Pani Kasiu, czytam Pani blog zawsze przy porannej kawie, piękne zdjęcia cieszą moje oko a ciepłe komentowanie toskańskiej rzeczywistości dodaje uśmiechów, chociaż nieraz się złoszczę, szczególnie kiedy pisze Pani o szkole, też walczę z bezmyślnością naszych nauczycieli a opisywane przez Panią toskańskie wydarzenie matematyczne utwierdziło mnie, że warto uczyć dziecko, że ono też ma rację i powinno się domagać uznanie swojej racji. Pani Kasiu, mądrzy ludzie głupot nie piszą a głupi.............. nie ma co komentować a tym bardziej się przejmować. Czekam na zdjęcia i kolejne toskańskie zapiski, pozdrawiam, Hana

Witam serdecznie pani Kasiu!
Podróż do Włoch marzyła mi się od zawsze , ale kiedy przez przypadek natrafiłam na pani blog (szukałam wtedy w internecie jakiegoś filmu i wyskoczył mi dom z kamienia) marzenie na nowo powróciło. Dlatego też każdy pani post jest dla mnie taką małą wycieczką do Włoch i znów wierzę , że kiedyś tam pojadę - dziękuję;)
Pozdrawiam serdecznie - A.
P.S. Gratuluję artykułu ;)

Każdy taki negatywny komentarz pochodzi najczęściej od osób, które w ten sposób rozprawiają się ze swoimi kłopotami.
Kasiu, żyjesz moimi marzeniami! Głowa do góry :) Czytam od rana Twojego bloga, pozwala mi on przeniesc się na chwilę do bajecznej Toskanii moich marzen :)

Gratuluję artykułu! Czekam już na opowiadanie o wczorajszym dniu! :)
Pozdrawiam

Pani Kasiu, na takie wścibskie, niekulturalne pytania o męża, pieniądze, ale także na każde inne ingerujące niegrzecznie w czyjeś życie, jest tylko jedna odpowiedź: a dlaczego pytasz?? Pozdrawiam serdecznie. Hanka

Kasiu, i słusznie. Olać hejtujących. Jak się nie podoba to przecież mogą nie czytać. Blog jest Twój, kolory Twoje i wszelkie inne drobiazgi też należą do Ciebie. Blog genialny. Teksty rewelacyjne. A ja cieszę się, że dzięki Tobie mam okazję poznawać Toskanię. Trzymaj się ciepło i nie przejmuj złowrogo nastawionymi osobnikami.

Pani Kasiu, takich "życzliwych" gości trzeba od razu wyrzucać za drzwi, tam jest ich miejsce. Na domzkamienia trafiłam niedawno, teraz codziennie do Pani zaglądam i bardzo tego potrzebuję. Będzie mi pomagał przetrwać od wyjazdu do wyjazdu. A najważniejsze, że jest to miejsce spotkań ludzi, których tak jak mnie dotknęło włoskie szaleństwo.

A ja myślę, ze nie mogą nie czytać, bo zazdroszczą... Tak, tak. Dla nich Twoje życie jawi sie jak niekończące się wakacje. Zachwyty nad kwiatkiem, rzeką, górami, widokami, a najgorzej - nad miłymi usmiechnietymi ludźmi, to dla nich zbyt wiele. Zazdroszczą, że można tak żyć, nie gonić za karierą w wielkim mieście, a przy tym nie być jakimś odludkiem, tylko piękną zadbaną oczytaną kobietą, w dodatku otoczoną gronem przyjaciół. Masz więcej przyjaciół w małym miasteczku, niż oni w wielkim mieście :-) To jest coś. Kasia z Pragi

:) A co to kogo obchodzi? Serio, ktoś Cię zapytał o odrosty? Cóż, powiem brutalnie: olej ciepłym, no wiesz... Pisząc bloga stałaś się jakby osobą publiczną, a tzw. hejt jest zjawiskiem fizjologicznym. Trzeba sobie wyrobić skórę słonia, ot co. Powodzenia!

Mnie się akurat białe ramki podobają, jak ramki prawdziwych zdjęć.

Otwierając drzwi "Kamiennego domu" zaprosiłaś do niego Kasiu nie tylko życzliwe osoby ale również cały tabun zazdrośników, rozchwianych emocjonalnie życiowych nieudaczników i tych których sensem życia jest zatruwanie codzienności innym. Wymieść ich trzeba bo nie warto tracić czasu na zajmowanie sobie głowy takimi bzdurami. Tak jak już wcześniej pisałem wlezie Ci taki paździerz w gumiakach na perskie dywany i myśli, że wszystkie rozumy pozjadał.
Nicko
PS. Holenderskie dojarki ciągle w modzie i tak na marginesie zrób coś z tymi odrostami hi hi hi
Uwielbiam całą Twoją rodzinkę :)

Jeszcze dodam kilka słów i się powtórzę, bo może nie wyrazilam się dość jasno. Nie będę publikować niegrzecznych komentarzy. Nie wszyscy muszą się ze mną zgadzać, nie wszyscy muszą mnie kochać. Publikowałam zawsze komentarze, które polemizowały z tym co pisałam o ile były kulturalne. Lubię dyskusje na blogu. Wbrew opinii niektorych nie publikuję tylko tego co pochlebne. Mam wrażenie, że czasem niektórzy koniecznie chcieliby usłyszeć moje lamentowanie. Tylko po co? To, że mierzę się z różnymi przeciwnościami losu, to wiadomo, bo nie raz między wierszami wspominam o tym. Przykro mi jeśli zawiodę niektórych - ale Toskania jest dla mnie jedną z najlepszych rzeczty jakie mnie w życiu spotkały. Będę dalej dążyć do realizacji moich marzeń i planów, nawet jak będzie pod górę. Postaram się zachować optymizm i dalej zachwycać światem dookoła. A jeśli ktoś ma ochotę na wyrażenie krytyki i zarzuca mi, że nie publikuję "złych" komentarzy to dlaczego sam nie ma odwagi podpisać się czy uwidocznić swojego profilu??? Tak łatwo obrzucić kogoś błotem podpisując się jako anonim albo inny X. Ot polska szczerość.

Oooo nie warto już pisać o tych wredotach myślę, że szkoda tego pięknego miejsca. Nicko napisałeś perskie dywany a ja myślę, że należało użyć zwrotu toskańska terakota . Koniec z gnuśnością tego świata i utyskiwaniem. Wiosna idzie (choć u nas dziś zachmurzenie i deszcz) ale wczoraj oj ciepełko, słoneczko, radość wszędzie.
Pozdrawiam Asia op.

Gratuluję publikacji, szkoda że nie będę mógł przeczytać (najpierw sobie obiecałem hebrajski, potem może włoski żeby z Mario pogadać)
Trzymajcie się wszyscy
Piotrek

Jestem codziennie u Ciebie, czytam Twoje wpisy i ...musiałam się cofnąć białe ramki, jakie białe ramki?
Ja widzę piękne zdjęcia i nigdy nie zwróciłam uwagi na to ,że one są w białych ramkach ehhhh życie,
jeszcze się taki nie urodził coby wszystkim dogodził,
Kasiu" bycie pozytywnie nastawionym może nie rozwiąże Twoich problemów, ale wkurzy wystarczającą liczbę ludzi by było to warte zachodu", nie wiem kto jest autorem tych słów, rób swoje i na nikogo się nie oglądaj, to jest Twoje życie i Ty wiesz
co jest najlepsze dla Ciebie i Twojej rodziny
Pozdrawiam Ela

Cieszę się, że jesteście:)

U mnie też już wiosennie i aż chciałoby się krzyknąć: Nareszcie! Grę dobble znam i gram :-) Oj będziecie mieć sporo frajdy całą rodziną! Oj tam od razu kasować, lepiej zignorować i dalej robić to co lubisz, bo wiem na pewno, że lubisz swojego bloga, piszesz bardzo ciekawie i masz do tego dar... Pozdrawiam ciepło.

A... wśród książek widzę Dobble :) Fajna gra. Moje córcie i my z Asią uwielbiamy ją. Chociaż nie tylko tę grę. Takimi wariatami planszówkowymi jesteśmy.
Kasia... cieszymy się, że jesteś. To Ty tworząc cudowną atmosferę na swoim blogu, dajesz nam radość.

Nie przejmuj się, nie warto. Spełniaj dalej swoje marzenie!

Kasiu, gratuluję artykułu! Jesteś wielka! Jeszcze wszystko przed Tobą! A kropką nad i będzie wymarzony Dom z Kamienia i książka:))
ps. Jeśli chodzi o galla anonima. Olej go, przez duże O!!!!!!
muzien

Pani Kasiu,
prosze sluchac madrych ludzi i nie przejmowac sie hejtami aninimow(przez male ‚a‘).

W jednej z piosenek Komy padaja nastepujace slowa: ‚Po co czytac komentarze sfrustrowanych miernot? Niech sie durnie truja jadem, oszczedz sobie zlego!‘

Tego Pani zycze! Pani blog jst absolutnie cudowny i jestem od niego uzalezniona. Nigdy specjalnie nie ciagnelo mnie do Italii, ale dzieki Pani moje nastawienie zaczyna sie zmieniac

Prosze pisac dalej!

Pozdrawiam z Niemiec, Tina P.