Czyli już po zimie? Cudownie! Fantastycznie! Śmieszne jest to, że uciekłam między innymi z chłodnego klimatu, a tu nawet na północy nastała zima jakiej od lat nie było. Co za odmiana po poprzednim roku, kiedy śnieg w Polsce "ubarwiał" krajobraz do połowy kwietnia! Byłam wtedy zdesperowana i zrozpaczona, ale oczywiście nie tylko z racji przedłużonej zimy. Kiedy Tomek opowiadał o "przepowiedniach" swojej gumki wszystko wydawało mi się tak odległe, niemożliwe, nieosiągalne. Żyłam z dnia na dzień, brnęłam jak taran. Przetrwałam. I trwać będę mimo wszystko.


 

Wiem, że aura łaskawa w całej Europie, więc nikomu przykrości nie zrobię, kiedy powiem, że tu kwitną sady owocowe (niektóre już przekwitają) i magnolie. Wygląda to bajecznie! Na przyszły tydzień zapowiadają blisko 20 stopni! Zaraz przepakuję letnią garderobę, zaraz będzie lato!!! Może w końcu rozwiążą się kłopoty i zmartwienia mniej będą ciążyć. Wciąż jeszcze myślę o tym, co było rok temu, aż mnie ściska w środku. Trauma wraca i życie zatruwa. Niech już będzie lepiej, niech powoli powraca poczucie bezpieczeństwa. W tym wszystkim jako największe pocieszenie powtarzam sobie każdego dnia: jak dobrze, że już jestem tu!! Jak dobrze! Ta myśl jest pierwsza o poranku i z nią zasypiam wieczorem ...



PENSIERI - to znaczy MYŚLI