Historia pewnej "podłogi" - z serii florenckie ciekawostki
środa, maja 05, 2021
Kolejny raz powtórzę, że wszystko jest po coś... Gdyby nie to, że samochód się zbuntował, pewnie w poniedziałek nie zwiedzałabym znów Duomo i dziś nie pokazywałabym kolejnego arcydzieła miasta.
Kiedy Mario zostawił mnie poza centrum, chciał nie chciał musiałam mój poniedziałkowy plan zmodyfikować. Pierwotnie wcale pod Duomo się nie wybieraliśmy, moim celem byla druga strona Arno. Jednakże w zaistniałej sytuacji nie mogłam przed katedrą nie przespacerować.
Ludzi była ledwie garstka i w tym wyludnionym otoczeniu Santa Maria del Fiore zdawała się jeszcze większa, jeszcze bardziej pełna majestatu. To dla mnie niezmiennie jeden z tych widoków, przed którym aż chce się uniżenie dygnąć...
Zatrzymałam się by nacieszyć oczy.
Ku mojemu zdziwieniu prawe drzwi były otwarte... Ot tak! Otwarte, bez kolejki, bez ochrony. Rozejrzałam się ostrożnie jak ktoś kto znajduje portfel i szuka komu mógł wypaść. Czy to możliwe, że zapomnieli zamknąć drzwi?
Podeszłam bliżej i zaraz odczytałam to, co było napisane na kartce: wstęp wolny, zwiedzanie od... do... Aż mi serce wywinęło z radości kilka koziołków!
W Duomo byłam ostatni raz kilka lat temu, a tu proszę niespodziewanie nadarzyła się okazja, by odświeżyć pamięć i podzielić się nowymi ciekawostkami.
O tym, że katedrze potrzebna jest nowa posadzka mówiono już w 1500 roku. Wtedy to poproszono Simone del Pollaiolo, zwanego Cronaca, by zajął się odnową starej terakotowej posadzki, na której coraz znaczniej odciskał się upływ czasu.
Artysta zaplanował jednak coś więcej niż odnowienie starej posadzki - w jego głowie zrodził się zupełnie nowy projekt posadzek - tym razem marmurowych. Projekt ten - choć wymagał nieprawdopodobnych nakładów finansowych i czasowych został zatwierdzony i tak sztab robotników pod wodzą Simone zabrał się do pracy. Roboty zostały przerwane wraz ze śmiercią artysty w 1508 roku i ruszyły na nowo dopiero ponad dziesięć lat później pod kierownictwem innych znanych artystów: Baccio d'Agnolo, później również jego syna oraz Francesco da Sangallo.
Prace trwały przez ponad 150 lat - posadzka została ostatecznie ukończona w 1660 roku i to jest wciąż ta sama, którą dziś możemy podziwiać.
Zielony marmur z Prato, biały z Apuanów, granit z Imprunety, marmur czerwony z różnych części Włoch, marmur czarny z Toskanii z dziś nieistniejących już kamieniołomów, ponadto marmur afrykański: żółty, niebieski i różowy, wszystkie one poukładane w misterne wzory - oto dlaczego posadzka w Duomo to dzieło sztuki.
I na koniec ciekawostka.
Kiedy po powodzi w 1966 roku rozpoczęły się prace przy odrestaurowaniu posadzki, odkryto, że niektóre fragmenty marmuru pochodzą z pierwszej fasady katedry zaprojektowanej jeszcze przez Arnolfo di Cambio. Poszczególne elementy zostały odwrócone wzorem do dołu, czyli równą stroną zwrócone do góry tworząc gładką posadzkę.
Wędrowałam po Florencji jak w ekstazie. Przystawałam co kilka kroków i fotografowałam wszystko co wpadło w obiektyw. Przyglądałam się ludziom relaksującym się przy stolikach, gołębiom porywającym wróblom co lepsze kąski, fasadom domów, detalom. Zachwycałam praniem na sznurku na San Frediano, pustką na Ponte Vecchio. Cieszyłam pięknym majowym dniem przeglądającym się w spokojnej tafli Arno. I nawet dobrze było mieć w tym wszystkim maseczkę na twarzy, bo przynajmniej nie było widać, że moja buzia była nieustająco rozdziawiona w otwartym uśmiechu.
Na drobną przekąskę zatrzymałam się w jednym z moich ulubionych miejsc - na Piazza Santo Spirito. Siedziałam przy kieliszku prosecco i ciepłej kanapce z pecorino i grillowanymi bakłażanami i miałam ochotę krzyczeć z radości. Kiedyś wydawało mi się to dziwnym - tak sama przy stoliku, dziś taki stan uwielbiam...
Sama ze swoimi myślami. Mogę do woli pisać w głowie historie, dopowiedzieć to czego nie wiem o ludziach siedzących tuż obok.
Mimo złego początku to był bardzo piękny dzień. A na kolejne florenckie ciekawostki zapraszam Was już wkrótce. Dobrego dnia.
POSADZKA, PODŁOGA to po włosku PAVIMENTAZIONE, PAVIMENTO (wym. pawimentacjone, pawimento|)
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
4 komentarze
Twoje opowieści Kasiu , przecudne zdjęcia trzeba smakować. Powolutku czytać i oglądać nie raz a wiele , wiele razy .. Nie potrafię wymyślić nic innego poza słowami ,że cuda , cuda ! Więc tylko powiem ,że tutaj , w Polsce irytuje mnie pranie widoczne z daleka. Natomiast w Italii , wiszące na widoku niewymowne / gacie po prostu / rozczulają mnie na równi z cudami architektury . Genius loci ! Marysia
OdpowiedzUsuńMarysiu dziekuję! Tak mnie korciło, żeby też napisać gacie, a nie bawić się w "poprawności". A zatem: kocham włoskie gacie na sznurku!!
UsuńPięknie, pięknie i jeszcze raz powtórzę pięknie, małe rzeczy a tak cieszą. Super ciekawostki, pozdrowienia z UK
OdpowiedzUsuńDziękuję! Pozdrowienia serdeczne:)
Usuń