Dzieci - nie dzieci dalej listy piszą i pomikołajkowy raport
poniedziałek, grudnia 07, 2020
"... i uwaga tam po nocy, bo teraz to 200 euro mandatu. Wesołych Świąt". Podpisano: Tomek z Marradi.
Tak oto Tomek - największy fan świat bożonarodzeniowych jakiego znam - zakończył swój coroczny list do świętego Mikołaja. Uwielbiam te listy i uwielbiam to dziecko w nim, które za wszelką cenę stara się pielęgnować świąteczną magię. Tak przecież tworzą się piękne wspomnienia.
Pamiętam jak iks lat temu, kiedy napisałam na blogu o tym tomkowym zwyczaju wylał się taki hejt, że aż trudno uwierzyć. Niektórzy oburzeni byli, że jedenastolatek wierzy w Mikołaja i listy do niego pisze. Ano pisze... Ma 16 lat skończone i dalej pisze i mam nadzieję, że nadal będzie to robił. Charakter pisma już bardziej dorosły i momentami trudno rozczytać, ale najpierw wzruszyłam się, a potem uśmiałam do łez przy tych słowach o mandacie. Jakie czasy taki list.
- Pusia a od ciebie o co poprosić?
- A daj spokój. Ja nic nie chcę. Ja mam wszystko co mi do szczęścia potrzebne.
- Oj weź, powiedz!
- Mi i tak Mikołaj nie przynosi tego, co bym chciała.
- To napiszę to, o co prosiłaś w zeszłym roku?
- Napisz.
"A dla mamy... W zeszłym roku ci się nie udało, to może chociaż w tym." - Tomek myśli nie tylko o sobie.
Niedziela za oknem nie była już taka urocza jak sobota, ale mimo to porwałam się nawet ambitnie na grudniowy, fotograficzny spacer. Po obiedzie, kiedy ogarnęłam wzrokiem mgły nadciągające nad dolinę, niewiele myśląc zarzuciłam na szyję Nikona i postanowiłam, że sfotografuję te szarobiałe kłęby z wysoka, z Castellone. Już oczami wyobraźni widziałam te kadry godne głównej nagrody World Press Photo.
Przeszłam zaledwie kilometr, kiedy mgła postanowiła zacząć się skraplać. Najpierw delikatnie kap kap, że nie wiadomo było czy to deszcz czy kapie z drzew. Potem coraz mocniej, aż Nikona musiałam ulokować bezpiecznie pod kurtką, co było niemal niemożliwością, bo zamontowałam najdłuższy obiektyw, a "kurtałkę" miałam taką ledwo ledwo.
W momencie gdy doszłam do punktu, skąd szlak zaczyna piąć się ostro w górę, skraplanie się mgły przybrało na sile i ze spuszczonym nosem musiałam pożegnać się z marzeniem o prestiżowym fotograficznym wyróżnieniu. Nie o mnie tu chodziło, a o Nikona, któremu deszcz i wilgoć wcale by się dobrze nie przysłużyły.
Aby dopieścić naszego wczorajszego solenizanta - menu było dopasowane do gustów Mikołajka. Przy okazji dziękuję Wam w jego imieniu za ciepłe życzenia! Przez cały dzień uśmiech nie schodził mu z twarzy i co chwilę powtarzał jaki jest szczęśliwy.
W kuchni działaliśmy we dwoje. Mikołaj zrobił kruche ciasto, a ja resztę do niego - jabłka i bezę, bo białka po "carbonarze" zalegały w lodówce i tak wyszła nam całkowicie improwizowana fantazja pyszna jak niebo w gębie, bazująca na mojej klasycznej "sbriciolacie". Potem Mikołaj zagniótł też ciasto na pierogi i razem ulepiliśmy azjatyckie cuda jak z najlepszej restauracji.
Dziś dla chłopców wolny poniedziałek, a dla mnie dzień pracowo intensywny, dzień jak każdy inny. Dziś w końcu ubierzemy choinkę. Znów coś wyczarujemy w kuchni i może uda się nawet jakiś dłuższy spacer. Pogoda ma nas dziś rozpieszczać, ale piszą, że dopiero od czwartku na dłużej się ustabilizuje. Śniegów w najbliższym czasie na horyzoncie nie widać. Ma być dosyć ciepło nawet w nocy. Przed nami ostatnie dwa tygodnie jesieni. Już za chwilę dnia zacznie przybywać. Ta świadomość rozgrzewa mi serce.
Dobrego dnia!
MANDAT to po włosku MULTA (wym. multa)
sukienka: www.madame.com.pl
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
5 komentarze
Mój prawie jedenastolatek też pisze, w dodatku pomaga pisać młodszemu rodzeństwu i po kolei zbiera zamówienia. I nawet w moim imieniu napisał, bez mojej wiedzy - "o ładną biżuterię dla mamy" ;) Niby wie, że dorośli są w to zamieszani, ale nie uważa tej wiedzy za istotną czy bardziej istotną od wiary w Mikołaja. Który jak by nie patrzeć jest postacią historyczną, więc o co chodzi :P
OdpowiedzUsuńPięknego czasu oczekiwania na święta dla Was!
O to właśnie chodzi! Tomek przecież też wie:))) Ale czy to nie pięknie "wierzyć" w Mikołaja?:))) Uściski dla Was!
UsuńChłopcy są cudowni ! Dobrzy , wrażliwi , baardzo inteligentni a na dodatek mają tą slodka , dziecięcą ufnosć w św. Mikolaja . Powiem tak. Jesteśmy z mężem staruchy i całe życie az do dnia dzisiejszego wierzymy w św. Mikolaja , w wodę św. Jana i jej cudowne wlaściwości / to dzięki Tobie Kasiu / w to ,że dobrze jest okadzić od czasu do czasy dom szałwią / szczególnie nowy i po kimś / , że jaka Wigilia taki nowy rok. I że w Nowy Rok pierwsza osobą ktorą zobaczymy powinien być mężczyzna / jakkolwiek by to antyfeministycznie brzmialo / i tak dalej .. I nie jest to skleroza tylko uwielbienie rytualu ktory wnosi pokój ducha , poczucie ,że dobre moce są z nami i miłej tradycji .Uściski Marysia
OdpowiedzUsuńO szałwii nie wiedziałam!!! Nie za późno już na szałwiowanie u mnie? Uwielbiam takie tradycje Marysiu! I też wiernie kultywuję. Dodam jeszcze oglądanie się za siebie, gdy odjeżdżam z miejsca w które chcę wrócić - mowa o dalszych podróżach, jedzenie soczewicy w Nowy Rok, palenie ogni dla marca i coś pewnie by się jeszcze znalazło.
UsuńUściski!
Nie jest nigdy za pózno na szalwie , chciałam Ci o tym napisać ale wylecialo mi z glowy . Ziolk świeże albo suszone podpalic w naczyniu aby powstal dym i tak przejść po wszystkich pomieszczeniach . Dziala ! Też sie ogląm za siebie i przysiadam na chwilke jak po cos wracam ... Jak ja sie cieszę Kasiu ,że jestes wlasnie TAKA. Taka Kochana !!
Usuń