Piękna kluska - czyli, jakkolwiek to zabrzmi - w Romanii to piękna dziewczyna, piękna kobieta! Piękna może nie jest tu odpowiednim słowem, ale powiedzmy, że sens jest taki:)

Każdy włoski region poszczycić się może swoimi okrzykami, jakimi raczone są kobiety na ulicy. Przytaczać ich tu nie będę, bo niektóre są na granicy cenzury, tudzież przyzwoitości. O wylewności Włochów w takich sytuacjach też już artykuł pojawił się na moim blogu, więc tym bardziej nie zamierzam rozwijać tematu;)

Dziś będzie o kluskach prawdziwych, czyli o włoskich "kopytkach". To przysmak, którego korzenie odnajdziemy na północy Italii. Najpopularniejsze to te z ziemniaków i takie też postanowiłam zaserwować rodzinie na wczorajszy obiad. Gnocchi to świetna baza do dobrego dania, możemy je podawać z najróżniejszymi sosami. Ja na szybko wyczarowałam "pomodoro" po mojemu z czosnkiem cebulką i odrobiną wędzonej pancetty.

Ich wykonanie jest banalnie proste. 

1 kg ziemniaków

300gr mąki

jajko 

sól

Ziemniaki gotujemy w mundurkach, potem obieramy i jeszcze ciepłe wyciskamy na wysypaną na stolnicę mąkę, zagniatamy lekko, dodajemy jajko i sól (ja dałam dwie łyżeczki). Wszystko wyrabiamy na gładkie ciasto. Potem tak jak przy kopytkach rolujemy wałeczki, kroimy i prążkujemy. Ja zrobiłam to widelcem, bo jeszcze nie mam odpowiedniej drewnianej płytki. Tak przygotowane kluseczki wrzucamy na wrzącą wodę i gotujemy do wypłynięcia. I tyle całej filozofii:)

Wyszły przepyszne, mięciutkie i delikatne. Na pewno będą pojawiać się częściej na naszym stole.

I jeszcze na koniec proszę Was, bardzo proszę - będąc w restauracji czy to w Polsce czy w Italii czy w jakimkolwiek zakątku świata nie zamawiajcie nigdy GNOCZI!!!! Gnocchi  wymawiamy - NIOKKI:) 

To na dziś tyle jeśli chodzi o kluski, ale do tematu jeszcze powrócę, bo niekoniecznie ziemniaki mogą być ich bazą. Zapisałam sobie kilka przepisów i w najbliższym czasie zamierzam je wypróbować! Między innymi gnocchi z marchewki, szpinaku czy dyni.