To nieformalne powitanie, jest chyba najbardziej popularnym włoskim słowem, znają je wszyscy na całym świecie. Słychać je wszędzie i w sklepie i na ulicy i w barze i w szkole i w urzędzie.

Tak witają się dzieci, młodzież i dorośli, starzy przyjaciele, matka z córką, mąż z żoną czy osoby całkiem nieznajome, nawet kiedy przypadkowo mijają się na drodze.

W Polsce nie przyszłoby mi do głowy powiedzieć do pani w piekarni, która być może jest w wieku mojej mamy - CIAO! Tu to normalne i ta bezpośredniość, nieformalność była jedną z pierwszych rzeczy, które w Italii mnie zachwyciły. Pisałam już, że dzieci z naszymi dużo starszymi znajomymi są "na ty", my też gdziekolwiek pojedziemy i poznajemy nowe osoby przechodzimy od razu do etapu "po imieniu" - nie ma pana Stasia i pani Krysi:) To też w dużej mierze przyczynia się do atmosfery bliskości, serdeczności, wszystko jak w jednej wielkiej rodzinie!

Muszę jednak przyznać, że wciąż jeszcze zaskakują mnie pewne sytuacje. Zaskakują w sensie jak najbardziej pozytywnym. Kiedy weszłam do klasy na indywidualny wywiad w czasie dnia otwartego. Nauczycielki przywitały mnie chóralnym CIAO! Odpowiedziałam tak samo, ale nadziwić się nie mogłam. Szybko się jednak zreflektowały, że ja z innego kraju, więc może nie uchodzi taka bezpośredniość. Pytaniem niemal retorycznym upewniły się: Bo my jesteśmy "per ty", prawda? 

Ujęło mnie to bardzo i żywo przytaknęłam, że owszem, że jak najbardziej!

To są niby drobiazgi, ale drobiazgi tak serdeczne, tak urocze i zniewalające, że z każdym dniem zakochuję się w tym kraju jeszcze bardziej.      

CIAO to znaczy oczywiście CZEŚĆ:)