O tym jakie cuda kryje Mugello - Bosco ai Frati
czwartek, czerwca 10, 2021
O Bosco ai Frati słyszałam wiele razy i zdjęcia widziałam i historię czytałam, mimo wszystko jednak było to kolejne z tych miejsc, które mając tuż pod bokiem odkładałam na wieczne potem. Na szczęście w tym wypadku "wieczność" miała jednak swój koniec.
Do Bosco ai Frati zawitałam w zeszłą sobotę błądząc po mugellańskich wsiach, pagórkach i krętych niepopularnych drogach. Dziś znajduje się tu kościół, klasztor i muzeum. Od niedawna miejsce nabrało znów blasku dzięki pracy i zaangażowaniu wolontariuszy - pasjonatów.
Z zewnątrz wygląda całkiem niepozornie - jeszcze jeden stary, kamienny kościół jakich w Toskanii wiele. Jednak kiedy wejdzie się do środka, kiedy zaczyta się w historii, kiedy oczy zobaczą jak wiele skarbów się tu kryje, to dopiero wtedy jasnym się staje, że zwiedzając Mugello Bosco ai Frati zwyczajnie nie można przegapić.
Pierwsza osada istniała w tym miejscu już w VI wieku. Osiedlił się tu stary i potężny ród - Ubaldini. Teren, na którym obecnie znajduje się klasztor oddali mnichom San Basilio - bazylianom, którzy wybudowali tu małą kaplicę. Kaplica ta miała służyć przede wszystkim pielgrzymom.
Bazylianie żyli w tym miejscu do 1012 roku. Następnie na około dwa wieki zostało porzucone, aż na początku XII wieku Ubaldini wezwali tu mnichów franciszkanów.
W 1273 roku ojciec Bonaventura da Bargnoregio otrzymał w tym miejscu od wysłanników papieża insygnia kardynalskie. Legenda mówi, że wysłannicy zastali mnicha myjącego naczynia, który mimo powagi sytuacji nie przerwał swojego zajęcia, tylko kazał zawiesić insygnia na pobliskim drzewie corniolo (tł. dereń). Zarówno drzewo jak i kamienna misa istnieją do dziś. Misa znajduje się w kaplicy od strony ogrodu.
W XIV wieku klasztor znów na kilka dziesięcioleci zostaje porzucony, aż Medyceusze, którzy stają się posiadaczami większości terenów Mugello znów sprowadzają tu franciszkanów. Od tego momentu - początek XV wieku Bosco ai Frati przeżywa swój rozkwit.
Medici zlecają jednemu ze swoich ulubionych architektów Michelozzo odnowienie całej struktury. W tym samym czasie sprowadzają tutaj też zacne dzieła sztuki oraz kompletują bibliotekę.
Od progu przywitał nas przemiły mężczyzna. Na początku myślałam, że jest tylko fotografem tak jak ja, ale w czasie krótkiej rozmowy pokazał jak bardzo jest tam "zadomowiony". Widząc moje zainteresowanie opowiedział kilka szczegółów i pokazał dodatkowe pomieszczenia. Dodatkowo, kiedy usłyszał jaki jest cel mojego fotografowania i całej mojej wizyty zaprowadził mnie jeszcze do biblioteki. Okazało się, że był jednym z wolontariuszy, którzy zadbali o to, by pamięć o Bosco ai Frati nie zaginęła i żebyśmy dziś nadal mogli podziwiać niezwykłe wnętrza.
Mimo zacności wielu sal, biblioteki, kaplicy największe wrażenie zrobiła na mnie kuchnia, która jest najstarszym pomieszczeniem w całym kompleksie. Została zachowana w oryginalnym stanie - tak jak wyglądała w średniowieczu.
Obecnie, kiedy najważniejsze dzieła znajdujące się dawniej w klasztorze przewiezione zostały do florenckich muzeów, najcenniejszym skarbem Bosco ai Frati jest Chrystus na krzyżu, który od niedawna przypisywany jest Donatello. Odkrycia tego dokonał poeta i historyk sztuki będący gościem innego artysty w pobliskim Barberino.
Pierwotnie krucyfiks znajdował się na głównym ołtarzu. Niestety w czasie silnego trzęsienia ziemi w czerwcu 1542 roku, które nawiedziło te tereny spadł, a figura została połamana w kilku miejscach.
Jego renowacją i naprawą zajął się pewien malarz ze Scarperii.
Następnie za czasów Wielkiego Księstwa Toskanii Ferdinando II kazał znów umieścić krzyż na głównym ołtarzu.
W czasach wojny, w zeszłym wieku krucyfiks, któremu nie przypisywano żadnej wartości artystycznej został przeniesiony do krypty. Pozostał tam do momentu aż wspomniany wcześniej poeta Alessandro Parronchi - były to zdaje się lata pięćdziesiąte - zobaczył krucyfiks w ciemnej krypcie i tchnięty intuicją postanowił zainteresować się nim bliżej.
W ten sposób dzieło zostało przetransportowane do Florencji, a jego odrestaurowaniem zajęła się Akademia Sztuk Pięknych. W tym samym czasie wielu historyków sztuki rozpoczęło swoje badania i tak większość z nich dziś jest zdania, że autorem rzeźby jest Donatello...
Chrystus naturalnych rozmiarów wykonany jest z drzewa gruszy i pokryty gipsem. Istnieje jednak przypuszczenie, że gipsowe pokrycie mogło być dziełem konserwatora ze Scarperii.
Z jednej strony chciałabym, żeby wszyscy te miejsca zobaczyli, odkryli, zachwycili się nimi, zainteresowali. Z drugiej - budzi się we mnie czasem ogromny egoizm. Chciałabym je schować przed światem, by pozostały takie jakie są, autentyczne, niezadeptane masową turystyką...
Chciałabym, ale tak się nie da, tak nie można, tak się nie godzi. Odkrywajcie Mugello, niech świat dowie się o tych wszystkich cudach i wspaniałościach.
Ja natomiast dalej będę delektować się faktem, że przypadła mi rola cichej ambasadorki tych ziem.
Pięknego dnia!
MYĆ NACZYNIA to po włosku LAVARE I PIATTI
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
3 komentarze
Wspaniałe miejsce ! Może jeszcze kiedyś... ?
OdpowiedzUsuńPozdrawiam Aneta
Ukłony do ziemi i wielka wdzięczność za cudowne opowieści i przepiękne zdjęcia wspaniała Ambasadorko tej niesamowitej krainy ! Marysia
OdpowiedzUsuńCzytam, oglądam, podziwiam Panią od początku.
OdpowiedzUsuńTyle lat, a wciąż ciekawie, mieszkałem w Barberino di Mugello :-)
Pozdrawiam, życzę zdrowia.
Leszek