Rok 2018 pożegnaliśmy w domu Contessy, niestety bez samej gospodyni, która powalona grypą noc spędziła w łóżku.

W Nowy Rok natomiast, wierni naszej domowej tradycji, ruszyliśmy nad morze, w stronę słońca - do Rosignano.

Nim upłynął pierwszy tydzień stycznia, mieliśmy już na koncie pierwsze wielkie odkrycie, czego dowodem jest fakt, że do San Leo w kolejnych miesiącach powróciliśmy jeszcze kilka razy.

Mario znów ku uciesze starych i młodych wcielił się w rolę Befany!

Pierwsi Goście zawitali do Domu z Kamienia już w styczniu

I choć okazji do zobaczenia lazuru marradyjskiego nieba zabrakło, to jednak dali oczarować się...

niezaprzeczalnej magii rodem z baśni Andersena.

Były to na szczęście niegroźne zimowe wybryki

i "prawie wiosna" zawitała do doliny wraz z Mamą i Świtą.

Znów odwiedziliśmy razem Florencję, znów było gwarnie, radośnie

i smacznie - razem z "Anką" produkowałyśmy karnawałowe frittelle di riso!

Wiosna przyszła zgodnie z planem, w porę, tak jak być powinno, a ja

korzystałam ze słonecznych dni do woli, przemierzając Apeniny z Mario,

z Contessą

i z innymi, którzy bardzo na ten moment czekali.

Luty był bardzo łaskawy! Przed domem Contessy cieszyliśmy się nieprawdopodobnie upalną wiosną,

a gaje kasztanowe i górskie, zacienione polany pokryły się prymulkowymi dywanami.

Jeszcze zimą miała miejsce premiera Bazarów Europy, przy których pracowałam rok wcześniej. Mój telewizyjny debiut został przez Was przyjęty bardzo ciepło.

Z wiatrem, ze słońcem ... dalej wędrowałam po górach, obmyślając już po cichu mój przewodnik po Mugello. Wtedy jeszcze nie przypuszczałam, że za chwilę zostanie on zepchnięty na drugi plan.

W ostatni dzień marca zapłonęły ognie dla marca, tym razem targane szalonym wiatrem, który nieco przeszkodził w wyczekiwanej przeze mnie każdego roku imprezie.

2019 to rok nowych, interesujących znajomości - wśród nich była Ewcyna, dziewczyna przemierzająca świat na rowerze.

Wiosna rozkwitała coraz pewniej i doczekałam się w końcu łąk fioletowych od kwiatów świętego Józefa.

Kolejnym odkryciem mijającego roku była osada - widmo Castiglioncello na pograniczu Toskanii i Romanii

Poza odkrywaniem nowych miejsc, z coraz większym entuzjazmem i zachłannością odkrywałam Florencję.

W marcu wykipiały kwieciem sady owocowe, a ich widokiem cieszyłam się razem z

Mamą i Najmłodszym

i to jemu powierzyłam zrobienie wiosennej wizytówki bloga.

Zaraz na początku kwietnia Tomek wyruszył w swoją pierwszą samodzielną, daleką podróż - do Niemiec.

We dwoje z Mikołajem próbowaliśmy oswoić nową sytuację, co było tym trudniejsze, że...

kilka dni później ja ruszałam w podróż do Polski.

Celem mojej podróży było oficjalne promowanie ziem Dantego. Było to zdecydowanie jedno z najciekawszych doświadczeń minionego roku.

Rozjechany na trzy kraje tydzień zdawał się ciągnąć w nieskończoność i kiedy znów znaleźliśmy się w komplecie, radość nasza była niepohamowana!

Dopiero po tym całym zamieszaniu zabrałam się ze spokojniejszą głową za wyczekiwane zawsze ogródkowe prace.

W kwietniu z Renatą i Agatą z Ligurii (to kolejna nowa znajomość) miałyśmy podziwiać tunel glicynii, jednak florenckie fiolety dopiero leniwie budziły się do życia.

Ospa warszawska pokrzyżowała plany na toskańską Wielkanoc Świty, więc w wąskim gronie ruszyliśmy na świąteczne wojażowanie.

Z radością odkrywaliśmy perełki zachwycającej Valmarecchia.

Wiosna to też szkolna wycieczka Mikołaja do Wenecji

i - choć zdaje się to nieprawdopodobne - siedem świeczek na torcie Domu z Kamienia.

Wraz z wiosną powrócili też starzy przyjaciele, z którymi z radością dzieliliśmy się nowymi odkryciami.

Jedynymi Gośćmi na bierzmowaniu Mikołaja była nasza marradyjska rodzina - Ellen i Lex.

Rok szkolny dobiegał końca i klasa Mikołaja zaprezentowała się na teatralnej scenie w wyjątkowo oryginalnym spektaklu.

Tomek natomiast debiutował na deskach teatru w Faenzie.

Maj to też 13ste urodziny Mikołaja, który w tym roku zdaje się wyrósł już prawie z dziecka

i przemienił w zachwycającego młodzieńca.

Po paskudnym deszczowym maju niemal od razu zrobiło się lato.

Znów cieszyliśmy się leniwymi spacerami, lodami i swobodnym byciem razem.

Wystartowaliśmy też w pierwszej w tym roku stralunacie, jednej z najbardziej wymagających w całej historii.

Na scenę oficjalnie weszło lato i kolejny raz zmieniła się okładka bloga.

Ten rok był zdecydowanie rokiem mojej pracy jako fotograf - rodzinnie, mamy w oczekiwaniu, noworodki, komunie, bierzmowania...

Czerwiec zakończyliśmy super krótkimi wakacjami, w czasie których odwiedziliśmy Portovenere, Pietrasantę, Pizę...

Zakochaliśmy się w Livorno

i w Certaldo.

Przez Dom z Kamienia przechodzili kolejni Goście, a wirtualne znajomości do realnego życia.

Rzeka znów stała się jednym z ulubionych miejsc zabaw.

W lipcu ku mojej wielkiej radości powróciła do Marradi kochana A. i przywiozła ze sobą całe zacne Grono Pedagogiczne,

z którym zasiadaliśmy do stołu, zwiedzaliśmy Florencję, Bolonię

i oczywiście wędrowaliśmy po górach.

Świeczek na torcie przybyło też Tomkowi - czas nikogo nie oszczędza.

Lipiec to też ekspresowe spotkanie ze Świtą we Florencji - wynagrodzenie za straty moralne po niespełnionej Wielkanocy.

Dla chłopców jednymm z najciekawszych tegorocznych odkryć było bez wątpienia muzeum zoologiczne w Bolonii.

Nie ma toskańskiego lata bez słoneczników - tuż na obrzeżach Marradi znalazłam w tym roku jedno z najpiękniejszych pól ever!

Latem do Marradi powróciły czwartkowe mercatini, ale w innej, odświeżonej odsłonie. Postanowiono ubarwić je lokalnymi, "antycznymi" smakami.

Hitem tego lata była też niewątpliwie mariowa pizza. Stawaliśmy przy piecu wiele razy, a Goście byli szczerze zachwyceni.

Całe lato było bardzo intensywne towarzysko,

a od imprez aż kręciło się w głowie, świętowaliśmy nawet wigilię moich urodzin.

Świeczkę na torcie zdmuchnęłam w ten sam wieczór, kiedy ruszał turniej Graticola d'Oro.

W walce o złoty ruszt wspierali nas dzielnie starzy Przyjaciele i nowi Goście.

To wsparcie okazało się nieocenione - złoty ruszt po raz trzeci z rzędu powędrował w ręce Biforco!

Niezliczoną ilość razy wracałam też w tym roku do Bolonii

i z radością przybliżałam moim Gościom tajniki "Uczonej".

O mojej wiosennej podróży do Polski pisała nawet toskańska prasa. Kartkę z gazety zachowała dla mnie dumna piekarzowa.

W kalendarium imprez nie zabrakło w tym roku uwielbianej przez wszystkich strastellaty. Na tę okoliczność niebo podarowało nam wyjątkowy spektakl.

Bawiliśmy się dalej... Motywem tegorocznej Nocy Czarownic były czarne charaktery Disney'a, a ja w czasie imprezy wcieliłam się w zupełnie nową rolę.

To mnie przypadło w udziale wybranie jako oficjalny juror najlepszych kostiumów.

Sierpień dobiegał końca, a my cieszyliśmy się Świtą, która jednak nie zadowoliła się krótkim lipcowym widzeniem we Florencji

i jeszcze ciocią jedną, ciocią drugą i wujkiem.

Wieczory były tak radosne i roztańczone, że szczególnie trudno było Gościom szykować się do powrotnej drogi.

Pod koniec sierpnia Biforco wyprawiło tradycyjną zwycięską imprezę,

a my dalej między jedną atrakcją a drugą niezmordowani wędrowaliśmy po górach.

Wakacje powoli dobiegały końca i Dom z Kamienia po intensywnych miesiącach w końcu opustoszał.

Cieszyłam się towarzystwem samych chłopców, z którymi odkrywałam kolejne nieznane - tu Brento Sanico.

Ten rok to też porcini - wyczekane przez mnie toskańskie prawdziwki.

Było ich tyle, że znalazły się na jesiennej okładce bloga.

Wrzesień to nasza wyprawa na Pratomagno, które zdecydowanie znajduje się w czołówce odkryć minionego roku. To było nasze spektakularne zakończenie wakacji.

W końcu nastał pierwszy dzień szkoły i Tomek rozpoczął drugą licealną klasę, a Mikołaj ostatni rok w scuola media.

Wrzesień był dla mnie kryzysowym momentem. Mimo tak intensywnej pracy przez długie miesiące nie mogłam podarować dzieciom nawet najskromniejszych wakacji...

To moje zmartwienie poruszyło niektórym serca i stało się przyczynkiem ważnych blogowych zmian. Dom z Kamienia przeszedł poważny lifting, co musiało się bardzo spodobać, bo liczba Czytelników nagle się podwoiła.

Pogoda rozpieszczała nas przez cały wrzesień i październik jakby chciała wynagrodzić wstrętną wiosnę.

W Marradi znów zapachniało kasztanami, a ja...

na poważnie zabrałam się do pracy nad florenckim e-bookiem. Był to dalszy ciąg zmian, które zaszły na blogu.

W październiku do Domu z Kamienia przybył jeszcze jeden Gość - była to kontynuacja językowej wymiany z Niemcami.

Jesień była coraz bardziej widoczna, ciepło przygasło, kolory zaczynały się zmieniać,

a nam w tym wszystkim udało się całkiem sporo powojażować. Była Marina di Ravenna,

Perugia - okrzyknięta przez Mikołaja najulubieńszym miastem,

Asyż

i na koniec Siena.

W końcu nadszedł czas, by ogołocić taras z zieleni i kolorów.

Z kolorów nie ogołociliśmy natomiast naszego życia, w którym mimo narastających problemów było wesoło,

pachniało pomarańczami,

a popołudnia umilały spacery.

Nie powróciłam do Florencji tyle razy ile miałam założone, by przed świętami oddać do Waszych rąk mój "przewodnik",

ale wiele jej sekretów udało mi się zgłębić i to co się odwlecze...

Nastał grudzień i znów na ścianie zwisł słynny haftowany kalendarz, a coraz starsze nastolatki z wciąż tym samym entuzjazmem wybebeszały kolejne woreczki.

Jeśli grudzień to też czas na ostatnią w tym roku zmianę okładki bloga. Tym razem autorem zdjęcia był Tomek.

W Marradi znów zrobiło się gwarnie i zapachniało zimowymi kasztanami,

a w Kuchni Domu z Kamienia tradycyjnymi pierniczkami.

Potem ubraliśmy choinkę, zwiedziliśmy szopki...

a do Domu z Kamienia przybyli ostatni w tym roku turystyczni Goście.

Mój spokój w radosnym oczekiwaniu na święta zakłóciła ziemia - Mugello zatrzęsło się groźnie, ale na szczęście na strachu się skończyło.

I tak oto nadeszły wyczekane święta, które będziemy długo z łezką w oku wspominać.

Cieszyliśmy się słońcem, jedzeniem, widokami, sobą

i wspólnym czasem.