Dzis od rana usiadła na duszy paskuda i ani myślała zlezć. Przeczytałam Kasiny post z zachwytem i żalem , że tak rzadko spotykamy otwartych , optymistycznych rodaków i żeby tak u nas... Wyszliśmy z mężem na spacer przepiękną nadmorską aleją . Paskuda wciąż trzymala a ja myślami bylam w Toskanii . Raptem , młody mężczyzna siedzący na ławeczce z żoną i dwiema coreczkami podniósł się i pożyczył ''państwu'' najlepszego i dobrego zdrowia. Myślałam ,że śnię. Pogawędziliśmy kilka chwil , przedstawił nam dziewczynki , żonę a mnie cmoknął w rękę / no , mógł sobie darować/ . Żona usiłowała go przystopować a ja jej na to , że to jakiś cud , że spotkaliśmy kogoś tak spontanicznie życzliwego i w skrócie opowiedziałam jej Kasiu o Twoich wspaniałych spotkaniach z nieznajomymi Wlochami , o prowadzonym blogu. Okazło się , że uroczy pan byl jakiś czas w Weronie ... Po tym krótkim spotkaniu z życzliwymi ludżmi paskuda się ulotniła i już nie zatruwała duszy ! Jak my wszyscy zależymy jeden od drugiego , jak powinniśmy byc na siebie uwazni , serdeczni. Proszę wybaczyc tę długą opowieść , ale to było wielkie , pozytywne przeżycie i a`propos Twojego ,Kasiu, wpisu. serdecznie pozdrawiam i baardzo dziękuję za piękną ,wakacyjną opowieść Marta

Czytaj twojego bloga właśnie uderzyła mnie wręcz ta opisywana przez Ciebie (w tle) otwartość Włochów. Niby piszesz o czymś innym ale nie da się tu czy tam nie wspomnieć, nie dodać bo jest częścią opowieści, chwili... Niesamowity naród, a może to po prostu my Polacy jesteśmy inaczej wychowywani. Obecnie jest bardzo duży nacisk aby uczyć dzieci nie rozmawiania z obcymi, wręcz nie podchodzenia do nich, osobom dorosłym nie wolno zbliżać się do dzieci bo opiekun może natychmiast wezwać policję. ,,OStrożności nigdy nie za wiele" sama doświadczyłam jak dziecko kilka razy w jesieni wróciło do domu z informacją, że jakaś osoba ,,kazała mu wsiąść do samochodu" Policja powiadomiona ale... Z drugiej strony wydaje mi się, że można to jakoś rozwiązać kiedy są obok rodzicie, kiedy dwoje przypadkowych ludzi zamieni kilka słów ze sobą... nie wiem. Gubię się w tym współczesnym świecie wśród natłoku złych ludzi.

To jest tylko moja zaduma nad Polaków i Włochów różnicą do pewnych spraw :)

To ja mam od dłuższego już czasu w Polsce podobne doświadczenia z ludźmi jak Kasia :-) Coraz więcej życzliwości, uśmiechów na ulicy, spontanicznych rozmów, bezwarunkowej pomocy. Nie tylko w pociągach, w długiej podróży, jakie miałam ostatnio ;-) ale właśnie gdzieś podczas spaceru, podczas cieszenia się przyrodą i tym wszystkim co nas otacza. Jednak faktycznie… Muszę być szczera… Więcej tej życzliwości i „zatrzymania” w mniejszych miejscowościach i na wsiach niż w dużych miastach. A może tego nie dostrzegam? Nie widzę, bo z takich miast zawsze sama szybko uciekam, a jak już muszę być, to w szybkim tempie „przebiegam” by załatwić to, co konieczne, bo zatłoczone miejsca męczą mnie bardziej niż praca fizyczna?