Kasiu, mam pytanie, czy masz wiedzę o tym, dlaczego figura Chrystusa z Osimo ma kobiece kształty i ubrana jest w sukienkę? Przyznam się, że pierwszy raz spotkałam się z takim wizerunkiem Ukrzyżowanego i pojęcia nie mam, jak to interpretować. Pozdrawiam Barbara

W katedrze w Osimo najbardziej zachwyciła nas krypta z sarkofagami pochodzącymi z wczesnego średniowiecza. Można też zwiedzić podziemia miasta. A z końcówki tarasu widokowego widać morze i Loreto:) Niedaleko Osimo jest piękna i maleńka Offagna, w której znajduje się nawet małe muzeum polskich żołnierzy, którzy wyzwolili te ziemie w czasie wojny. Mieszkańcy ciągle pamiętają... Z kolei cmentarz żołnierzy, którzy zginęli na tych terenach, znajduje się w Loreto. Jest pięknie położony i bardzo zadbany. Naprawdę polecam wszystkim zajść na niego przy okazji wizyty w Bazylice. Trafiliśmy tam 1 września zeszłego roku i byliśmy pod dużym wrażeniem.
W ogóle Marche jest niesamowite: jaskinie (Frasassi), góry, wąwozy (Gola del Furlo, Marmitte dei Giganti), rzeki, morze, małe i większe miasteczka, eremy (Eremo dei Frati Bianchi), klasztory z romańskimi kościołami (San Vittore delle Chiuse, Abazia Sant'Ubaldo) niesamowite dzieła sztuki, jak w Urbino - absolutny zachwyt.
Kiedy przed wyjazdem kupiłam sobie włoski przewodnik (bo polskich nie ma), nie rozumiałam, dlaczego przy każdym opisie była mowa o tym, że droga to "strada panoramica". Gdy dotarliśmy na miejsce, wszystko stało się jasne. Nie było ani jednego miejsca, do którego lub z którego nie jechaliśmy drogą pełną obłędnych widoków. Ani Toskania, ani Umbria, tego nie dają w takiej ilości.
No i wreszcie prześliczne San Leo, które jest już na granicy Marche, a o którym Umberto Eco napisał, że to najpiękniejsze miasto świata. Do San Leo dotarłam dzięki Tobie, Kasiu, pamiętając Waszą wyprawę z chłopcami. Mój syn był zachwycony twierdzą, my widokami i drogą przez góry. Gdyby nie Twój blog, pojechalibyśmy pewnie do San Marino.
Rozpisałam się, ale mnie tak wzruszyły Twoje zdjęcia, że znowu chcę tam być. Dziękuję za tę wycieczkę :)

Trochę pogrzebałam i najbardziej prawdopodobne mogło by być wiązanie tego wizerunku z ekstazą św. Weroniki. Św. Weronika otrzymała stygmaty i prosiła o ukrzyżowanie. Ale co naprawdę autor miał na myśli, to tylko on sam wiedział, a moje skojarzenia to tylko gdybanie. Zastanawia mnie też, czy faktycznie taka suknia (spódnica) była w oryginale na XIII-wiecznym krucyfiksie (?). Nie takie szaty wówczas noszono, a ta spódnica wygląda współcześnie i jak nałożona, a nie wyrzeźbiona. Zwróciłam też uwagę na stopy postaci - są przybite osobno. Też nie znalazłam analogii do takiego przedstawienia Chrystusa na krzyżu. I ostatnie spostrzeżenie - przebite serce jest po prawej stronie. Przepraszam, że przynudzam, ale autentycznie zainteresował mnie ten krucyfiks. Będę wdzięczna za informacje na ten temat, jeżeli coś uda Ci się znaleźć. Pozdrawiam Barbara

Może to coś wyjaśni - z encyklopedii PWN

krucyfiks [łac. crucifixus ‘ukrzyżowany’],
krzyż drewniany lub z innego materiału z rzeźbioną lub malowaną postacią Jezusa,
znany od VI w. w sztuce bizant. (Chrystus triumfator, wyprostowany, w koronie król. i długiej tunice, bez śladów cierpień, z nogami przybitymi oddzielnie). Od poł. XI w. pojawiła się postać Chrystusa cierpiącego, w koronie cierniowej, z głową opuszczoną na piersi, okrytego perizonium; od XIII w. stopy skrzyżowane. W sztuce got. wiele odmian krucyfiksów (np. krucyfiks drzewa żyjącego, krucyfiksy mistyczne, przedstawiające Chrystusa w agonii, krucyfiks widlasty), w krucyfiksie renes. zanika tendencja do ekspresji (na rzecz studium anatomii), która powróciła w sztuce baroku; krucyfiksy są też popularne w sztuce ludowej.

Może to bizantyjskie przedstawienie Chrystusa
Pozdrawiam, Ewa