Pierwsze liście opadły z buków, zeschły się i skuliły w sobie, ich muzyka, ich jednostajne szuu... szuu… kiedy stawiam stopy na miękkim dywanie ścielącym szlak jest takie kojące. 

I mimo upływu lat wciąż patrzę na Marradi, na Biforco, na wzgórza dookoła oczami zakochanej dziewczyny. Nic się nie zmienia. Wciąż, tak jak kiedyś staję na przełęczy i zachwycam się nieskończonością szczytów apenińskich, a łzy napływają mi do oczu. Przede mną bajkowy świat. Żadnych fabryk, słupów, autostrad, ludzi, domów czy samochodów. Nic tej natury tu nie zakłóca. Mój cudowny toskański świat. 
Znów życie zwolniło, a ja mam czas, żeby tym światem się cieszyć do woli.

Spodobał Ci się tekst?

Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:

• Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
• Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
• Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.