Kolejna odsłona Brisighelli
poniedziałek, czerwca 30, 2014
O Brisighelli pisałam już, jeśli nie setki to dziesiątki razy, ale jak się okazuje nawet wycieczka do oklepanego, dobrze już znanego miejsca może być inspirująca i niezapomniana.
W niedzielne popołudnie nie wiedzieliśmy gdzie się podziać (sic!) jakby nam miejsc ciekawych w okolicy brakowało. Może dlatego, że byliśmy zmęczeni sprzątaniem, przygotowywaniem domu na przyjęcie gości, może dlatego, że niewyspani po wieczorze w Mulino... Tak czy inaczej poszliśmy - mówiąc kolokwialnie - na łatwiznę i pojechaliśmy właśnie do Brisighelli, na lody.
Stwierdziliśmy jednak, że słodkości to na koniec, a na początek lepszy będzie krótki spacer. Znów poszliśmy trochę na ślepo, decydując na chybił trafił, w którą zaplątać się uliczkę. Kiedy znaleźliśmy ścieżkę prowadzącą do zegarowej wieży, dzieciom przypomniała się grota nietoperzy i tą też postanowiliśmy odszukać.
Czasu wiele nie straciliśmy, bo grota okazała się być tuż obok i kiedy dzieci zaglądały do skalnego otworu, a ja próbowałam uchwycić ciekawe ujęcia, zza winkla wyszła grupa ludzi prowadzona przez maleńką starowinkę. Kobieta rozmiarów Calineczki tłumaczyła turystom gdzie prowadzi szlak. Ponieważ sami byliśmy trochę zagubieni, kiedy grupa ludzi oddaliła się, pozdrawiając serdecznie starszą, sami zagadnęliśmy jak tu się sensownie wydostać z labiryntu uliczek, ale nie wylądować przy wieży . Staruszka szybko i jasno objaśniła nam jak wije się szlak, po czym odesłała nas we wskazanym przez siebie kierunku, a sama oddaliła się energicznie zapewniając, że wkrótce się spotkamy. 
Ruszyliśmy więc naprzód wąską niby - uliczką, pośród pachnącej lawendy i malowniczych oleandrów. Przystawaliśmy co jakiś czas, bo wszystko nas zachwycało, dachy, kwiaty, kamienie, chmury... Doszliśmy w końcu tak jak nas starowinka zapewniała do drogi osiołków, przeszliśmy historycznym tunelem i wylądowaliśmy na placu, tam gdzie zwykle zaczynamy nasze spacery.
Dzieci zarządziły, że najwyższy czas na lody, ale postanowiłam ich jeszcze chwilę potrzymać w szachu i zmusić do pozowania do zdjęć. Obowiązkowo z mamusią, na bloga! Szczęśliwi jak nie wiem co!
I tu kiedy siedzieliśmy na schodach naszym oczom znów ukazała się inna grupa ludzi ze stareńką Calineczką na przedzie. Znów tak jak nam i tym przed nami objaśniała szlak i opowiadała historie. Niezwykła starsza pani. Takim ludziom gmina powinna płacić, bo sami są jak turystyczne atrakcje i pozostawiają w sercach odwiedzających miłe wspomnienie.
I na koniec lody - w słynnej gelaterii Carletto. Kilka lat temu te same lody osładzały mi chwile przed powrotem z pierwszych toskańskich wakacji. I tak jak wtedy też przysiadłam na ławeczce przed fontanną - kulą. Tym razem jednak nie musiałam płakać. Wracałam do domu, ale mój dom był przecież tylko 30 kilometrów dalej. A kiedy wsiadaliśmy do samochodu, byliśmy świadkami zabawnego zajścia, ale o tym już jutro, znów będą dwa słowa o szalonym poczuciu humoru Włochów.
 |
| Mamusiu!!! Wystarczy zdjęć!!! |
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
5 komentarze
Pięknie! :-) Wiem, że i ja się powtarzam, ale oglądając Twoje zdjęcia i czytając teksty ciągle się zachwycam jak mała dziewczynka :-) Ale tego mi trzeba po ciężkim roku. I jak cieplutko u Was... A u nas deszcze, burze, szaro, chłodno :-( Chociaż już nie długo ;-) Jeszcze tylko cztery dni ;-)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie :-)
Asia
Jest bardzo ciepło, ale na najbliższy tydzień zapowiadają prawdziwy gorąc:)))
UsuńZaczynam kolejny raz czytać o Toskanii i Florencji przygotowując się do wyjazdu. Jak to będzie? Jak zwykle więcej we mnie strachu na razie niż radości. Czy wszystko się uda, czy bilet na prom jest ok, czy ...
OdpowiedzUsuńWakacje zaczęły się deszczem, gdyby było ciepło byłoby znośnie ale niestety zimno, co źle nastraja.
Piękne zdjęcia, jeszcze niezbyt zatłoczone ulice, jak zwykle krajobrazy w tle cudne.
Pozdrawiam Asia op.
Kasiu, to miód na moje uszy ;-)
OdpowiedzUsuńAsiu, czyżbyś i Ty wybierała się w najbliższych dniach w te rejony? Wcale się nie zdziwię jeśli byśmy się spotkały mijając gdzieś w tych pięknych okolicznościach przyrody nawet o tym nie wiedząc ;-)
My będziemy przemierzać Toskanię dopiero w połowie sierpnia. Zatem czekam na wrażenia.
OdpowiedzUsuńKasiu! Wracam sobie do różnych postów Twoich dla tych pięknych zdjęć, jak ja bym tak chciała a nie potrafię.
Podziwiam, oglądam, wpatruję się w drobiazgi.
Uściski Asia op.