Wystrzeliłam ze stacji jak z procy, jakby to były wyścigi, biegi przełajowe, co najmniej jak Korzeniowski kiedyś na olimpiadzie. Tak mam i już. Lubię szybko chodzić i z tego też powodu lubię często sama chodzić. Mam w sobie na pewne rzeczy nieprzyzwoitą zachłanność. Nawet jeśli ta Florencja za płotem, to wiecznie nie mogę się nią nasycić. I nie, że coś przy tym przegapiam. Wzrok i wszystkie zmysły mam tak wyostrzone, że wyławiam z otoczenia każdy najmniejszy drobiazg. Nim wybiła 10.00, ja miałam już w nogach dziesięć kilometrów. 

Na Via Tornabuoni prawie wpadłam w stojące na chodniku wiadro. Człowiek, który pucował witrynę sklepu Gucci aż zamarł i czekał, aż wydarzy się nieszczęście. Tak się zapatrzyłam na wystawę, że w ostatniej dosłownie chwili uskoczyłam. Nie żebym podziwiała buty znanego domu mody... Szczerze mówiąc były takie sobie. Zapatrzyłam się na swoje własne odbicie i na mój śliczny biały płaszczyk. 

Poszłam najpierw na Santo Spirito na śniadanie do mojego ulubionego baru. Zaraz za mną wszedł jakiś mężczyzna śpiewając na cały głos piosenkę, która zaczynała się od słów - "Jestem wiatrem!" 

Potem pomyślałam, że skoro jestem już tu, to sprawdzę, czy możliwe jest zwiedzenie pewnego miejsca, na które poluję od roku. Nie było. Nadal zamknięte na głucho. Ale ponieważ znalazłam się z tej strony miasta, przyszło mi do głowy urządzić sobie "spacer" czy też "chód" słynnym Viale dei Colli - aleją która od Porta Romana prowadzi na Piazzale. Nie miałam zamiaru iść aż do Dawida, chciałam skręcić wcześniej i poznać całą via S. Leonardo - jedną z bardziej malowniczych uliczek Florencji, która, lata temu urzekła wielu sławnych. Przez krótszy czy dłuższy czas mieszkali tu i tworzyli: Piotr Czajkowski, Ottone Rosai i Mario Pratesi. O włoskich artystach - kim byli - napiszę przy innej okazji, bo dziś naprawdę czas goni.