Musisz pisać? Musisz!
Bo poranna kawa bez czytania Ciebie nie smakuje za dobrze ;)
C-ó

Pani Kasiu, gratuluję wyniku, teraz tylko patrzeć jak się podwoi, bo w to nie wątpię. Nie wątpię również w to że musi Pani pisać, powiem tylko, że codzienne czytanie na głos Pani bloga mojemu tacie , który ma sparaliżowane nogi, stało się tak oczywiste jak zjedzenie śniadania 😍. Tzn kolejność jest taka - najpierw śniadanie a potem pytanie - to kiedy czytasz ? Pozdrawiam serdecznie i życzę nieustającej pisarskiej weny 🌹Aneta G.

dobrego dnia Kasiu

Ktoś kiedyś powiedział... być może niezbyt dokładnie powtórzę... że pisanie powoduje, iż życie staje się łatwiejsze, że oczyszcza duszę... że skomplikowany świat staje się mniej skomplikowany... To też proszę pisać Pani Kasiu:) I oczyszczać duszę, i zdobywać energię na każdy nowy dzień:) A życie dzięki temu niech się stanie łatwiejsze i przybliży ten dzień, kiedy spełnią się marzenia o kamiennym domu. Sąsiadka z Pragi

bardzo dziękuję za dobre słowa

Nie komentuje ale czytam codziennie. Też uważam, że poranna kawa bez wiadomości z Marradi nie smakuje tak samo. To co Pani pisze jest mi bliskie, też lubię się zachwycać drobnymi rzeczami, sprawami codziennymi itd. a jak komuś się nie podoba to nie musi czytać. Proszę się nie przejmować i robić swoje.
Lucyna z Gliwic

Pani Kasiu, czytam Pani bloga od dawna.Podziwiam Pani hart ducha, odwagę i determinację w realizacji marzeń. wielokrotnie turystycznie odwiedziłam Włochy. Widziałam też wiele innych pięknych miejsc na świecie, ale serce zostawiłam we Włoszech zauroczona stylem życia, architekturą, pięknem na każdym kroku i stylem życia. Rozumiem zauroczenie kamiennymi domami, sama bym w takim zamieszkała. Znam ,, wszystkie" powieści o zapuszczaniu korzeni we Włoszech, często infantylne, ale takie piękne w klimacie. Przy Pani blogu odpoczywam, kibicuje Pani i życzę realizacji marzeń. Pozdrawiam serdecznie.

No to ja też się zamelduję :).
Czytam blog niemal codziennie, karmiąc w ten sposób moje marzenia i wspomnienia o Italii, którą tak bardzo pokochałam po pobytach wakacyjnych.
Piszesz bardzo plastycznie, co wraz ze zdjęciami pozwala mi poczuć ten klimat.. bardzo Ci (pozytywnie) zazdroszczę włoskiego życia, odwagi i trzymam kciuki za przyszłość Twoją... i moją :)..
pozdrawiam, Anita

Droga Pani Kasiu uwielbiam Pani blog tę odwagę życia i spontaniczność. Piękne historie w których jest tyle ciepła i miłości. Proszę pisać dalej tak pięknie. Pozdrawiam bardzo serdecznie i czekam na kolejne historie, które życie samo układa.
Mariola

Witaj Kasiu,
Nie trać nadziei, i pisz daleeeej !!!
Zawsze będę Ci to powtarzać, ludzka zazdrość zawsze istniała i będzie istnieć.
Tego nie zmienisz !!!
Gdy się z tym pogodzisz, będziesz czuć lepiej :-)
Choć sama piszę blog, podziwiam Cię za codzienną sumieność, w opisowiniu Twojego obfitego życia. Piękne historie w których jest dużo ciepła i miłości.
Może to urodzajne codzienne Twoje życie sprawia innym przykrość, a to nic innnego jak zazdrość, bo ich życie jest puste :-(

Nie komentuje często, ale nie znaczy,że nie czytam :-)

Pozdrawiam serdecznie

Renata

P.S. Dla mnie jesteś jak pyszne śniadanie bez którego nie mogę się obejść :-)

Kiedy nocne koszmary zabieraja spokój ducha ,to sobie myslę ,że przjdzie ranek i znowu zajrze do Kasi . Zobacze co slychać , poczytam opowieści , naoglądam zdjęć /pięknych/ ... I nie dlatego ,że nie mam swojego życia i żyję cudzym. Tylko dlatego ,że to Pani zycie jakkolwiek bywa trudne jest piękne. Bo Pani jest osobą z piękną duszą /i cialem oczywiscie !/ i to piękno i dobro emanuje z każdego kącika bloga. I takie osoby często wzbudzają zazdrość. Bo taka postawa wyplywa z czlowieka w sposób naturalny .A paskudy są niestety niereformowalne.Serdecznie pozdrawiam i trzymam kciuki za pomyślnośc! Marta

Milion pięćstet... Ja pomyślałam o cenie posiadłosci z pierwszego zdjecia:). Jako stały podczytywacz i niedoszły gość Marradi (bylam w "okolicach" dwukrotnie ale zbyt nieśmiała żeby sie narzucać) proszę pisz, rób zdjęcia, opowiadaj i zarażaj swoim zakątkiem. Choc tyle radości dla mnie w tej szarej rzeczywistości w tym smutnym kraju. Pozdrawiam jak zwykle serdecznie. Aneta z Gdańska:)

Ten blog jest "balsamem dla duszy". Serio! Jest wiarą w marzenia, słońcem na szarym polskim niebie i bazą ciekawych wiadomości o Toskanii z nauką słówek (za które bardzo dziękuję!). Dlatego czekam, pewnie jak wielu czytelników, na każdy nowy post. Pozdrawiam serdecznie z pochmurnego Górnego Śląska :)

Ja tez uwielbiam tutaj zagladac i tez czekam na ksiazke. Nieustajaco. Zycze duzo sily i slonca. Kasia praska

Pani Kasiu, podziwiam panią, i to z kilku powodów. Ma pani niezwykłą lekkość pióra. Zazdroszczę,jak potrafi pani niemal każdego dnia znaleźć coś wartego uwiecznienia. Jeszcze jako nastolatka próbowałam prowadzić pamiętnik, ale trudno mi było robić wpisy częściej niż raz w tygodniu bo nie wiedziałam o czym i jak pisać. Zarzuciłam pisanie i preferuję czytanie :). Podziwiam panią za rewelacyjną więź z synami i mogę tylko żałować błędów, które sama popełniłam. Też mam dwóch synów, parę lat starszych niż pani dzieci, i niestety z jednym z nich nie mam tak dobrego kontaktu jak bym sobie życzyła. Być może to specyfika jego charakteru, ale pewnie i ja, mimo starań, popełniłam sporo błędów. Podziwiam też panią za odwagę, aby pójść za własnymi marzeniami i wywrócić swoje życie niemal do góry nogami. Ja aż takiej odwagi w sobie niestety nie mam. Nie zaglądam na tego bloga codziennie, ale zawsze doczytuję wstecz do ostatnich odwiedzin. Jestem zdeklarowaną italofilką w zakresie turystyki. To kraj do którego mogę zawsze wracać i mam tylko dylemat czy jechać tam, gdzie jeszcze nie byłam, czy tam, gdzie mi się podobało, a nie wszystko zobaczyłam :). W okolicach Marradi jeszcze nie byłam, ale mam nadzieję, że kiedyś i tam dotrę, a wtedy pozwolę sobie prosić panią o spotkanie.
Na hejty nie ma sensu zwracać uwagi, bo zawistni ludzie zawsze się znajdą (a czasem mam wrażenie, że to nasza cecha narodowa). Na szczęście tych życzliwych zawsze będzie pani miała więcej wokół siebie, a tylko nimi warto się przejmować.
Niech pani pisze jak najwięcej, bo nie wolno marnować takiego talentu. Książka na pewno ujrzy światło dzienne, to tylko kwestia czasu.
Serdecznie pozdrawiam, Anka T.

Czekam na książkę od dawna i wiem, że kiedyś ją przeczytam. A tymczasem dziękuję Kasiu za możliwość zobaczenia tych pięknych miejsc Twoimi oczami. Pozdrawiam, A.

Pani Kasiu trafiłam na Pani bloga zupełnie przez przypadek, szukając przepisu na chlebek straccetti i od razu wpadł mi w oko tytuł ,dom z kamienia, mmmmm pomyślałam sobie ,co to za dom? oczywiście zaraz kliknęłam i jestem. Przeleciałam kilka stron i na pewno tutaj będę wracać. Nie będę się powtarzać bo wszystko już zostało wyżej powiedziane . Ja się pod tym podpisuję i dołączam prośbę o to by Pani pisała dalej, codziennie, bo to dla niektórych ludzi jest odskocznia od trudów dnia codziennego.Człowiek znajduje się w innym świecie ,zapomina o swoich kłopotach choć przez chwilę i marzy o takiej ciepłej rodzince jaką ma Pani .Cieplutko pozdrawiam i życzę Państwu dużo zdrowia. Ela z Gdyni

Wzruszyłam się:) Jeszcze raz dziękuję za tyle ciepłych słów!

Pani Kasiu Pani sobie nawet nie wyobraza ile sily daje mi Pani pisanie..ile daje mi Pani wiary ze marzenia sie spelniaja.Ja mieszkam na raty;)w Nibbiai i tez w szczecinie od 6 lat jestem z toksanczykiem urodzonym w Pisie.Toskanie kocham nad zycie...ma coreczke 11 lat ktora za nic w swiecie nie chce wyjechac tam na stale.wiec jestem ciagle na walizkach..ile sie juz naplakalam nablagalam,,wierze ze mi sie uda i zamiszkam tam na stale.jest mi ciezko nawet bardzo..ale gdy czytam Pani bloga wszystko wydaje sie latwiejsze...dziekuje ze Pani jest.pozdrawiam serdecznie..bardzo bym chciala Pani poznac...pozdrawiam serdecznie.ANETA.