Dziś będzie post dla ludzi o mocnych nerwach :) Kolejna opowieść kulinarna! Z góry przepraszam za dosadne zdjęcia. 

Wśród naszych toskańskich znajomych jest wielu myśliwych, często jesteśmy więc zapraszani na myśliwskie uczty, na dzika, na jelonka a ostatnio na ... ptaszki! 

 

- Jecie w Polsce uccellini*? - pytają mnie. 

- Uccellini???? - wybałuszam oczy ze zdziwienia! - znaczy takie ptaszki małe, maluśkie ze skrzydełkami, z dzióbkiem????

- Tak, tak - śmieją się i kiwają głowami.

I tu pada cała litania nazw ptaszków, które najlepsze, najdelikatniejsze, a które, twarde mniej dobre. Słucham i słucham i włos mi się na głowie jeży! Najdziwniejsze ptaszki, które jadłam do tej pory to były gołąbki i to już wydawało mi się ekstremalną kulinarną awangardą, choć przyznać muszę, że  były wyśmienite:) Ale inne ptaszki???? No ja was proszę!!!!

Zatem pewnego wieczora zostaliśmy zaproszeni na zaskakującą kolację. Ptaszki oczyszczone - sama dwa rozparcelowałam walcząc z obrzydzeniem - golutkie, bez piór, opakowane w plasterki boczku, nadziane zostały  na metalowy ruszt, przełożone chlebem, szałwią, a od środka wypełnione rozmarynem. Te dwa olbrzymie "szaszłyki" zostały zamocowane na starodawnym urządzeniu, nakręcanym korbką, ustawione w kominku i obracając się wolniutko, wolniutko piekły się na złoto.

Kontrowersyjne, acz muszę przyznać - smaczne:) To była jedna z największych kulinarnych niespodzianek, jaka spotkała mnie w Italii. Jesteśmy otwarci i odważni w próbowaniu nowych smaków, ale to była chyba moja granica:) 

Po ptaszkach do kominka wjechały kasztany w specjalnym koszu, podrzucane, podskakiwały radośnie. Zajadaliśmy je z apetytem popijając winem, mlaszcząc przy tym nieprzyzwoicie:)

Słówko już dziś padło - UCCELLO to po włosku PTAK:)