Może zmieńmy dziś krajobraz... Niektórzy już rezerwują miejsca na wakacje, a mnie przypomina się morze z końca lata...

Kiedy przyjeżdżamy do Milano Marittima, znów jesteśmy przyjęci z fanfarami, nawet nie wiem czemu. Znów zadaję sobie to samo pytanie: czy to tylko tu? czy taka mentalność? Ja chyba naprawdę mam szczęście. Enrico prowadzi nas do parasola przy samej wodzie. Dzieci mogą bawić się w morzu a ja mam ich na wyciągnięcie ręki leniąc się na leżaku. 



Dzień w Milano Marittima ma zawsze ten sam schemat - około pierwszej przenosimy się do stołu na obiad, obsługuje nas ta sama Polka co w zeszłym roku - Kamila, ale Andrea, jeden z właścicieli, z charakterystyczną dla siebie elegancją i uprzejmością żartuje, że gdyby jednak Kamila sobie nie radziła, to on jest blisko, w pełnej gotowości. 

Po kawie i słodkościach znów przenosimy się pod parasol, a po krótkiej sjeście idziemy na leniwy spacer wzdłuż morza. Jest z nami mój brat fotograf, więc bawimy się świetnie przy robieniu zdjęć. Dzień mija nam miło, radośnie i tym bardziej nam żal, gdy przychodzi w końcu moment pożegnania. Musimy zostawić plażę i jej gospodarzy na długie miesiące. Andrea patrzy na moją zrozpaczoną twarz i mówi - o nie!! tak to się nie żegnamy. Ale kiedy widzi, że ten mój smutek wcale nie jest udawany i łzy zaczynają zbierać mi się w kącikach oczu, ściska mnie mocno, całym sercem...

"Klasyczny skręt szyjny" - natura nie śpi:)

Spodobał Ci się tekst?

• Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
• Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
• Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.