Casa dolce casa...

Znów poranek przy kominku, znów szum rzeki za oknem. Powraca codzienność.

Aż nie chce mi się wierzyć, że poprzedni poranek, tak jak ostatnie spędziłam w ciepłej kuchni Mamy, popijając kawę i trajkocząc o tym i o tamtym. Znów jak mała dziewczynka obserwowałam jej krzątaninę, dookoła rozchodziły się zapachy bigosów i makowców. Magia Świąt i magia matczynej troski sprawiły, że w drogę powrotną ruszałam ze łzami w oczach. Musiałyśmy nacieszyć się swoją obecnością na kolejne miesiące, to jedyny mankament emigracji. Teraz nie będę mogła się doczekać, kiedy Mama zagości w Italii i zobaczy na własne oczy moje zacisze.

Miniony tydzień kipiał od emocji. Zobaczyć Polskę po siedmiu miesiącach, wejść do niemal pustego już mieszkania, przywitać się z sąsiadami, zamienić dwa słowa z panią w ulubionej piekarni i oczywiście uściskać najbliższych - wszystko to sprawiło, że na brak wzruszeń nie mogłam narzekać.

Ten wyjazd uświadomił mi też, że mój dom jest naprawdę tu. Miło wracać, kiedy ktoś czeka, kiedy w kominku trzaska ogień, kiedy migocze choinka. 

Od jutra powracają regularne wpisy, o tym co było, co jest i co mam nadzieję będzie.  Witajcie poświątecznie!