Rozumiem, że w Pani pojęciu świat = Polska? Zdaje się, że mamy zupełnie inne jego wyobrażenie - to po pierwsze. Świat, w którym chłopcy żyją jest piękny, spokojny, dużo zdrowszy, życzliwszy i nijak nie nazwałabym tego życia izolacją. Po drugie jeżeli dla Pani zapakować się w samolot i polecieć na wakacje nie jest problemem to bardzo się cieszę, ale nie wszyscy droga Pani mogą sobie na to pozwolić i proszę mi wierzyć nie jestem wyjątkiem. Zdaje się, że ma Pani nieco zatarty obraz rzeczywistości. Od kiedy mieszkamy w Italii w Polsce byliśmy cztery razy, ale na szczęscie bliskie nam osoby odwiedzają nas dosyć często, więc niczego nam w tej kwestii nie brak. Od pięciu lat nie jeździmy ani do Polski ani nigdzie indziej. Jeśli śledzi Pani bloga dosyć uważnie, to wie, że mimo obiecanek nawet na dwa dni nie udało mi się chłopców nigdzie zabrać, więc co dopiero zagraniczne wojaże. Kiedy samemu dźwiga się odpowiedzialność za rodzinę, czasem trudno związać koniec z końcem..., ale widać takie problemy są Pani obce. I przyznam, że trzeba mieć tupet, żeby zaglądać komuś do kieszeni i wytykać czy jeździ na wakacje i gdzie jeździ. Nie miałabym do czegoś podobnego śmiałości - to gdzie kto jeździ na wakacje to chyba każdego indywidualna sprawa. Po trzecie jeśli jutro, za tydzień za rok stać mnie będzie na takie wakacje - Polska będzie jednym z ostatnich celów - jest na świecie dużo piękniejszych miejsc, których jeszcze nie widzieliśmy. Chłopcy chcieliby zwiedzać świat. Na szczęście oni mimo mieszkania na "zabitej dechami" prowincji czują się jego obywatelami. Pozdrawiam, życzę dobrej niedzieli.