Lubię te Pani maradyjskie opowieści bo one udowadniają mi może być inaczej, że nie muszę akceptować bezwzględnie naszej, polskiej rzeczywistości.Na szkolnych zebraniach słyszę tylko o niedociągnięciach i brakach, na przedszkolych o opłatach. We wszystkich instytucjach państwowych pracownicy skupiają się na utrzymaniu na stołku zamiast na powierzonych zadaniach i służbie. Mówi się, że Polacy tylko narzekają. Ale jak można nie narzekać gdy nic nie spełnia naszych oczekiwań a na każdym kroku czai się strach przed tym, że ktoś jakiś paragraf na nas znajdzie. Może powodem jest to, że Polska to bardzo biedny kraj? Gdy obywatelom powodzi się w miarę dobrze to pewnych wypaczeń, które pewnie są wszędzie już nie zauważa? I ludzie przestają narzekać, bo mają co jeść i nie boją się o to co będzie jutro. Łudzę się, że to tylko kwestia czasu. Większość społeczeństwa jest już ogarnięta, świadoma, pozbawiona zaściankowych kompleksów i otwarta.
Piękne jest to zdanie "jestem tu". Piękne i zarazem trochę wstyd mi, za nasz wspólny kraj, że tak wiele osób czerpie największa pociechę z tego, że może żyć poza jego granicami.

Daria

Kiedy jeszcze mieszkałam w US też zaczynałam od takiej szkoły językowej. Była darmowa, oczywiście również wzięłam program od podstaw, bo nie wierzyłam w siebie. Nawet kiedy już umiałam co nieco, blokada i tak była. Nie pomogły tłumaczenia, ani nic ;) Najczęściej milczałam, ponieważ wychodziłam z założenia, że albo powiem coś perfekcyjnie, albo w ogóle ;) A że perfekcyjnie nie umiałam ... Tak więc rozumiem podejście męża i życzę powodzenia :)
Co do dzieci - uwielbiam czytać/słuchać wypowiedzi rodziców dumnych ze swych pociech! To uskrzydla! Wyznaję zasadę, że należy chwalić często i gęsto ;) Fajnie, że Twoi chłopcy mają taką kochającą mamę :) Podoba mi się to, że nie peszy Cię chwalenie własnego dziecka, co niestety obserwuję dosyć często. Mój syn dziś pisze sprawdzian kompetencji trzecioklasisty. Pomimo, iż poszedł do szkoły rok wcześniej, uczy się świetnie :) A ja stresuję się od samego rana, mam nadzieję, że sobie poradzi... pierwszy poważny test w Jego życiu już za 6 minut!!! Bycie mamą jest cudowne, ale te stresy ;)

To ja siedząc na okienku sobie poczytuję i pozwolę.
Jako mama nie przepadam za polską szkołą, bo mamy tak chory wyścig szczurów, że włącza mi się bunt i przekora. Wynik spr kompetencji ma być tylko wskazówką co tam można jeszcze ćwiczyć, żeby lepiej się uczyło dziecku i przyjemniej. Niestety szkoły robią rankingi wyników, media wskazują rewelacyjne szkoły, rodzice toczą boje i naciskają dzieci żeby się dostały, to jest bardzo niedobre pod każdym względem. Myślę już od jakiegoś czasu jak to zrobić żeby uniknąć nacisku i żeby moje drugie dziecko pomimo nacisku i tekstów na każdej lekcji:- Pogorszyliście się w nauce, miało więcej radości w życiu niż stresu i presji.
Jako nauczyciel mam w sobie bunt przeciwko straszeniu młodzieży, tylko, że oni już bez brzytwy na gardle nie pracują, bo tak są "wytresowani".
Ja też chcę do szkoły włoskiej dla dorosłych, szkoda, że trochę daleko hi hi.
Trzymam kciuki za męża i wspieram.
A moja córka dziś w ramach życia bez presji na zawody z uwaga piłki nożnej pojechała. Hurrra!
Pędzę dziś załatwiać trudne sprawy.
Pozdrawiam Ciebie Kasiu, Rodzinkę i towarzyszącą Anetę.
Cieszę się Wami.

Te rankingi, testy mnie zawsze przerażały. Nie wiem jeszcze jak jest tu. Ale różnica podstawowa jest taka, że tu nikt tego testu nie zapowiadał, dzieciaki pisały go bez ciężaru. Przynajmniej w naszej szkole.

Zawsze czytając posty na temat szkoły zadaje sobie pytanie dlaczego u nas tak by nie mogło być? Przecież wystarczy tylko trochę dobrej woli, organizacji, pomysłu... Chociaż w szkole mojej córci co rok widzę zmianę na lepsze, dyrekcja chętnie współpracuje z rodzicami wdrażając ich pomysły (chociaż takich rodziców mała garstka, co mnie dziwi). Nawet dzisiaj zaproponowaliśmy pomysł na promocję szkoły i chętnie się do tego włączymy, bo akurat możemy, potrafimy. Tak jest w tej naszej szkole, z której co rok jestem coraz bardziej zadowolona, chociaż do Waszej jeszcze jej daleko :-) Cieszę się jednak, że można coś zmienić wspólnymi siłami. Chociaż troszkę, na tyle ile to jest możliwe wewnątrz szkoły. Niestety w większości tak nie jest... Ale tutaj potrzeba zmian również "na górze", bo sami rodzice, nauczyciele nie są w stanie sprostać wszystkiemu. Trzymam kciuki za Męża :-) Jestem pewna, że świetnie sobie poradzi.
Jeśli chodzi o mur... sama ostatnio na taki natrafiłam, więc bardzo dobrze wiem co czujesz. Trzymaj się i nie dawaj! Jesteście tak cudowną rodziną, że wspólnie ten mur rozwalicie i pójdziecie z radością dalej :-) Głowa do góry!
Spokojnego dnia :-)
PS. Jak idzie pisanie książki? Czekam na nią niecierpliwie :-)

Paw, trzymam kciuki za Ciebie! Pozdrawiam

pamiętam swoje zmagania z językiem mojego nowego kraju. Blokady, stres, strach i tęsknota. Tego czasu nie wspominam najlepiej. Mimo wszystko było warto zacisnąć zęby i poszarpać swoje nerwy. Teraz to już w domu :) bez większych problemów językowych. Kciukaski trzymam za męża. Da radę.

przytulam cieplutko

Dziękuję wszystkim za wsparcie Paw:)

Kciuki za Pawła! W takich warunkach jak to Kasia opisuje, na pewno szybko blokada zniknie:)

O polskiej szkole można by długo. Niestety z z takim znaczkiem :(. W szkole mojej córki, nauczyciele są świetni...ale dyrekcja...mamy nadzieje na zmianę, na lepsze, choć patrząc na to co się w tej "republice bananowej" pod Warszawą wyprawia, mam obawy, ze nie uda się obsadzić stanowisko dyrektora osobą, której zależy na czymś więcej niż tylko stołku i która nie jest wmanewrowana w "układ".