Pewnego razu na skype:

ja: - marzy mi się stara drewniana skrzynia.

Mario: - baule?

ja: - baule? to się tak nazywa po włosku?

Mario: - tak, taka jaką mam w cantinie?

ja: - Jak w cantinie? Co masz?  

Mario: - Może nie zwróciłaś uwagi w tym całym bałaganie.

ja: - Masz skrzynię? Starą? Drewnianą? Z okuciami? 

Mario: - Kufer raczej, nie znam się, ale to mógł być kufer morski, na moje oko ma jakieś 100 lat. Poczekaj zrobię zdjęcie i zaraz ci pokażę.

Mario znika na 5 min, kiedy wraca na poczcie zaraz pojawiają mi się zdjęcia:

Mario: - o coś takiego ci chodziło?

ja: - dokładnie...

Mario: - jest twoja, to będzie dla mnie wielka przyjemność móc ją dla ciebie odrestaurować, przynajmniej w miłym nastroju upłynie mi oczekiwanie na wasz przyjazd:)

ja: - ... brak mi słów ...

I takim sposobem weszłam w posiadanie kufra, to moje oczko w głowie, przyjechała w bagażniku do Polski. Teraz stoi w mojej warszawskiej sypialni i wygląda tak:

Zdjęcia zrobione przy kiepskim świetle, więc nie oddają kolorów rzeczywistych.

Inny dzień, znów Skype:

Mario opowiada: - Dzwoniła moja mama, prosiła, żebym przyjechał. Umarła jej najbliższa przyjaciółka, arystokratka, nie miała żadnej rodziny, dzieci, krewnych, nikogo. Jej mieszkanie to istne muzeum. Mam wybrać sobie coś, zanim urzędnicy położą łapę na jej majątku. Wiesz jak ja lubię starocie!!

Ja: przypuszczam, że jest tam też i ciekawa literatura? Wiesz jak kocham książki!

Mario: Wiem, wiem, pamiętam o tobie, gwarantuję, że coś dla ciebie znajdę. 

I w ten sposób weszłam w posiadanie trzeciego wydania La Divina Commedia (Boska Komedia) z 1872 roku, oraz innego, nieco późniejszego, wielkości książeczki do nabożeństwa.Mario przyniósł jeszcze wiele innych, ciekawych pozycji, które w normalny sposób są właściwie nie do zdobycia, a teraz dołączyły do mojego księgozbioru.

  Słówko na dziś: KSIĄŻKI - I  LIBRI