Toskańczycy znani są z niesamowitego poczucia humoru, żartują ze wszystkiego i wszystkich, z samych siebie też, nie ma świętości, nikomu się nie upiecze! Pisząc ten post uśmiecham się na samo wspomnienie niektórych momentów, kiedy szczęki prawie wyskakiwały nam z zawiasów. Śmiech jest wszechobecny, nawet teraz kiedy w Italii gorzej się wszystkim wiedzie, ludzie są rozgoryczeni, to starają się jednak, mimo wszystko, nie tracić radosnego podejścia do życia i żartować, kiedy łzy cisną się do oczu a na usta przekleństwa. 

W zamiłowaniu do żartów jesteśmy z Pawłem podobni do Włochów, a że najbliżej jest Mario to zwykle on pada ich ofiarą. Na przykład taki drobiazg: kawa po jedzeniu to dla Mario święta rzecz, w Casaluccio pojemniki na sól i cukier są bardzo podobne, różnią się tylko trochę kolorami, czego nasz przyjaciel nie mógł zapamiętać. Zawsze ostrzegaliśmy go, że kiedyś wytniemy mu numer. Oczywiście podstępny zamiar zrealizowaliśmy, przesypaliśmy sól i cukier w zamienione pojemniki i zostawiliśmy na właściwych miejscach. Mario usiadł przy stole ze swoją kawą, Paweł na przeciwko bezczelnie rejestrując zajście kamerą, że niby ogląda poprzednie nagrania, a ja wyszłam, bo nie mogłam się powstrzymać od śmiechu:))) Okropna jest posolona kawa, o czym Mario przekonał się na własnym języku i pluł jeszcze przez godzinę, zaśmiewając się przy tym razem z nami.

Ulubionym typem żartów, które robię sobie z Mario to udawanie, że czegoś nie rozumiem, wtedy on przez 5 minut tłumaczy mi, wysila się, szuka nowych słów, porównań, po czym w końcu dostrzega kpiącą iskrę w moim spojrzeniu i pyta: - mi prendi in giro, vero? (wkręcasz mnie, prawda?). Mała rzecz a tyle przy tym śmiechu i łobuzerskiej radości. 

Kiedyś w drodze do Urbino zatrzymaliśmy się w jakimś miejscu - na przełęczy czy innym szczycie  im. Garibaldiego i natychmiast żart zrodził mi się w głowie, puściłam oko do Pawła i zapytałam całkiem poważnie Mario: 

- kto to był Garibaldi? 

Popatrzył nam mnie szeroko otwartymi oczami, nie dowierzał - Jak to tak? Ty taka "italofilka" nie wiesz kto to był Garibaldi???? - był niemal oburzony -  a więc w ogóle nie znasz historii Włoch!! - I zaczął natychmiast moralizatorskim tonem wygłaszać monolog. Długo w powadze jednak nie wytrzymałam, po chwili śmieliśmy się wszyscy, a Mario kiwał głową z dezaprobatą dla swojej łatwowierności.

Jednak pewnego razu i na mnie przyszła pora, Mario przy udziale Pawła odwdzięczył mi się z nawiązką za strojenie sobie z niego żartów.  Był upalny lipcowy dzień, męska część mojego raju pojechała po zakupy do Felice, zostałam sama i cieszyłam się krótką wolnością, ale chwila ta oczywiście szybko minęła, chłopcy wrócili i trzeba było rozładować zakupy z bagażnika. Zaczęliśmy kursować na zmianę z kartonami z zaopatrzeniem, po czym wszyscy rozłożyliśmy się w naszym hamakowym zakątku. Powietrze było wilgotne po nocnych opadach deszczu. 

- Ale parno - powiedział Mario - przy takiej pogodzie szybciutko dojrzewają melony, one lubią dużo wody.

- Masz rację - potwierdziłam leniwie, po czym podszedł Tomuś i zaczął ciągnąć mnie do ogródka, żeby zobaczyć jak tam nasza plantacja. 

- Chodź mamusiu zobaczymy czy urosły melony. 

Z niechęcią wygrzebałam się z mojego legowiska i poszłam za Tomkiem. Podeszłam do miejsca gdzie ziemia zarośnięta była melonowym pnączem i ....ach!!!! - Chodźcie!! chodźcie!! - krzyczałam - musicie to zobaczyć!!! Ale urósł przez noc!!! - wołałam chłopaków, żeby razem ze mną mogli podziwiać dorodny okaz, o średnicy na oko jakieś 20 cm!! Schyliłam się żeby wyciągnąć go spomiędzy liści i oderwać od łodygi .... od łodygi, do której wcale nie był przyrośnięty!!!! Te dwa diabły w zmowie z dziećmi podrzuciły mi dojrzałego, okazałego melona do mojego ogródka, położyli go wśród innych, ciut większych od piłek tenisowych i czekali na to, aż zrobię z siebie idiotkę, co to myśli, że melony podczas jednej nocy rosną jakby były na drożdżach:) Złapałam melona pod pachę i ruszyłam w pogoń za starymi zgrywusami. Nie byłam przy tym rączą gazelą, bo nogi plątały mi się ze śmiechu.  

Niestety większość zdjęć, które nadawałyby się do tego posta, nie przeszła mojej prywatnej cenzury. Nie wszystko można opublikować na blogu:) Niektóre z naszych wygłupów były naprawdę szalone, żeby nie powiedzieć idiotyczne:) Ale co robić? ... poczęstuję Was kolejnym truizmem - RAZ SIĘ ŻYJE:)

Żarty stroimy sobie każdego dnia, staramy się śmiać nawet wtedy, kiedy nie jest nam do śmiechu, bo co innego nam pozostało?:)