Pani Kasiu, "dobrzy" ludzie niestety zawsze się znajdą i nie ma co się nimi przejmować, chociaż sama wiem, że nie jest łatwo. A popłakać i dać upust emocjom zawsze dobrze robi na duszę, szczególnie tak wrażliwą jak Pani. Pięknie się Panią czyta, to mój punkt obowiązkowy ( w pracy, tylko ciiii :-) ). Pozdrawiam z pochmurnej Polski. Edyta.

Kasieńko... jestem daleko, ale jak by co zawsze możesz na mnie liczyć, jeśli jakoś będę mogła pomóc daj tylko znać. Przytulam z całych sił wirtualnie, chociaż wiem, że to nie to samo... A ten dzisiejszy Twój wpis jest mi tak bliski, wyjątkowo bliski po moich ostatnich dniach :-( Rozumiem i zawsze jestem z Tobą. Oby ten "parasol ochronny" który Cię otacza był zawsze i wszędzie kiedy tego potrzebujesz. Ściskam :-)

Tylko spokój Cię uratować może, mówiła moja babcia ;) Będzie dobrze, nie denerwuj się telecom. Wiem, że trudno, też im w myślach "nawrzucałam" kiedy zmienialiśmy operatora.
Z innej beczki: u Was też zaczęły się zapisy do gimnazjum (scuola media)?
Pozdrawiam z zamglonego Funo :)

Najważniejsze że świadomość tego co wokół dobre przychodzi w miarę szybko i zagłusza niezwykle "rady", "dobre słowa". Nie daj się i nie dajmy się. Moja mama w czasach moich studenckich zawsze mówiła"walcz jak lew" i koleżanki z akademika też sobie to brały do serca. Zatem "walcz jak lew", nie daj się. Pozdrawiam ze sztucznie naśnieżanych stoków
Asia op.

Będę spokojna:) Spróbuję, bo już jestem na granicy przemienienia się w lwa:) Ten lew tu całkiem na miejscu bo i ja spod lwa i lew jest w herbie Marradi:)

Pani Kasiu,
Dzielnie kibicuję Pani walce o internet, na pewno już bliżej niż dalej.
Jest Pani dobrą i mądrą kobietą, więc wokół Pani są naprawdę dobrzy i mądrzy ludzie. Nie ma innej opcji :-)
A tymi "dobrymi", którzy tylko patrzą jak dogryźć i dopiec proszę się nie przejmować - tylko robić swoje.
Pozdrawiam gorąco, Ewa

Piękne zdjęcia na Twoim blogu i fajnie opisałaś wczorajszy dzień, będę do Ciebie zaglądać tez czasem staje w takiej sytuacji jak Ty że trzeba tyle zrobić a nie można sobie poradzić a mi najgorzej kogoś prosić o pomoc niestety a czasami warto. Pozdrawiam

Nie zalamuj sie, wczoraj byl najsmutniejszy dzien w roku.

Od pewnego czasu często tu zaglądam i aż się dziwię jak wiele mam podobnych przemyśleń. Mam też dzieci w podobnym wieku:)
No i od kilku dni ta sprawa z internetem...., u nas podobnie i już dzisiaj nerwowo, jest problem, przychodzą fachowcy i nic. A oboje z mężem pracujemy w domu i to nasze narzędzie pracy... Także wprawdzie to żadne pocieszenie, ale post trafiony w punkt:)

Włochy właśnie kojarzą mi się z taką masą pozytywnych i pomocnych ludzi, dobrze, że takich masz :)
creativamente.
creativamente-o-sztuce.blogspot.com

myslę że te nerwy zupełnie niepotrzebne, po co? najważniejsze są zdrowie, szczęście, przyjazn, miłośc, reszta się jakos ułoży przecież? ;)))

Bardzo Wam dziękuję za cierpliwość i wysluchanie. Spokój staram się zachować, choć przyznaję z każdym dniem jest gorzej:)