Bellosguardo - Florencja do zakochania, Florencja jakiej nie znacie...
poniedziałek, czerwca 29, 2020
Im bardziej byłam zachwycona, tym większy narastał we mnie bunt. Im bardziej telepało się serce w gardle od nadmiaru wrażeń i emocji, tym dotkliwszy był żal, że na drugi dzień będę "musiała" usiąść i o tym wszystkim światu opowiedzieć...
Czy to egoizm? Nie to nie egoizm.
To tylko żal, że my - blogerzy w dużej mierze przyczyniamy się do tego, że nieznane miejsca nagle stają się upragnionymi celami turystów, tracąc często swój pierwotny urok. Pewnie tak będzie i tym razem... A może nie, może wcale tak się nie stanie?
Myślałam o tym moim dzisiejszym pisaniu przez całą powrotną drogę i może rzeczywiście nic bym nie napisała, pokazałabym inne florenckie miejsca, tradycyjnie pozachwycała się każdym zaułkiem, a istnienie tego zakątka pominęłabym milczeniem. Pewnie tak byłoby lepiej. Ale przecież jeśli nie ja dziś, to może jutro, za miesiąc, za rok, wcześniej czy później ktoś inny to miejsce odkryje...
Będę pisać po cichu, szeptem, chciałabym napisać to tak, by nie zakłócić spokoju jaki spowija to miejsce, półsłówkami. Wyobrażam sobie, że zimą czy jesienią panuje tu kompletna cisza - będę musiała to sprawdzić. Natomiast teraz latem koncert cykad rozkręcił ktoś na cały regulator, ich sielskie grzechotanie zagłuszało nawet moje myśli, ten jedyny w swoim rodzaju dźwięk grania cykad upajał niemal tak samo jak zapach lip...
To wszystko razem - ten spokój, cykadowa ścieżka dźwiękowa i ten widok, od którego serce niemal z piersi wyskakuje. To wszystko razem to... BELLOSGUARDO.
Bello sguardo to znaczy piękne spojrzenie. Bellosguardo to florenckie wzgórze, skąd jedno spojrzenie obejmuje fasady prawie wszystkich ważnych kościołów miasta. Uwierzycie?
Zapraszam Was na jeden z piękniejszych spacerów po Florencji nieznanej...
O Bellosguardo opowiadała mi już dawno temu Tina. Pewnego dnia kiedy spotkałyśmy się na placu pochwaliłam się, że pracuję nad "Sekretami", że o Florencji wiem już wszystko, wszystko widziałam, wszystko wyczytałam. A ona wtedy pokiwała głową, wysłuchała i zaraz zapytała: a Bellosguardo znasz?
Nie znałam.
Bellosguardo to wzgórze Florencji, skąd jak sama nazwa mówi rozciąga się zachwycający widok na całe miasto.
Bellosguardo to też gaje oliwne, stare kamienne mury wyznaczające granice posesji zupełnie jak na toskańskich pocztówkach, arystokratyczne renesansowe wille, kapliczki, sosny piniowe, cyprysy, krzewy laurowe, oleandry, to niepowtarzalny klimat, romantyzm w najbardziej poetyckim wydaniu...
Punkty, z których możemy podziwiać miasto są tak naprawdę dwa, może trzy. Nie są to miejsca widokowe jak piazzale. To zupełnie coś innego... Poza tym, że nie dociera tu masowa turystyka, zmienia się też perspektywa i kiedy tak stałam, a wzrok ślizgał się po czerwonych dachach, zauważyłam, że z tego miejsca widać fasady wszystkich najważniejszych kościołów. Odwrócony plecami jest tylko San Lorenzo. Poza tym jak na dłoni widać też Palazzo Pitti i Palazzo Vecchio i Mercato Centrale... Tylko Arno znika między domami...
Bellosguardo już wieki temu przyciągało różne osobistości, przede wszystkim artystów. Pomieszkiwali tu: Ugo Foscolo, Henry James, Eugenio Montale, poza tym Galileusz, Garibaldi, Florence Nightingale. Wszystkie te nazwiska wypisane są na tablicy pamiątkowej na Piazza Bellosguardo.
Zostawiliśmy samochód - kochany ranger wciśnie się w każdą uliczkę - na mini placyku przy kościele świętych Vito i Modesto. Poza nami nie było kompletnie nikogo, więc Mario marradyjskim zwyczajem zostawił rangera z otwartymi na przestrzał oknami - masz tu coś cennego - zapytał? - Ja? Cennego? - zdziwiłam się na głos.
Ruszyliśmy wąską uliczką w górę i zaraz po pierwszych krokach napotkaliśmy parę spacerowiczów. W sumie w czasie całego spaceru widzieliśmy dosłownie pięć osób. Upewniliśmy się czy obrany kierunek był dobry i zaraz ruszyliśmy w górę wąskim traktem wzdłuż kamiennych murów, a cykady cykały tak, że aż w uszach trajkotało.
Doszliśmy do Prato dello Strozzino. Malutki skwerek z ławeczkami, sosnami, cyprysami. Ani żywej duszy. Koncert cykad jakby jeszcze przybrał na sile...
Za skwerkiem rozciągnęła się panorama... Mój Boże... Panorama to słowo tak trywialne, że nijak mi tu nie pasuje! Ale niech będzie - panorama mozzafiato... Przed nami w oddali majaczyła kopuła, fasady, dzwonnice, czerwone dachy... Za plecami tabernacolo sprzed dwustu lat. Tabernacolo ustawione zostało w podzięce na specjalne życzenie Wielkiego Księcia Leopolda II, który tu właśnie miał wyjść cało z wypadku.
Zaraz za tabernacolo najpiękniejsze wille: villa la Limonaia i villa Bicheri - Colombi. Dalej plac, a na placu kolejna wąska uliczka w prawo. Po kolejnych stu metrach doszliśmy do miejsca, w którym człowiek chciałby czas zatrzymać - "taras" widokowy Violet Trefusis. I tutaj moją opowieść zatrzymam. Zrobiło się tak późno, że zaraz noc. Będziecie tu jutro po więcej słów, więcej zdjęć, prawda?
Ruszyliśmy wąską uliczką w górę i zaraz po pierwszych krokach napotkaliśmy parę spacerowiczów. W sumie w czasie całego spaceru widzieliśmy dosłownie pięć osób. Upewniliśmy się czy obrany kierunek był dobry i zaraz ruszyliśmy w górę wąskim traktem wzdłuż kamiennych murów, a cykady cykały tak, że aż w uszach trajkotało.
Doszliśmy do Prato dello Strozzino. Malutki skwerek z ławeczkami, sosnami, cyprysami. Ani żywej duszy. Koncert cykad jakby jeszcze przybrał na sile...
Za skwerkiem rozciągnęła się panorama... Mój Boże... Panorama to słowo tak trywialne, że nijak mi tu nie pasuje! Ale niech będzie - panorama mozzafiato... Przed nami w oddali majaczyła kopuła, fasady, dzwonnice, czerwone dachy... Za plecami tabernacolo sprzed dwustu lat. Tabernacolo ustawione zostało w podzięce na specjalne życzenie Wielkiego Księcia Leopolda II, który tu właśnie miał wyjść cało z wypadku.
Zaraz za tabernacolo najpiękniejsze wille: villa la Limonaia i villa Bicheri - Colombi. Dalej plac, a na placu kolejna wąska uliczka w prawo. Po kolejnych stu metrach doszliśmy do miejsca, w którym człowiek chciałby czas zatrzymać - "taras" widokowy Violet Trefusis. I tutaj moją opowieść zatrzymam. Zrobiło się tak późno, że zaraz noc. Będziecie tu jutro po więcej słów, więcej zdjęć, prawda?
 |
| Villa Fioravanti |
 |
| San Miniato al monte |
 |
| Palazzo Pitti |
 |
| La Limonaia |
 |
| Palazzo Vecchio, Santo Spirito, Santa Croce |
 |
| Jej Wysokość Santa Maria del Fiore |
 |
| Ognissanti, Santa Maria Novella, Mercato Centrale |
Nie jestem blogerką, która goni, odhacza nowe miejsca, tworzy rankingi dziesięć top, nie jestem specjalistką od wszystkiego, wiele nie widziałam, wiele jeszcze nie wiem. Jestem blogerką, która smakuje życie, świat za płotem, krok po kroku, kropelka po kropelce, jak zacne wino...
- Życie to nie do końca jest sprawiedliwe... Popatrz na te wille! - powiedziałam do Mario.
- Eeee...
- My oczywiście nie możemy narzekać, bo też mieszkamy w pięknym miejscu, ale popatrz na tamtą willę! Nie dość, że sama willa to dzieło sztuki, to jeszcze przy niej jakiś hektar oliwnego gaju i widok na kopułę Brunelleschiego. Co ma moja mama powiedzieć, która za oknem i za ścianą ma świat z zupełnie innej i bardzo nieładnej bajki...? Och życie!
- Chcesz wina?
- Masz wino? To już pewnie vin brule'!
- Zdziwisz się!
Zdziwiłam się...
Zdziwiłam się...
Ps. Wybaczcie dziś kosmiczne opóźnienie, ale coś pokićkałam ze zdjęciami i musiałam załadować je dwa razy...
SPOJRZENIE to po włosku SGUARDO (wym. sguardo)
Spódnica: www.madame.com.pl
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
13 komentarze
To jest cudowne miejsce .. tylko jak tu doczekać cierpliwie do jutra ! SMAKOWAĆ ŻYCIE .. i o to w tym naszym życiu chodzi . Maria
OdpowiedzUsuńTak, miejsce jest absolutnie fenomenalne!
UsuńOpowieść jak z bajki.Pięknie.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam.
Bo i miejsce jak z bajki:) Bardzo dziękuję.
UsuńKasiu ! mam nadzieję , że mi to kiedyś pokażesz ... zbieram kasę .Pozdrawiam E.K
OdpowiedzUsuńZ przyjemnością!:)
UsuńCzytałem z zachwytem. Piękno treści i zdjęć. Pozdrawiam serdecznie
OdpowiedzUsuńBardzo mi miło:) Dziękuję i miłego dnia!
UsuńKto jak nie Ty, miałby nam o tym miejscu opowiedzieć? ...aż się wzruszyłam. Dziękuję bardzo za te emocje.
OdpowiedzUsuńJa też byłam wzruszona na Bellosguardo!
UsuńPani Kasiu, mam nadzieję, że i my wkrótce będziemy rozkoszować się tymi widokami i Pani opowieściami na żywo - wszak to już niecałe 3 tygodnie ! Pozdrawiam serdecznie AnetaG
OdpowiedzUsuńCzekam!:))))
UsuńA i jeszcze jedno, niech Pani pozostanie taką blogerką jaką jest ! - myślę , że wiem do kogo zostały skierowane Pani słowa o rankingach, byciu specjalistą od wszystkiego, odhaczaniu - sama ze zdziwieniem obserwuję swoisty "wyścig" tej osoby na FB , tylko nie wiem z kim się ściga i po co ? Pozdrawiam raz jeszcze AnetaG
OdpowiedzUsuń