Pożegnanie roku szkolnego i Polski, choć o tym jeszcze nie wiemy.

 Tak niedawno było lato... Niby niedawno, a jednak tak dawno. Ta nasza życiowa rewolucja postawiła świat na głowie, sprawiła, że wszystko nam się zlało w jedno. Wyjechaliśmy z Polski trochę na wariata, nieświadomi jeszcze decyzji, która już powoli się w nas podejmowała. Letnie miesiące minęły w napięciu, ileż godzin spędziliśmy na rozmowach o tym co dalej...

 Nie zrobiliśmy nic szczególnego, nie pojechaliśmy na żadną wycieczkę, tak jak bywało w poprzednich latach, myśli wciąż krążyły wokół tematu "zostajemy".

Kiedy decyzja w końcu zapadła, skupiliśmy się na formalnościach, szukaniu domu, szkole, a czas przeciekał między palcami...  

Nie było w tym roku bolesnego powrotu, nie musiałam wściekać się na Warszawę, jednak nim to do mnie dotarło minęło kilka tygodni. Nawet dzieci chodząc już do szkoły, wciąż powtarzały, że czują się jak na wakacjach. 

Ostatni raz wjeżdżamy do Toskanii jako "wczasowicze".

Wakacje i szkoła, przeprowadzki, sierpień, wrzesień, październik, a tu przecież zaraz trzeba będzie piec pierniczki, robić listę prezentów, wycudować adwentowy kalendarz, kartki świąteczne wysłać ... Ale to za chwilę, przedtem jeszcze krótki spacer po letnich wspomnieniach, bo dziś myśli zaplątały mi się w złocistych belach słomy, w upalnym powietrzu drgającym nad asfaltem, w bryzie rzeki koło mulino...



A kiedy sobie pomyślę, że już za trzy miesiące zobaczę pierwsze kwiaty na drzewach, to uśmiecham się do siebie. Zupełnie inaczej traktuje się nadejście zimy, wiedząc, że nie potrwa ona całe wieki.

Tymczasem w Marradi zaczynają wieszać bożonarodzeniowe iluminacje, a dzieciom przydzielają już role w żywej szopce ...

PASSARE to znaczy MIJAĆ