I to jest właśnie najpiękniejsze życie świata :)

I tak powinno się żyć... :-)

Po powrocie z majowego pobytu w Toskanii brakuje mi tych zwyczajnych rozmów z przypadkowo poznanymi ludżmi, nie znam włoskiego, ale jak człowiek chce to zawsze się dogada - sympatyczne zaczepki pana z recepcji hotelu, doradzającego co jeszcze mogłabym zobaczyć, rozmowa z Marokanką pracującą w Montepulciano, z przypadkowo poznaną Polką w autobusie w Fiesole itd. też raczej jestem milczkiem, ale we Włoszech się otwieram i to tak zupełnie naturalnie, może to tutaj wychodzi moja prawdziwa natura. Mieszkam na peryferiach dużego miasta, dookoła mam sąsiadów,ale oni wcale nie są ciekawi innych.

Tak się zastanawiam z czego to wynika? Myślę, że ze zwykłej życzliwości, w takim razie czemu jej brakuje u nas? Dlaczego w Polsce boimy się otwierać na innych? Czy to rzeczywiście jest charakterystyczne dla Polaków? Nie wiem...
Przemyślałam po dzisiejszym Twoim wpisie jak to u mnie w małej miejscowości wygląda? Neutralnie rozmawiam z panią w kwiaciarni tak po prostu o zdrowiu itp, w sklepie wszystko zalezy od tego kto obsluguje, jedna pani nie lubi "obcych" czyli tych co się przyprowadzili, woli "swoich" co akurat mnie skutecznie okazuje. W kościele wiejskim patrzą intensywnie i obserwują, każdy ruch i nagle dowiaduję się po czasie jak to uklękłam w niewłaściwym momencie (co nie było prawda), dlatego uprawiam churching. Myślę, że boimy się złych intencji innych (obgadywania), oceniania i krytykowania. Chyba tak to jest. Może nie tylko boimy się ale chcemy uniknąć. Bo po co nam to.
Gratuluję miejsca Kasiu! Przynajmniej jak dotąd bardzo udanego! Dziękuję Ci za dzielenie się z nami czytaczami. Ważne, bo wtedy wraca wiara w jakąś normalność. Pozdrawiam mocno Asia op.

"Zawsze jest temat do rozmowy i nigdy nie zapada niezręczna cisza." To jest piękne.

Mieszkam w Wielkiej Brytanii od 10 lat.. w duzym miescie, choc blizej jego obrzezy. Wiekszosc sasiadow jest mila i sklonna do pogaduszek, jednak szklanka cukru nie wymienilibysmy sie w razie potrzeby :( aczkolwiek w mniejszych miescinach jest juz kompletnie inna rozmowa :) sama radosc! szkoda, ze ludzie sie tak bardzo separuja..

Ludzie sie boja, nie lubia sie, wkurzaja sie na siebie. A jednoczesnie pragna bliskosci, bezpieczenstwa, takiej wzajemnej zyczliwosci. Jak to pogodzic? Jak patrze na smutne twarze mieszkancow Warszawy w metrze, to mi zal.

Na pewno w integracji pomaga "posiadanie" dzieci. Sila rzeczy (wybacz, nie mam dzis polskiej czcionki!) trzeba wejsc w cale srodowisko szkolne i pozaszkolne. Mniejsze dzieci powoduja "zaczepianie" przez osoby starsze albo kobiety doslownie wszedzie. Mieszkam w mojej miejscowosci od 7,5 roku, znam tu mnostwo osob. Sasiedzi regularnie odbieraja dla mnie przesylki kurierskie, od sasiadki moge pozyczyc mleko albo jajka. Jezeli zabraknie mi pieniedzy, pani w kiosku da mi gazete a zaplace jej kiedy indziej.
Mozecie powiedziec, ze tak jest w malych miejscowosciach, ale to niekoniecznie prawda. Mieszkalismy z mezem przez 5 lat w Turynie i tam tez mielismy dobrych sasiadow: pani z parteru miala maszyne do szycia i podwijala mi spodnie, jej 12-letni syn wnosil mi wozek na 6 pietro kiedy zepsula sie winda, kioskarz-Chinczyk poczestowal mnie kiedys kawa z termosu, pani w kolekturze lotto (tabacchi - taki kiosk bez gazet) podarowala nam ozdobe na choinke tak po prostu, a inna wyszla ze sklepu z cukierkami i poczestowala synka "bo taki sliczny"... Moglabym tak dlugo wyliczac takie Sygnaly Dobra, wcale nieEksperymentalne (kto czytal Musierowicz, to wie ;))
Przykro, ze w Polsce tak nie jest. Wydaje mi sie, ze jako narod jestesmy zbyt stlamszeni, zestresowani i zakompleksieni zeby interesowac sie bliznimi (w tym dobrym tego slowa znaczeniu, oczywiscie).