Pisałam już o wiośnie, pisałam o zimie, o lecie piszę najczęściej, ale tak naprawdę to toskańska jesień zrobiła na mnie największe wrażenie. Nigdy nie zapomnę naszej pierwszej październikowej podróży. Zapadła mi w serce z dwóch powodów, po raz pierwszy miałam zobaczyć Toskanię poza sezonem i po raz pierwszy pojechałam tam nie jako typowa turystka.

Pamiętam jak bardzo byłam onieśmielona kiedy wnieśliśmy walizki do domu Mario. Widzę  wszystkie szczegóły, jakby to było wczoraj: butelkę wina na stole, ogień w kominku, piekące się kasztany...

O wielu momentach z tej podróży już tu przy innych okazjach wspominałam, ale o kilku jeszcze nie.

Niezapomniane popołudnie spędziliśmy nad morzem, Mario zabrał nas na dziką plażę w okolicach Ravenny. Niebo było bezchmurne, temperatura dochodziła do 23 stopni. Ściągnęliśmy buty, a fale głaskały nasze stopy. Dzieci były wniebowzięte, niemniej od nas, rzecz jasna! Zjedliśmy kupioną wcześniej pizzę i znów czasu nie mierzyliśmy, leniwi jak powolne chlupanie fal, zawieszeni, wyciszeni...

Następnego dnia zrobiliśmy sobie wycieczkę objazdową po toskańskich wzgórzach, cóż to były za widoki! Jak możemy mówić o naszej złotej jesieni, zbyt mało wiemy o kolorach. Zatrzymaliśmy się na jednym ze szczytów, a ja próbowałam uwiecznić to,  co miałam przed oczami, absolutną doskonałość i piękno, starałam się zapisać  to wszystko w sercu, na wieki, by karmić się tym przez następne miesiące i wtedy gdy dopadnie mnie starość.



Objazdówkę uwieńczyliśmy wspaniałą kolacją w Palazzuolo u Francesco a w drodze do domu wstąpiliśmy do Giancarlo - znajomego zbieracza trufli. Był już wieczór a my zostaliśmy zaproszeni do ciemnego pomieszczenia, w którym pachniało ziemią i wilgocią. Po zakupieniu nieskromnej porcji jednego z najcenniejszych przysmaków, na stół wjechała butelka sangiovese. I tak przeleciała  kolejna godzina, a może dwie? Kto by patrzył na zegarek! Mając takie łakocie, kolację przygotowaliśmy sami – spaghetti z truflami, istne szaleństwo!!