwili, kiedy ktoś przywróci jej dawny blask.
Villa il Ventaglio to nazwa, która narodziła się w czasach Archinto. Nie wiemy jak willa nazywała się wcześniej. W projekcie ogrodu sam Poggi nazywa ją Villa Archinto czy też Villa delle Forbici.
Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z XV wieku. Należała wtedy do jednego z członków rodu Brancacci - znanych dziś choćby ze słynnej kaplicy del Carmine i była typowym gościnnym domem. W następnych latach przeszła w ręce innych znanych rodzin - najpierw Salvetti, a potem Bardi.
Hrabia z Mediolanu - wspomniany już Giuseppe Archinto kupił ją w 1824 roku i zatrudnił Giuseppe Poggi nie tylko do aranżacji ogrodu, ale też do przebudowy willi. Wtedy właśnie powstał piękny taras, z którego rozciąga się widok na całe miasto.
Przeszłam każdą alejką krok po kroku. Sfotografowałam wszystko, co mogłam. Na chwilkę przysiadłam na jednej z ławeczek, ale nie po to, by kontemplować ciszę, spokój i kolorowy listopad (niestety), a tylko po to, by zrzucić z siebie nadmiar garderoby. Poza mną w parku była tylko mama z maleńkim dzieckiem w wózeczku i mężczyzna praktykujący jogę. Na szczęście nie byli zainteresowani moją osobą, więc dyskretnie ściągnęłam zimowe gadżety: sweter, szalik i wełniane skarpety. Potem wystukałam na gps duomo i po tym jak telefon pokazał tylko czterdzieści minut marszu, spojrzałam na zegarek, przekalkulowałam i ruszyłam pieszo znów ciesząc się widokiem zwykłego florenckiego życia, nim zassał mnie turystyczny młyn centrum.
Miałam tego dnia w planie jeszcze dwa punkty. Pewne muzeum, którego drzwi zamknęły mi się niemal przed nosem i wspaniałe odkrycie, które wyszło na jaw po ostatnich pracach konserwatorskich przy Duomo.
Otóż po tym jak XIV wieczne rzeźby zdobiące wejście do Duomo - porta Cornacchini - zostały odrestaurowane, kiedy zdjęto z nich warstwy brudu nagromadzonego przez wieki, okazało się, że niepozorne figury dawniej były kolorowe! To pierwsze takie odkrycie - potwierdzili eksperci z Museo dell'Opera del Duomo - które pokazuje, że dawniej katedra była "kolorowa". Nasuwa się przypuszczenie, że polichromiczne były również pozostałe rzeźby.
Ślady czerwieni znaleziono na płaszczu Madonny od strony zewnętrznej i zielono niebieskie od wewnątrz. Również na ubraniu Dzieciątka i aniołów widoczne są pozostałości różnych barw.
Czy w turystycznym centrum czy poza nim - Florencja nie przestaje zaskakiwać. Jak jej nie kochać?
Sobota płacze deszczem i niech sobie płacze. Tyle słów przecież czeka do napisania.
Pięknego dnia!
FORBICI to znaczy NOŻYCZKI
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
3 komentarze
Bardzo nastrojowe, przepiękne zdjęcia z duszą. :) Park pełen spokoju, takie uwielbiam. Nie ma tłumów, tylko ja i natura, to byłoby cytowane. :) Miejsce zachwycające, naprawdę miło popatrzeć, pięknie oddałaś klimat tego miejsca, można poczuć się, jakby faktycznie się tam pospacerowało z Tobą. Pozdrawiam cieplutko. :)))
OdpowiedzUsuńPiękny, ciepły opis.. Wkomponowany do porannej kawy na słonecznym tarasie
OdpowiedzUsuńPozdrawiam. Krzysztof
Bardzo mi miło. Dziękuję za życzliwe słowo 🙏
Usuń