Przyjaźń - czym jest, zadać sobie można pytanie - bardzie będzie ono chyba retoryczne niż to na które oczekuje się odpowiedzi. Ja zdecydowanie stawiam na jakość, a nie ilość - i najbardziej cenię sobie te pogaduchy gdzie mozna powiedzieć wszystko - tak do końca - i być pewnym, że ten lub ta P nie będzie oceniać. Lubię mieć pewność, że jeśli nawet nie może w danej chwili się spotkać czy porozmawiać to myśli.
P.S.
Jeśli chodzi natomiast o sprzątanie to armagedon w pierwszych dniach sierpnia nadciągnie - nie zazdroszczę testu "białej rękawiczki" :)
Nicko

Dzień Dobry Pani Kasiu.Witam słonecznie po włosku.Podzielam w pełni Pani opinię na temat przyjazni.Ja również jak Pani jestem bardzo ostrożna bo życie mnie doświadczyło w Polsce a i tu we Włoszech też.No ale nie można się zamkąć na amen by z nikim nie porozmawiać tylko trzeba uważać .Tyle razy sobie mówiłam że już nigdy nie pomogę żadnej Polce ale czy człowiek może przejść obojętnie obok?Staram się unikać kontaktów z Polkami tu gdzie jestem bo tylko wtedy gdy coś chcą wiedzieć są słodkie.Lepiej z włoszkami mi jest,choć mam jedną koleżankę Polkę z którą utrzymuję delikatne kontakty od kilku lat.Jest to jedyna Polka na którą zawsze mogę liczyć i tą znajomość pielęgnujemy od 10 lat .Może kiedyś jak się spotkamy to opowiem Pani.Bardzo miło się czyta Pani blog choć przyznam że nie co dzień ale wracam w tył i jestem prawie na bieżąco.pięknie że jest Pani tu z rodzią i jesteście szczęśliwi i oby na zawsze to szczęście w WAS było czego z całego i szczerego serca życzę.Myślę że przy takiej mamie i żonie jak Pani można być szczęśliwym bo co do szczęścia jest potrzebne? dobre serce a Pani takie ma bo nie lubi fałszu i zakłamania co zauważyłam.Zyczę miłego dnia dla całej rodziny.(może podam mój e-mail może zechce Pani napisać to wyślę moje zdjęcie i może będziemy w kontakcie bez zobowiązń konopkamarysia@gmail.com)

Z tymi przyjaźniami różnie bywa. Najczęściej życie skutecznie wetyfikuje, Mało czasu, ocenianie, zazdrość w dowolnym znaczeniu. I znów zastanawiam się czy to nasz polski czy globalny kłopot? Ale taka przyjaźń na odległość może okazać się trwalsza niż 'codzienna'... na miejscu.
Ps. uwielbiam Twoje zdjęcia.

I tych palców u jednej dłoni wystarczy na PRZYJACIÓŁ-PRAWDZIWYCH PRZYJACIÓŁ !!!!! To i tak wielkie szczęście ! Reszta to kolezanki,koledzy,znajomi - tez po latach sie o tym przekonałam .A życie jeszcze i tych PRAWDZIWYCH weryfikuje co jakis czas.Niczego i nikogo nie można być pewnym,nic nie jest dane nam NA ZAWSZE.....
Pozdrawiam-lucyna ze Slaska

Dzisiejszy wpis zmusił mnie do refleksji na temat przyjaźni w moim życiu. Doszłam do wniosku, że podobnie jak u Ciebie Kasiu, moje znajomości z dzieciństwa, młodości czy studiów nie przetrwały. Pewnie duża w tym moja wina. Częściowo mogę tłumaczyć to przeprowadzkami, które mam za sobą. Być może zaważyły na tym, że moje relacje z rówieśnikami nie były aż tak silne, trwały najwyżej kilka lat po przeprowadzce. Dopiero znajomości nawiązane w dorosłym życiu trwają dłużej, niektóre ponad 15 lat. Przetrwały one pomimo tego, że już nie pracujemy razem. Wciąż się spotykamy, z niektórymi bardzo często, z innymi kilka razy w roku. Ważne jest to, że za każdym razem cieszymy się z naszych spotkań, że lubimy być ze sobą, możemy liczyć na uwagę i zrozumienie. Trudno mi jednak, którąś z tych osób nazwać przyjacielem, bo w końcu z przyjacielem trzeba zjeść beczkę soli. Kilka kilogramów soli zjadłam z moim mężem Pawłem, cieszę się, że wspólnie daliśmy radę i oby tak dalej.

Pozdrawiam
Aneta

tak to prawda przyjaźnie są ważne ja mam jedną przyjaciółkę na której się nigdy nie zawiodłam i wiem że choćby nie wiem jak się pokłucić ile dni milczeć zawsze się pogodzimy i będzie jak dawniej... ta przyjaciółka na dobre i złe jest moja Mama... i była taka jedna przyjaciółka wszyscy mówili że jesteśmy siostrami wszędzie razem itd... niestety i ta przyjaźń nie przetrwała choć bardzo bolała utrata takiej przyjaciółki człowiek musiał się pogodzić z tym że teraz nawet ze sobą nie rozmawiamy każda z nas ma jakiś żal.... i jakoś nie potrafimy naprawić tych relacji...ech....a takie miałyśmy plany....przepraszam jakoś się tak... ech to ciągle gdzieś boli....

Przyjaźń przez duże P,czy taka istnieje? Nawet współmałżonkom nie mówimy co nam w ,,duszy gra,, do końca,albo co nam się kotłuje w umyśle.Jeśli ktoś ma PRZYJACIELA powinien być szczęśliwy.Pozdrawiam Jack

No ja też mam taką nadzieję :)
Piotrek

Moim najlepszym przyjacielem jest mój mąż. To on wie, co mi w duszy gra i to właśnie u niego znajduję stuprocentowe zrozumienie. Mam nadzieję, że on też myśli o mnie jak o swojej najlepszej przyjaciółce...
A inni?...
Nie wiem, czy dobrze opiszę to, co czuję, jeśli powiem, że czas trwania przyjaźni nie jest równoznaczny z jej prawdziwością czy głębokością uczuć. Bardzo trudnym doświadczeniem był dla mnie zawsze ten moment, kiedy okazywało się, że coś pękło, że coś jest inaczej, że byliśmy jak rodzina, a teraz prawie się nie znamy. Dużo czasu upłynęło, zanim nauczyłam się, że w życiu jest jak w książce - tylko bohater pierwszoplanowy pojawia się na każdej stronie, a inni przychodzą i odchodzą. Są strony pełne danej postaci i są całe rozdziały, kiedy te postaci się nie pojawiają. Czy to znaczy, że są one nieważne? Że nic nie wnoszą w fabułę? Ależ skąd! Można być bardzo ważnym - ale niekoniecznie na całe życie. Można też towarzyszyć całe życie i nigdy nie stać się Przyjacielem, prawda?
Dobrze, że dzieci mają możliwość utrzymywać dziecięce przyjaźnie. Mam nadzieję, że zostaną im one na całe życie. Ale jeszcze bardziej - mam nadzieję, że jeśli przyjdzie czas pożegnania, pozwolą im odejść bez nienawiści, bez urazy, zachowując piękne wspomnienia.