Po kilku dniach intensywnego deszczu ziemia jest wilgotna, nadchodzą kolejne upalne dni. Wszystko paruje. Zdawałoby się - idealny moment na grzyby, o ile nagle nie zacznie mocno wiać albo pogoda nie zafunduje nam innych perturbacji. W czwartkowe popołudnie idziemy na spacer. Na spacer dla samego spaceru, dla kilku zdjęć, bez głębszego celu. Idziemy ścieżką, którą przy różnych okazjach już na blogu pokazywałam. Widoki stąd bajeczne. Pierwsze kilkaset metrów to kamienie, ginestre, słońce i widok na wzgórza. Potem dróżka chowa się w lesie. Po obu jej stronach kuszą nas czerwienią okazałe poziomki. Czuć zapach sosen, wilgoci i świeżo ściętego drzewa. Pytam chłopców czy pamiętają kiedy byliśmy tu na jesieni w poszukiwaniu grzybów i zamiast nich znaleźliśmy wielką ropuchę. Pamiętają!

Na hasło grzyby Mario rzuca mi porozumiewawcze spojrzenie, po czym zerka na moje "wyjściowe" klapeczki i pyta: - dasz radę? 

Też pytanie! Ja mam nie dać rady? Las zawsze kusi i choćbym miała szpilki na nogach to i tak radę bym dała. 

Zagłębiamy się w gąszcz bukowo - kasztanowy. Już po kilku krokach, widać że ziemia "pracuje". Grzybów niejadalnych jest całe mnóstwo. 

- Powinny być i kurki!

Powinny i są, nie żeby od razu cały koszyk, ale na zachętę wystarczy! Gdyby tak jeszcze kilka sztuk, przygotowałabym tagliatelle z grzybowym ragu'...

- Wrócimy jutro!

- Koniecznie!

A KURKI po włosku to GALLETTI