Pierwszy Rok za Rzeką, Ukochana i ckliwości
piątek, października 15, 2021
Rankiem we Florencji było zimno. Zimno zupełnie "nie po październikowemu". Światło natomiast było nieprawdopodobne. Zawsze tak jest, kiedy dopiero co wychylające się zza wzgórz słońce maluje ciepłą barwą duomo i inne marmurowe fasady. Światło poranka jest takie do przytulenia. Potem robi się bardziej banalne, by po południu znów nabrać wyjątkowości. Ta popołudniowa wyjątkowość jest jednak inna, jaskrawsza, bardziej obciążająca oczy, marmur traci miękkie "ciepło" i robi się zimny, perfekcyjnie biały jak śnieg.
Przeszłyśmy z naszymi Gośćmi od Novelli, przez Duomo, Signorię, Santa Croce i San Lorenzo. Zabrakło czasu na San Miniato i Santo Spirito, zabrakło czasu na Trinitę i Ognissanti, ale był czas na aperitivo, na crostini i chianti w Fiaschetterii. Był czas na śmiech, na rozmowy i nawet na zakupy. To był znów bardzo dobry czas.
Zasnęłam nim pociąg dojechał do Fiesole Caldine. Głowa raptownie poleciała w dół i to mnie wybudziło. Ułożyłam się lepiej i znów zasnęłam, ale chwilę potem obudził mnie hałas. Głowa tak raptownie znów poleciała w dół, że okulary, które miałam na głowie wylądowały na podłodze. Nie mogłam znaleźć odpowiedniej pozycji, ale tak czy inaczej przespałam pół drogi.
Nasze warsztaty już prawie dobiegły końca, ale na szersze podsumowanie przyjdzie pora za kilka dni. W każdym razie już dziś mogę napisać, że to był wyjątkowy czas i dziś wieczorem będziemy się pewnie żegnać ckliwie. Ja na pewno będę uczestników żegnać z ciepłym sercem, bo ostatnie dni podarowały wiele pozytywnych emocji. Narodziły się nowe znajomości, które mam nadzieję nie zatrą się bezpowrotnie. A dziś nim się pożegnamy, jeszcze chwilę razem pogotujemy.
Na koniec jeszcze kilka słów na jeden z moich ulubionych tematów, czyli sentymentalnie o tym "jak ten czas gna". Na fejsbuku zdjęcie wspominkowe przypomniało mi zeszłoroczne kartony. Zaraz minie rok odkąd mieszkamy Za Rzeką. Rok! To nie do pojęcia! Cały zeszły październik minął nam na noszeniu, przenoszeniu, pakowaniu, ustawianiu... Wydawało się to nie mieć końca, a tymczasem mija już rok.
I tyle się przez ten rok wydarzyło, że aż w głowie się kręci. Przede wszystkim rok temu nawet sobie nie wyobrażałam, że za kilka miesięcy na księgarnianych półkach będzie stała moja pierwsza książka. Prawdziwa, papierowa książka. Moje trzecie dziecko. Jeśli ktoś z Was jeszcze nie miał jej w ręku, serdecznie zapraszam. Pozwólcie, że przypomnę się z reklamą: SEKRETY FLORENCJI. Jeśli ktoś udostępni, poda dalej, zrecenzuje, doda gwiazdkę, będę z serca całego wdzięczna.
Rok Za Rzeką, to rok kiedy w końcu zrealizowałyśmy z Renią warsztaty i to nie jeden, a trzy turnusy. Rok Za Rzeką, który dodał mi wiary w siebie, w swoje możliwości. Bezpośrednią konsekwencją zmiany domu były też pierwsze od ośmiu lat wakacje i nadzieja na kolejne.
To był naprawdę przedziwny rok - pierwszy rok w Domu z Kamienia Za Rzeką.
PIĘKNEGO DNIA!
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
0 komentarze