Pojechaliśmy tam i sobie przypominaliśmy dawne miejsca i cały czas można było usłyszeć: "O to nasz hotel!", "Tak, tak pamiętam! Przechodziliśmy tym mostem!" czy też, "O jej! To ten dom! Pamiętam go!". 

Podróż zaczęła się rano o wczesnej porze, coś około piątej. Tylko zanim się to zaczęło to oczywiście musiałem się obudzić. Wobraźcie sobie jakie to trudne obudzić się o czwartej i pół dla śpiocha! Ale wracając do naszej podróży, wyjechaliśmy autobusem do Faenzy. Tam nie było zbyt miło, bo nie było osoby, która nie siedziała przed telefonem. Ja niestety musiałem siedzieć sam i patrzeć za okno. No ale na szczęście dojechaliśmy na stacje, do Faenzy. Teraz musieliśmy dojechać do Bologni. W pociągu miałem przed sobą staruszka który dziwnie patrzył na mnie i na mojego kolegę. Gdy dojechaliśmy do Bologni przesiedliśmy się do innego pociągu i to nie byle jakiego! Był to dwupiętrowy pociąg i dla wielu z nas był to pierwszy raz. Tu koszmar wrócił i znowu moi koledzy siedzieli przyklejeni do telefonów! Ja sobie rysowałem, a tu niespodziewanie jakaś pani zapytała się mnie czemu nie siedzę tak przyklejony do telefonu jak moi koledzy; ja odpowiedziałem, szczęśliwy, że mogę w końcu pogadać, że nie lubię tak marnować czasu i że mnie to nudzi, pytała się też gdzie jedziemy z wycieczką, a ja z przyjemnością odpowiadałem. 

 

Po kilku godzinach drogi dotarliśmy do Wenecji. Gdy wyszliśmy ze stacji w tym pięknym mieście ujrzeliśmy wielki pałac, w końcu słońce i jasne niebo oraz długi most i wielki kanał. Ten most pamiętałem i był tak jak wtedy pełen tłumu ludzi! Po długim czasie dotarliśmy na druga stronę kanału. Chodziliśmy długo, ale było wtedy przyjemnie. Przeszliśmy przez pewien plac, którego nazwy niestety nie znam lecz jest on ładny i byliśmy na nim kilka lat temu na wycieczce dwudniowej. Pamiętam go, bo był tam pewien pan, który rysował; zatrzymaliśmy się też na takim maleńkim moście, bo kilka osób chciało na nim zdjęcie. Tam trochę czekaliśmy, bo byli jacyś turyści, którzy wpadli na ten sam pomysł. Ciekawe jest to że rozmawiali między sobą i zrozumiałem od razu, że nie są z Włoch, to byli Polacy! Dziwne, chodzimy sobie po Wenecji, a tu nagle Polacy, pewnie nie zdawali sobie sprawy że, gdy oni narzekają że jest tu pełno dzieci i że robimy hałas, jest między nimi Polak, który to wszystko rozumie!  

Po tej "sesji zdjęciowej" ruszyliśmy dalej. Naszym celem była wystawa o Antonio Vivaldi (dla tych którzy nie wiedzą kto to jest, otóż jest to najbardziej znany Włoski kompozytor z XVII wieku jeśli się nie mylę). Gdy doszliśmy, dostaliśmy coś w rodzaju słuchawek przez które słuchaliśmy historie o Vivaldim. Większość rzeczy już wiedziałem, ale pewna rzecz mnie zaskoczyła: Vivaldi został pochowany w identyczny sposób do Mozarta czyli, że został pochowany w Wiedniu w jednym z tych wspólnych grobach dla biednych, który po włosku się nazywa "fossa comune". 

Po wysłuchaniu zwiedzaliśmy pokoje, w których słuchaliśmy muzykę Vivaldiego i oglądaliśmy animacje z nim związane wyświetlane na ścianach, co wyglądało spektakularnie!

Najładniejsza animacja była ta ostatnia, której niestety nie umiem opisać. Po wystawie przeszliśmy się jeszcze trochę po Wenecji. Zjedliśmy nasze kanapki obok Piazza San Marco, gdzie było pełno mew i gołębi. Ja cały czas miałem na sobie kaptur aby uniknąć niemiłej niespodzianki z nieba... Po zjedzeniu poszliśmy zwiedzić Basilica di San Marco, która okazała się przepiękna!  

Jedyna rzecz, którą się zawiodłem to że... Piazza San Marco nie była zalana wodą! Na tym mi zależało i nawet sobie założyłem nieprzemakalne buty, a tu nic! 

W drodze powrotnej na stacje niektórzy moi koledzy chcieli wejść do jakichś sklepów, no więc się zatrzymaliśmy. Gdy każdy był zadowolony ze swoich zakupów poszliśmy na stacje i tam zaczął się nasz powrót do domu. Czekaliśmy długo zanim przyjechał pociąg. Gdy już była ciemna i zimna noc wróciliśmy w końcu do Marradi. Następnego dnia wróciliśmy do szkoły... prosiłem mamę żeby mnie nie wysyłała ale jednak moje błagania nic nie dały...

Na wycieczce było super, bardzo mi się podobało to, że mogliśmy odwiedzić te miasto będąc starsi, więc bardziej się przyglądaliśmy miejscom, które zwiedzaliśmy...

To na tyle z mojej opowieści. Mam nadzieje, że czytaliście to z przyjemnością i że niedługo będę mógł napisać nowe opowiadanie.

Spodobał Ci się tekst?

• Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
• Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
• Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.