To był przedziwny rok... Nazwałabym go rokiem kontrastów. 

Kontrastów, bowiem wydarzyło się wiele dobrego, ale też sprawy zdrowotne przyprawiły o tak wielki stres, że z jego skutkami długo jeszcze będę się borykać. 

 

Nie robię nigdy postanowień noworocznych, ale rok temu obiecałam sobie, że w końcu zrobię porządek ze zdrowiem. Nie przypuszczałam wtedy, że sprawy tak się potoczą... Dziś publicznie staram się do tego tematu nie wracać, ale on cały czas gdzieś się we mnie kisi. Lęk towarzyszy mi każdego dnia, a lęk to coś okropnego. Uczę się oswajania go. Staram się przekuć go w siłę napędową - o ile już wcześniej wyciskałam z każdego dnia to, co najlepsze, to teraz na życie każdą minutą, jest we mnie jeszcze większa zachłanność. 

Było też kilka innych złych rzeczy, ale o nich nie chcę już pisać. Przejdźmy do tego, co było dobre - tu lista jest zdecydowanie dłuższa. Po pierwsze chłopcy mieli się dobrze - wiadomo jak to w życiu - są wzloty i upadki, ale ogólnie było naprawdę dobrze. Spełniło się kilka ich marzeń - Mikołaj spędził dwa tygodnie wakacji w Polsce, stanął na plaży Omaha, był ze szkolną wycieczką w Weronie i zdał swój pierwszy certyfikat z angielskiego. Tomek skończył osiemnaście lat, wyruszył na swoją pieszą wędrówkę, spędził samotnie noc w górach, ponadto odwiedził dwie europejskie stolice - Wiedeń i Budapeszt, a także spędził kilka dni z klasą w Neapolu. On tez wzbogacił swoje cv o kolejny już certyfikat z angielskiego.  

Przegadaliśmy wiele godzin - o głupotach i o sprawach poważnych, śmialiśmy się do rozpuku i razem kilka razy wędrowaliśmy. 

Ja wydałam drugą książkę, a tekst trzeciej jest już na ukończeniu. Założyłam florencką grupę na fb. Rok 2022 to mój radiowy debiut - w tym roku można mnie było radiowo usłyszeć cztery razy. Pomogłam dwóm parom stanąć na włoskim ślubnym kobiercu. Z Renatą zorganizowałam trzy tury warsztatów i już pisze się bogaty kolejny sezon. Przeszłam ponad dwa tysiące kilometrów - w tym z chłopcami podjęliśmy pierwszą próbę zdobycia Corno Grande - mam nadzieję na powtórkę w najbliższym czasie. 

Najbardziej niezapomnianymi chwilami roku 2022 były na pewno podróże. Czerwcowe wakacje w Abruzzo, które ostatecznie rozciągnęły się na kilka innych regionów - Marche, Molise, Lazio i Umbria.

Potem była moja pierwsza samotna wyprawa do Neapolu i na wyspę Procida, a wraz z nią spełnione marzenie o wypłynięciu w rejs! Niezwykły czas, bardzo inspirujący i po raz pierwszy od bardzo dawna - to było coś tylko dla mnie. 

Nim zaczęła się szkoła chłopców jeszcze jedna podróż - nasze pierwsze od lat zagraniczne wakacje. Zobaczyć ocean, Honfleur, Kanał La Manche, Giverny i Rouen było wyjątkowym przeżyciem.  

Piękno tego roku to też spotkania z ludźmi. Do Biforco powróciła Mama i Świta, Paw, starzy przyjaciele. Wiele internetowych znajomości przeszło do realnego świata - to jest niezwykły dar.

Piękno tego roku to też dziesięć lat bloga i Wy - jego bywalcy starzy i nowi, którzy dzielicie ze mną smutki i radości.

Mimo lęku drzemiącego pod skórą, wypełnia mnie dziś przede wszystkim wdzięczność, bo powodów do niej w tym mijającym 2022 roku było bardzo wiele. Sami popatrzcie - zapraszam Was na foto przegląd ostatnich dwunastu miesięcy:    

Rozpoczęliśmy rok 2022 piknikiem na plaży - zgodnie z naszą świecką tradycją.

Pierwsze fiołki sfotografowałam już na samym początku stycznia,

a w okolicach Befany w górach przez chwilę pośnieżyło, więc dzieci jak to "dzieci" urządziły szaleństwa na śniegu.

Zakończyliśmy stary rok trekkingiem, a ja nie czekałam długo, by znów powrócić na szlak.

Rok 2022 to na pewno rok niezliczonych wypraw do Florencji i odkrywania jej nowych sekretów.

W styczniu na chwilkę znów pośnieżyło, ale tylko na moment i nie na poważnie,

bo chwilę potem spod ziemi wybiły pierwsze żonkile.

Wędrowałam po górach w każdej wolnej chwili, a spokój Świątynii Dumania czarował mnie niezmiennie.

Góry i wypatrywanie wiosny, przeplatały się z...

florenckimi spacerami. W styczniu po raz pierwszy udało mi się przejść tarasami Duomo.

Zima przez cały czas rozpieszczała nas pogodą, a Pani Basia zapełniła moją szafę pięknymi kolorami.

Wiosna przyszła dużo przed czasem i z zapałem wędrowałam, zwiedzałam,

fotografowałam to, co już było

i zachwycałam się nowym.

Tej samej nocy, kiedy świat zmroziły wieści o wojnie, ja spędziłam bezsenne godziny łkając w poduszkę. I choć pola tak pięknie się zieleniły,

a kwiatów było więcej

i więcej, to jednak trudno było mi się nimi cieszyć.

W końcu przyszły wieści bardziej optymistyczne, a ja z jeszcze większą niż zwykle radością patrzyłam jak płonie to, co stare i luty zapala światło dla marca.

W tym trudnym czasie na księgarnianych półkach stanęło moje drugie książkowe dziecko - bardzo osobista opowieść o "Ziemiach Dantego".

Znów zebrałam się w garść i pełną parą wróciłam do pracy nad trzecią książką.

Konsekwentnie realizowałam postawione sobie wyzwania - na przykład zobaczyć wszystkie Ostatnie Wieczerze Florencji i okolic.

Wojażowałam po Toskanii mniej i bardziej znanej odkrywając nowe,

zachwycając się klasztornymi dziedzińcami,

i dopatrując się we wszystkim znaków.

Oficjalnie nastała w końcu wiosna, więc Dom z Kamienia po raz pierwszy w tym roku zmienił okładkę.

Po trzech bezdeszczowych miesiącach przyszło wreszcie prawdziwe oberwanie chmury - dokładnie tego dnia, kiedy miałam zaplanowany wyjazd do Rzymu.

Pod koniec marca w końcu udało mi się na własne oczy zobaczyć jak Florencja świętuje swój "Nowy Rok".

To był też czas, kiedy z każdego murka zwieszały się ulubione fioletowe kiście glicine!

Wczesną wiosną, dla odświeżenia pamięci, całą rodziną znów odwiedziliśmy Uffizi,

a ja udzieliłam pierwszego w moim życiu radiowego wywiadu.

Potem nadeszła Wielkanoc, a my ruszyliśmy tradycyjnie na jednodniowe wojażowanie. Zachwyciliśmy się Pizą poza Placem Cudów...

i z radością powróciliśmy do Livorno, które niezmiennie jest jednym z naszych ulubionych miast.

Kwiecień to też okrągłe urodziny bloga - momentami trudno mi uwierzyć w te dziesięć lat.

W czasie majówkowego weekendu zabrałam chłopców do Rimini, chciałam zarazić ich moja sympatią do tego miasta i....

udało mi się już po pierwszych kilku krokach od stacji.

W maju wiosna zdecydowanie przyspieszyła obroty. Łąki nad Sant'Adriano znów obsypały się margerytkami,

a u stóp Castellone sfotografowałam pierwsze kwitnące ginestre.

Maj to też jeden dzień w Bolonii tylko we dwoje - z Tomkiem odkrywaliśmy sztukę współczesną,

a ja podziwiałam nieprawdopodobną kolekcję lalek.

Mikołaj tymczasem, po dwóch latach pandemicznej posuchy, ruszył na szkolną wycieczkę do Werony.

Do Domu z Kamienia zawitała Renata i jej Kalejdoskop, było gotowanie, trekking, nad głową latała mewa, a my opracowywałyśmy szczegółowe menu na warsztaty majowe.

Maj to kwiaty! Po dwóch latach wiosennych przymrozków, po raz pierwszy zakwitł nasz maggiociondolo.

We Florencji natomiast zakwitły irysy, które podziwiałam w miłym towarzystwie.

Internetowe znajomości przeszły do realnego świata, zawiązały się też zupełnie nowe znajomości, za które jestem z całego serca wdzięczna.

Maj to oczywiście też urodziny Mikołaja, który w mijającym roku skończył szesnaście lat, ale który na szczęście nadal ma w sobie czułość dziecka.

Pod koniec tego miesiąca odbyły się majowe warsztaty i był to - powiedzieć czas niezwykły - to nic nie powiedzieć! Dziękujemy wspaniałym majowym dziewczynom!

Ostatniego dnia maja postarzał się tez Mario, któremu na torcie ustawiliśmy 71.

Wraz z nadejściem czerwca słynny Bar Biforco zmienił właścicieli, ale na szczęście - dziś już mogę to powiedzieć - pozostał nadal moim ulubionym barem!

Na początku tego miesiąca, tuż po zakończeniu szkoły chłopcy zrobili certyfikaty z angielskiego i

ruszyliśmy na nasze wyczekane wakacje. Na początku odwiedziliśmy Marche, gdzie zauroczyło nas Ascoli Piceno i gdzie zmierzyliśmy się z Monte Sibilla.

Clou tych wakacji miało być wejście na Corno Grande, ale niewiele przed szczytem przez załamanie pogody musieliśmy się wycofać. Niemniej był to najpięknieszy trekking w naszym dotychczasowym życiu.

Z gór zjechaliśmy nad morze i trekkingowaliśmy wzdłuż wybrzeża, a ja takie oto zdjęcie wybrałam na letnią okładkę bloga - luksusowe zdjęcie, bo wakacyjne zdjęcie!

Zakochaliśmy się w Lanciano, które już zawsze będzie dla nas miało TAKĄ ścieżkę dźwiękową.

Po Abruzzo przyszedł czas na odkrywanie Molise - tu Campomarino,

potem osada Samnitów i Pietrabbondante.

W drodze powrotnej, by spełnić jedno z życzeń Mikołaja zrobiliśmy krótki przystanek w Lazio - Villa Adriana w Tivoli i na koniec jeszcze postój w Umbrii nad Jeziorem Trazymeńskim.

Powrót z wakacji nie był przykry, bo kilka dni potem do Biforco powróciła Mama i Świta.

To był czas rozchichotany, rozgadany, czas przy stole - czy też przy stołach najróżniejszych, ale też...

czas na szlaku, gdzie Anka pokonywała swoje lęki.

Najważniejszym lipcowym wydarzeniem były oczywiście Tomka osiemnaste urodziny. Trudno mi było uwierzyć w dorosłe dziecko!

Tomek świętował razem z Lexem, z którym dzieli go równiutko pięćdziesiąt lat. Przyjęcie w ogrodzie u Contessy udało się pięknie w gronie przyjacielsko rodzinnym.  Czas ze Świtą galopował i znów nie udało się zrealizować wszystkiego, co było w planach.

Chwilę po Tomka urodzinach znów musieliśmy się pożegnać na dłuższy czas (oby nie bardzo długi!) W lipcu licznym gronem - tym razem nie-warsztatowym - powróciłam do ulubionej winnicy i

z prawie tym samym gronem na szlak do Gamogni.

Mario w tym roku mierzył się ze swoimi problemami zdrowotnymi, ale szczęśliwie udało nam się kilka razy pobiesiadować, choć grilla, ze względu na suszę, musiały zastąpić smażone piadiny. Lipiec to też tradycyjna sesja zdjęciowa w słonecznikach. W tym roku piękne pole słonecznych kwiatów znaleźliśmy po drodze do Brisighelli.

Marradi latem kilkakrotnie brzmiało wspaniałą muzyką, a ja szczęśliwie...

nie przegapiłam żadnego z koncertów.

W lipcu oczywiście znów stanęliśmy z Mikołajem do zdjęcia pod urzędem gminy. Taka nasza miła, spontaniczna tradycja.

W minionym roku wystąpiłam w mojej sukni ślubnej na marradyjskim - historycznym pokazie mody ślubnej, co spotkało się z bardzo ciepłym przyjęciem.

Pod koniec lipca przez chwilę byłam "bez Gości", więc poobiednie spacery zastąpił relaks z lekturą. Upał był rekordowy!

W tych dniach też na marradyjskim placu odbył się turniej bokserski - Polska : Włochy, którego byłam oficjalnym fotografem.

Lipiec schodząc z afisza podsunął mi pod nos tort chłopców produkcji - na moim zegarze wybiły trzy kwadranse.

Korzystając z obecności Pawia - któremu jestem bardzo wdzięczna za nieocenioną pomoc w roli kierowcy, odwiedziłam wiele wspaniałych miejsc i znów powróciłam do intensywnej pracy nad książką.

W sierpniu natomiast do Marradi powrócili - "starzy" Goście - chodziliśmy po górach, piliśmy wino, a...

chwilę potem już sama bawiłam się hucznie w Popolano na tradycyjnej sfoglierii.

W połowie sierpnia spadały gwiazdy, a ja łapałam księżyc i każdą samotną chwilę, by odpocząć i zająć się sama sobą.

Oczywiście nie samym odpoczynkiem żyje człowiek - znów razem z Mario w jeden z sierpniowych wieczorów serwowaliśmy pizzę do nocy!

W sierpniu na tydzień zostałam sama. Tomek wyjechał do Budapesztu, a dzień potem Paw zabrał Mikołaja do Polski. To był dziwny czas. Po raz pierwszy od osiemnastu lat mogłam być sama dla siebie.

Zawirowania zdrowotne i intensywność pracy ostatnich lat popchnęły mnie do tego, by raz na jakiś czas podarować sobie samej przyjemność. I tak wpadłam na pomysł podróży solo - Neapol skradł mi serce,

skradła mi tez serce Procida,

a kiedy wsiadałam na prom oczy miałam pełne łez - w ciągu kilku dni spełniło się tyle moich marzeń.

Żal było mi zostawiać to niezwykłe miasto, ale obiecałam sobie, że wrócę i że

częściej będę podróżować solo.

Moja druga książka, skusiła niektórych, by zawitać do Marradi i przekonać się, czy to wszystko, o czym piszę, to rzeczywiście prawda. Mam nadzieję, że w przyszłości takich spotkań będzie więcej.

Po moim powrocie z Neapolu rodzina znów zebrała się w komplecie. Powoli pakowaliśmy walizki, ale najpierw pojechałam do Chianti, by asystować pewnej młodej parze w ich ślubnym TAK. I tak oto przyszedł czas naszych największych od lat wakacji - tak jak marzyli chłopcy - wakacji zagranicznych. Naszym celem była Francja.

Odwiedziliśmy Giverny, a ja zachwycałam się moim ulubionym impresjonizmem.

Wszystkich nas zauroczyło Honfleur,

i Kanał La Manche oraz

Rouen, które było naszą pierwszą bazą wypadową,

Poruszyły nas do głębi plaże D-Day - najbardziej Omaha Beach i w końcu...

Zachwycił nas ocean! Spędziliśmy trzy dni na półwyspie Quiberon i podziwialiśmy - czasem z przestrachem - moc i siłę wielkiej wody!

Po powrocie do Biforco nadal cieszyliśmy się piękną pogodą, a ja korzystałam z każdej wolnej chwili nim jesienny sezon ruszył z kopyta.

W połowie września asystowałam przy jeszcze jednej ślubnej ceremonii i wzruszałam się do łez. To były wyjątkowe chwile.

W drugiej połowie września do Marradi powrócili stali bywalcy i oddali się z ufnością naszym warsztatowym planom, które starałyśmy się wzbogacić do granic możliwości - tu żywe obrazy w Modiglianie.

Był oczywiście trekking,

było gotowanie i wiele wzruszających chwil.

Wraz z nastaniem jesieni blog znów zmienił okładkę.

Po zakończeniu warsztatów do Marradi powrócili inni Goście - ja takich nazywam "recydywistami" i taką recydywę kocham! Niestety nie wszystkich tegorocznych "recydywistów" mam na zdjęciach.

Na scenę wszedł październik, Marradi szykowało się do kasztanowych sagr, a ja...

znów wpadłam w warsztatowe tryby, które zdecydowanie przeszły do historii. Nie pamiętam, kiedy tak dużo się śmiałam!

Marradi raczyło kasztanami i winem, do Marradi wpadło jeszcze kilku "recydywistów", a ja

ruszyłam pełną parą do pracy nad końcówką książki.

Jesienią do Marradi powróciła T. i razem wystartowałyśmy na szlak.

Z chłopcami natomiast powróciłam do Florencji, by razem podziwiać wystawę Eschera.

Tak pięknej jesieni jak ta w 2022 nie pamiętam, odkąd żyję w Toskanii. Ciepło rozpieszczało nas jeszcze długo w listopadzie, a łąki uparcie obsypane były kwieciem.

Dwa ostatnie trekkingi, które zafundowałyśmy sobie z T. to był spektakl nad spektaklami,

a ostatni z nich nazwałyśmy całym koszykiem wisienek. Mam nadzieję, że znów wiosną ruszymy razem na szlak!

W listopadzie dużo wędrowałam też sama, łapczywie korzystałam z wolnego czasu, a praca nad książką pochłaniała mnie bez reszty!

Odwiedziłam wiele wspaniałych miejsc - tu Villa Gamberaia,

i do znudzenia zachwycałam odkryciami artystycznymi.

Jesień zaczynała się starzeć i z hojnością obdarowywała nas pięknymi wschodami i zachodami słońca.

Grudzień był dziwnym czasem: czasem powtarzania badań i częściowego oddechu, czasem przykrych niespodzianek i czasem bardzo intensywnego pisania.

W Domu z Kamienia znów ubraliśmy choinkę,

a na ścianie jeszcze raz zawisł kalendarz adwentowy.

Ostatni raz zmieniła się też okładka bloga.

Tomek rozkochał się w grze na banjo i razem z Mikołajem zagrali w szkolnym koncercie.

Ja jeszcze kilka razy wróciłam do Florencji - ze względu na pracę, na światełka, na elfy, ot tak... co przypłaciłam też utratą portfela i wszystkich dokumentów.

Wszystko dookoła zestroiło się świątecznie i tak nadeszło...

kolejne Boże Narodzenie w Domu z Kamienia.

Na międzyświąteczną wycieczkę pojechaliśmy do Perugii,

a ja jeszcze do ostatnich chwil tego roku pracowałam nad książką i odkrywałam to, co nieznane...

OCZYWIŚCIE WSZYSTKIM NAM ŻYCZĘ ZDROWIA! JESZCZE GŁOŚNIEJ NIŻ W ZESZŁYM ROKU: ZDROWIA! ZDROWIA!

ALE ŻYCZĘ WAM RÓWNIEŻ I SOBIE SAMEJ - ŻEBYŚMY SIĘ NIE BALI. NIE BALI TEGO, CO JUTRO, NIE BALI WYCHODZIĆ ZE STREFY KOMFORTU, NIE BALI SZCZEROŚCI, NIE BALI MARZYĆ, NIE BALI SIĘGAĆ PO TO, CO NIEMOŻLIWE, ŻEBYŚMY SIĘ NIE BALI ZAUFAĆ, NIE BALI PROSIĆ O POMOC, JEŚLI TRZEBA, ŻEBYŚMY NIE BALI SIĘ IŚĆ POD WIATR, ŻEBYŚMY NIE BALI SIĘ BYĆ SOBĄ, ŻEBYŚMY POPROSTU NIE BALI SIĘ ŻYĆ!

PIĘKNEGO ROKU 2023!

FELICE ANNO NUOVO!