Figi na drzewach wzdłuż via Francini eksplodowały. Wybuchły jak wrześniowe granaty, wystawiając bezwstydnie na widok przechodniów swoje słodkie, czerwone wnętrzności... Obok przy drodze cyklameny - efemeryczne, rachityczne, a przy tym miejskim asfalcie, przy pierwszych zeschłych liściach ich delikatność i kruchość uderza jeszcze bardziej. 

Ale poza tym jakby wciąż było lato... Tak naprawdę oficjalnie przecież dalej jest! Nawet wieczory i ranki jeszcze ciepłe, jakby z września dobijającego zaraz do półmetka nic sobie nie robiły. 

Korzystamy z ostatnich dni wakacji najładniej jak umiemy. Chcielibyśmy zrobić wszystko i jednocześnie nie robić nic... 

Przyzwyczaiłam się mieć chłopców w domu i smuci mnie ten koniec wakacji chyba w takim samym stopniu jak ich, a może nawet bardziej. Szczególnie w tym roku, kiedy mam wrażenie, że te wakacje trwały od wieków, a do dobrego człowiek szybko się przyzwyczaja... 

To był dobry czas i kolejny raz powtórzę - mimo ekonomicznych skutków ubocznych - ten czas to dla mnie jak najprawdziwszy dar i co ważniejsze mam poczucie, że dobrze go wykorzystaliśmy.  

Wyjazd do Livorno był w tym wszystkim wisienką na torcie, a samym tortem były niekończące się rozmowy, spacery, wspólne filmowe wieczory, gotowanie, przygotowywanie do przeprowadzki, czułości i prawdziwa, naturalna  bliskość. 

W piątkowe popołudnie wyszliśmy razem na lody i celebrowaliśmy je, jakby to było nie wiem co. To pewnie już jedno z ostatnich takich wyjść w tym roku. Po pierwsze dnia ubywa, a po drugie zaraz każdy wróci do swoich obowiązków na pełen etat. Już nie będzie aż tylu leniwych ciepłych momentów... 

Nim doszliśmy do Marradi poprosiłam chłopców aby przyłączyli się do krótkiego nagrania. Takie rzeczy bardzo ich onieśmielają, więc wybaczcie trochę nieskładne wypowiedzi. Chcieliśmy "na żywo" podziękować wszystkim, którzy przyłączyli się do zrzutkowej akcji i Małgosi, która tę akcję zorganizowała. To budujące, że w tym trudnym świecie jest jeszcze tyle dobra w ludziach. 

Nie wiem jak dałabym sobie radę z nowym domem, z jego urządzeniem, z przeprowadzką bez Waszej pomocy. Mam nadzieję, że nie dalej niż za kilka tygodni będę do Was pisać z domu "po drugiej stronie rzeki", ale już dziś pragniemy z całego serca gorąco Wam podziękować:

Spodobał Ci się tekst?

• Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
• Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
• Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.