wolałam szukać zalążków wiosny, brodząc we mgle i błocie odkrywając nieznajome.

Wiosna coraz śmielej wychodziła spod ziemi śmiejąc się żonkilami,

a ja dalej w każdej wolnej chwili wędrowałam górskim szlakiem

odkrywając nieznane kamienne kościoły,

Campanarę

i Piedimonte...

A potem słońce się zaćmiło, na szczęście tylko na chwilę.

Dzieci nauczyły się samodzielności

i zrozumiały, że trzeba dbać o tych, których kochamy.

Mikołaj rozkochał się w muzyce

i awansował do starszej drużyny piłkarskiej.

Tomek wcielił się w rolę doktorka

i rozsmakował się w teatrze,

a ja dalej zachwycałam się kamiennymi domami

i wyciągałam z szafy białe sukienki.

W końcu zakwitły magnolie,

sady brzoskwiniowe się zaróżowiły,

a my w Kamiennym Domu spędziliśmy pierwszą Wielkanoc.

Spod ziemi wybiły tulipany, ożyły poziomki.

Zakwitły też mugellańskie łąki i cieszyliśmy się morzem margerytek,

morzem prawdziwymy, z radością po zimie przywitanym,

i morzem soczystej, wiosennej zieleni.

A potem zrobiło się fioletowo od bzów,

a my tańczyliśmy gdzie popadło, walce, rumby, improwizacje,

a w wolnej chwili znów błądziłam wśród opuszczonych kamiennych murów.

Maj w Marradi był sportowy,

Mikołaj świętował ostatnie jednocyfrowe urodziny,

a przed naszym domem w 100 km del Passatore  przemknął jak strzała niepokonany Calcaterra.

Dzieci z radością rozpoczęły wakacje

i teraz razem odkrywaliśmy nieznane i znane.

W upalnym słońcu zakwitły ukochane ginestre,

morwy oblały się słodyczą,

a dzieci szukały przygód i ochłody nad rzeką,

nad ciepłym morzem,

i na basenie.

A potem przyjechali goście i też od upału szukali wytchnienia,

zakwitły słoneczniki

a Tomek świętował pierwsze nastoletnie urodziny.

W lipcowe wieczory Palazzuolo bawiło się przy dobrym winie

i na średniowiecznych festach.

Ostatniego dnia lipca z trudem upchnęłam na torcie świeczki dla siebie samej, a dzieci śpiewały mi sto lat.

W Marradi zabawy nie brakowało: noc polenty,

muzyka w kasztanowym gaju,

bawiąca do łez Corrida

W sierpniu, we Florencji w miłym towarzystwie podziwialiśmy najznamienitsze dzieła sztuki,

Odwiedzili nas starzy i nowi przyjaciele, zawiązywały się nowe znajomości, które zawsze zostaną w pamięci.

Znów ruszaliśmy na krótkie i długie wyprawy, po Mugello,

do Dozzy, gdzie podziwialiśmy artystyczne murale,

potem błądziliśmy i trafiliśmy do Fontanelice,

a na Monte Falterona chłopcy szukali śladów bytności bazyliszków.

Początek września to podróż do Polski,

by zobaczyć jak najmłodszy z rodzeństwa opuszcza stan kawalerski.

Na koniec lata jeszcze raz mieliśmy gości, którzy pod naszym okiem zgłębiali kulinarne sekrety.

Nim się obejrzeliśmy znów zaczęła się szkoła. Tomek z niepewnością rozpoczynał scuola media, a Mikołaj tęsknił za bratem.

Do kasztanowych gajów po cichu zaczęła zakradać się jesień...

Fotografowałam z pasją kilkusetletnie drzewa,

a po kieszeniach upychaliśmy świeże marroni.

Jesieni nie dało się już zaprzeczyć,

pożółkły lipy, a niebo nie skąpiło deszczu.

Minęły cztery kasztanowe sagry i po brzydkim październiku nastał piękny listopad.

Znów ruszyliśmy na wyprawę i gubiliśmy się w drodze do Gubbio,

żegnaliśmy morze przed zimą,

a w końcu wyruszyliśmy na trufle.

Pełna euforii pobierałam pierwsze lekcje pod okiem pani Obama i cieszyłam się z zaszczytu jakiego dostąpiłam.

Listopad rozpieszczał nas pogodą, mogliśmy do woli raczyć się widokiem wzgórz mugellańskich, oblanych jesiennym słońcem.

Aż w końcu nadszedł grudzień i znów na ścianie zawisł adwentowy kalendarz,

choć aura wciąż daleka była od zimowej.

W Marradi rozbłysły świąteczne illuminacje,

odbyły się bożonarodzeniowe mercatini,

a dzieci wyśpiewały na placu piękny koncert.

Starałam się, by na naszym stole wciąż było smacznie i wyjątkowo, by nie zabrakło nowych eksperymentów i

i starych, tradycyjnych dań, takich jak na naszym pierwszym toskańskim wigilijnym stole...

Oto jaki był ten rok... Dla mnie piękny, mimo trudności i niepowodzeń. Dlatego też sama sobie dziś życzę, by zachwyt nad życiem nigdy we mnie nie przygasł. Nie chcę żadnych planów na nowy rok, żadnego wybiegania w przyszłość, co ma być to i tak będzie. Oby tylko było jak najlepiej!